Onze VIP room moesten we verlaten zonder ontbijt. Weer een hotel dat geen ontbijt verzorgd. In de buurt van de supermarkt 7-eleven gaan we in een restaurantje iets eten. Nog even de 7-eleven in voor o.a. water. Twee jonge agenten duiken op Marcel af en vragen om een foto. Zo ook bij Sandra die nog bij de fietsen staat. Een hoop gegiechel als twee schoolmeisjes en dat alleen om een foto. 8.45 uur, de eerste fotosessie zit er alweer op. Het is een relatief korte route vandaag, 45 km. Waarvan ruim 16 km alleen maar klimmen is. Het is in het begin weer mistig, maar wanneer we moeten klimmen breekt de zon door en is het al snel weer warm. De Stijgingspercentages variëren tussen de 4% en 9%. Er zijn geen eet- en drinkgelegenheden onderweg. Gelukkig hebben we elk een bidon (750ml) en een petfles van 1,5 liter water mee. Daar redden we het wel mee. Af en toe komen er geluiden uit het bos naast de weg, en we zien apen. Onderweg komen we een stel motorrijders tegen. Die spraken ons in Gerik al aan met de vraag waar we overnachten. Enthousiast zwaaiend rijden ze ons voorbij. Even later staan de motorrijders aan de kant van de weg. Even rusten en water drinken. We blijven even staan praten. De bijrijdster vroeg of we het mooie meer ook hadden gezien. We moeten weer op de foto. De bestuurder van de motor (een Thai) is geïnteresseerd in de fiets en maakt daarvan ook allerlei foto’s. Als we weer afscheid nemen en wegrijden zien we na enige meters een mooi uitzicht over het stuwmeer. De motorrijders volgen ons. Zij gaan naar Kota Bharu en de Perhentian eilanden en wij gaan over de brug naar Belum om in het regenwoud op het eiland te overnachten. Kota Bharu en de Perhentian staat ook op onze lijst, maar dat gaat nog wel een paar dagen duren voordat we daar zijn. Eerst maar eens uitrusten in het rainforest hotel Belum.
Omdat we onze rustdag niet volledig aan het zwembad willen doorbrengen melden we ons bij de receptie om ons te laten registreren voor een “selfhike”. Registratie is blijkbaar noodzakelijk hoewel we op een relatief klein eiland zitten. Verdwalen lijkt daarom op het eerste gezicht lastig, maar al snel klauteren we omhoog en omlaag over een lastig begaanbaar pad door dichte jungle.
Dan blijkt al snel dat wij voor dit werk niet over het juiste schoeisel beschikken. Wij hebben natuurlijk geen stevige (zware) wandelschoenen mee en glibberen meer dan ons lief is. We besluiten het bij een klein rondje te laten en zien behalve flink uit de kluiten gewassen mieren verder geen opmerkelijke beestjes. Terug bij de receptie zien we dat alle voor ons gestarte hikers ook al weer terug zijn. Bij het zwembad is het later goed toefen.
Bij het avondeten zien we dan toch nog een opmerkelijk beestje. Het is een enorme rups van een centimeter of 30 die door het restaurant naar de keuken wandelt. Grappig genoeg zijn de dames van de bediening als de dood voor dit “monster”. Je zou denken dat ze wel wat gewend zijn.
We staan vroeg op omdat we een lange dag voor de boeg hebben, 87km waarvan de eerste 30km alleen maar klimmen. In totaal vandaag bijna 2000 hoogtemeters te overwinnen. Het is weer mistig en bewolkt. Voor ons het betere weer tijdens het klimmen. De stijgingspercentages variëren tussen de 3% en 9%. We starten met 24gr. Onderweg zien we een restaurantje. We fietsen richting het restaurantje. Er staat een vrachtwagen aan de kant van de weg. Deze wil kennelijk de weg oprijden. We naderen de vrachtwagen en deze beweegt telkens een stukje. Net als we denken ‘gaat hij rijden? Wacht hij niet op ons?’ Komt de vrachtwagen in gang. We stoppen. Dan zien we ineens twee mannen achter de vrachtwagen aan rennen. Eentje schopt zijn slippers uit om harder te kunnen rennen. Huh? Er zit niemand in de vrachtwagen! Een van de mannen springt in de vrachtwagen en kan net voordat de wagen de vangrail inrijdt/doorrijdt de afgrond in, de motor aan de praat krijgen en de vrachtwagen van de vangrail wegrijden. De eigenaar van het restaurantje zegt dat ze stom waren om alleen te vertrouwen op de handrem. Het is allemaal goed afgelopen. Er was, behalve ons, net geen verkeer op de weg. Wij zijn op tijd gestopt. Pfieuw, tijd voor een drankje. We kunnen in het bijbehorende winkeltje nog één lauwe cola en één lauwe 7UP krijgen. De eigenaar heeft ijs, dus het drankje is snel koud. Heerlijk na al het geploeter en gezweet. We gaan weer verder. Om ons heen alleen maar jungle. We horen allerlei geluiden in de bossen, maar we zien, behalve veel vogels, geen dieren. Ja, alleen op het waarschuwingsbord. Pas op voor olifanten, miereneters. Helaas.
Pas na het middaguur zijn we boven. Er is een restaurantje om even iets te eten. Er zijn broodjes bapao, daar werken we een paar van weg. Er zitten papiertjes onder de broodjes. Sommige mensen komen daar pas bij hun tweede broodje achter.....;-) De volgende 35km gaan grotendeels naar beneden, de laatste ruim 20km moet er echter weer zelf getrapt worden. Het zonnetje is inmiddels weer gaan schijnen en de temperatuur loopt op richting de 40gr. Bij ons is het lampje bijna gedoofd, dus de laatste kilometers vallen nog zwaar. Even uitrusten bij de restaurantjes “Kak Mah” of “Kak Nie” slaan we maar over.....
Er is weinig keus kwa hotelletjes. We checken in bij een hotelletje met een interessante badkamer. Het lijkt alsof de wastafel en het toilet zijn geplaatst zonder rekening te houden met de douche. Die is uiteindelijk maar boven het toilet geplaatst. Lastig douchen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten