We worden wakker met een enorme hoeveelheid apen rond ons “chalet”. Ze slepen met van alles wat uit een afvalbak lijkt te komen. We kunnen pas vanaf 8 uur ontbijten. Als we naar het restaurant lopen treffen we onderweg een enorme ravage aan. Afvalbakken zijn inderdaad overal vakkundig door de apenfamilies geleegd. We bestellen dingen van de kaart maar het blijkt allemaal erg lastig te zijn. Het gaat om het begrip. Je zou denken dat als je iets op de kaart hebt staan dat je dan begrijpt wat de klant wil. Het begint met de thee, zonder melk. Dat is te-o. Er worden twee grote glazen mokken gebracht met zwarte vloeistof erin. Het kan zijn dat het super sterke thee is maar het lijkt verdacht veel op koffie. Uit navraag blijkt dat het inderdaad koffie is. Ohhhhh, te-o....? Laten we het maar niet over de rest hebben.....;-) Als we de bagage op de fiets willen zetten valt om onverklaarbare reden de deur in het slot. Wij staan gezellig buiten, de sleutel en een deel van de bagage staat nog binnen. Gelukkig is er iemand die het probleem begrijpt en een masterkey heeft. Pas om half 10 stappen we op de fiets. Het is al zonnig en warm. We moeten eerst 9% klimmen om de toegangspoort naar het resort te kunnen verlaten. De volgende 11 km blijft het klimmen. We rijden op een smal weggetje wat in Nederland een ruim fietspad zou zijn. Maar het is echt een weg en er rijdt zo nu en dan verkeer. Er komen zelfs vrachtwagens ons tegemoet. Na 11 km is het relatief vlak. We rijden op een grote weg en hebben een föhnwind tegen. Het is een saai stuk. Af en toe leiden een paar apen of grote vogels ons even af maar dat is natuurlijk maar van korte duur. Er zijn weinig mogelijkheden voor eten of drinken. Bij het voorbij gaan van een klein winkeltje spotten we een koelkast. Met een beetje geluk staan er koude colaatjes in. Helaas geen cola maar er is wel ander frisdrank. Er komt een andere klant binnen. Hij stelt de geijkte vragen. Over onze eindbestemming van deze dag zegt hij dat het nog 40 km is en dat we er een uurtje over doen in een kalm en relaxt tempo. Nou als dat zou lukken dan zijn we supermensen. De temperatuur tikt op de teller 40 graden aan en het verkoelende briesje ontbreekt dus. Als we een fruitstalletje zien met bananen kopen we een halve tros banaantjes. Vele km’s daarna stappen we ietwat oververhit af bij een restaurantje. Helaas geen frisdrank maar een mok thee met ijs en een Milo (chocolademelk) met ijs. Het is vocht en we zitten in ieder geval even in de schaduw. Ineens komt de vraag weer hoeveel de fiets kost. Raar is dat, in het begin van onze trip nooit deze vraag gehad en de laatste anderhalf week komt die weer een paar keer voorbij. De beste man is zeer geïnteresseerd in Sandra haar fiets. Na een tijdje zegt ze, om er maar vanaf te zijn, dat de fiets onbetaalbaar is omdat het haar baby is en daarbij maakt ze een wiegende arm beweging zodat iedereen het begrijpt. Er wordt hard gelachen. Wanneer we willen opstappen wordt ons gevraagd waar we heengaan. Oh en ons einddoel Singapore (nog iets minder dan 500 km) is makkelijk in drie dagen te bereiken. Tuurlijk! Gaan we doen. Wie is er nou oververhit? Eindelijk komen we aan in Pekan. We checken in bij een mega groot hotel, anCasa Royal. Het ziet er mooi, schoon en modern uit. De fietsen zijn geen probleem. Ze kunnen in het bagagedepot, waarvan de deur op slot gaat.
We kunnen een tripje naar het eiland Tioman plannen. Helaas zijn alle gewilde locaties al volgeboekt of met ruim 300 euro per nacht wat aan de dure kant. Na enig speurwerk komen we bij een resort dat volgens hun eigen site nog kamers beschikbaar heeft. Na wat heen en weer e-mailen blijkt dat er maar voor twee nachten ruimte is en ook nog een dag later dan we willen. De jokerdag die we een paar dagen geleden hadden gewonnen (twee etappes op één dag gefietst) moeten we nu maar inzetten. De volgende etappe is namelijk erg lang. Een rustdag voor deze etappe is niet zo’n slecht idee en komt beter uit voor het tripje naar Tioman.
Op de rustdag willen we op bezoek bij de sultan in zijn paleis. Helaas wenst hij geen bezoek. Dan maar naar een museum. De schoenen moeten uit. Net als we ons afvragen waar we die neerzetten krijgen we plastic tasjes aangereikt. Er zitten twee dames bij de ticketverkoop. Op de bovenverdieping liggen languit twee dames. Als ze niet waren opgestaan hadden we ze niet eens opgemerkt. Met hun kleurige gewaden waren het net twee kameleons, ze gingen op in het tapijt;-) We krijgen aanwijzingen hoe te lopen. Uiteindelijk staan we op een binnenplaats en moeten we onze weg maar vinden naar de uitgang. Het hek staat op een kier. De volgende must see in Pekan is het museum over de islam in een gerestaureerde moskee. Wanneer we de weg vragen aan een man wil hij wel even een praatje met ons maken. De route die we de volgende fietsdag gaan volgen is volgens hem ‘beautifull’. Kort samengevat, alles is beautifull waar we heen gaan. Als we op de kaart kijken en de route van de vorige etappe in gedachten, hebben we, gezien de kaarsrechte weg, zo onze twijfels. We zullen het meemaken. Helaas voor ons, de deuren van het museum zijn op slot en er is geen bordje te vinden met openingstijden. Van buiten ziet de gerestaureerde moskee er mooi uit. Was wel benieuwd naar de binnenkant.
We vertrekken om half 9 vanuit het hotel. We moeten eerst in het centrum water en iets te eten inslaan omdat onderweg weinig tot geen voorzieningen zijn. De weg is druk en er zijn veel wegwerkzaamheden. Een hoop zand en stof. En weer tegenwind. Geen prettige combinatie voor lensdragers. Na ongeveer 20 km zijn er geen wegwerkzaamheden meer en wordt het iets rustiger. Het is wederom saai. Af en toe zien we een glimp van de zee en komen we langs viskwekerijen. Gelukkig zien we ter afleiding weer grote groepen apen langs de weg. Ze hebben ons snel in de gaten. Meestal rennen ze snel de bossen in of klimmen in bomen. Sommige nieuwsgierigen blijven zo lang mogelijk staan om op het laatste moment weg te spurten. Er lopen ook apen met jongen aan de buik geklemd. Bij een kleine benzinepomp kopen we een drankje. Er zijn twee pompen en er zijn drie medewerkers. Één ervan is de kassier, dejay én ‘zanger’. Hij blèrt met de muziek mee, beter gezegd voor de tekst aan. En hij geniet zichtbaar van zijn eigen zangkunsten. Wij draaien onze stoel echter niet voor hem om en hij krijgt geen punten. We vertrekken maar weer. Nog vele kilometers te gaan. Gelukkig laat de zon zich niet veel zien. De temperatuur stijgt maar het is nog niet zo heet als de vorige etappe. Wel hebben we regelmatig last van rook. Er staat kennelijk vaak iets in brand. En het zijn grotere branden dan de afvalverbrandingen die regelmatig bij huizen zijn. Even later steekt een wildzwijn met enorme vaart voor ons over. Best wel een grote. Obelix zou ervan likkebaarden als die op het spit zou liggen. De wind wakkert aan. We wisselen elkaar af door op kop te rijden. We hebben nog aardig het tempo erin. Eindelijk komen we na 70 km restaurantjes tegen. Dat werd ook tijd want we raakten ondanks het goede ontbijt en de koekjes toch een beetje hol. Na zo’n 97 km zijn we dan eindelijk bij het Rompin Beach Resort. We nemen een snelle douche om daarna nog even bij te komen bij het zwembad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten