Het is goed toeven bij Cikgu Garden Chalet. Mustafa en zijn vrouw Kak Sah zijn erg aardig, geduldig en nieuwsgierig. Er zijn leuke gesprekken. Ons is nu duidelijk wat Kak betekent. ‘Oudere zuster’. Wanneer een vrouw rond de 40 is wordt er voor haar naam Kak gevoegd. Niet als scheldwoord ‘ouwe’ maar om respect te tonen. Voor mannen is het Bang. Mustafa is veel in de mooie tuin aan het werk. In de tuin zijn ook fruitbomen zoals bananen, mango, mangosteen. Ook in Maleisië is niet elk jaar een even goed fruitjaar verteld Mustafa ons. De mango’s doen het niet zo goed dit jaar. Hij vraagt of we enkele vruchten kennen en of we willen proeven. Hij haalt de ladder om de mangosteen te plukken. Ze zijn heerlijk. En ook de NamNam (Maleisische naam, Engelse is niet bekend) komt uit eigen tuin. NamNam wordt zo gegeten. Het is een beetje zuur. Sandra vraagt of de NamNam in de salade wordt verwerkt Sah zegt dat ze dat nog nooit heeft gedaan, maar dat het een goed idee is. We spreken af dat we de avondmaaltijd bij bij Cikgu Garden Village gaan eten, Sah zal voor ons koken. Maar eerst gaan we onze rustdag vieren. Nou ja, rustdag... We gaan een tochtje over de kampongs fietsen. Erg leuk om het dagelijkse leven te zien. Wanneer we ergens bij een Warung aan een rivier iets gaan drinken zien we gescharrel. Zowel aan de overkant van het water als op het land. Op het land blijkt een aap te zijn. Helaas zit deze vast. Deze aap wordt waarschijnlijk gebruikt om kokosnoten uit de boom te halen. Het lijkt erop dat het gescharrel aan de waterkant een krokodil is, maar helemaal goed kunnen we het niet zien. De weggetjes op de kampongs slingeren. Het is lastig om de route via gps goed te volgen omdat het soms allemaal dicht op elkaar zit. We rijden een weg in en een man op brommer komt ons achterna. Roept dat we verkeerd gaan. De rest wat hij roept verstaan we niet. Na wat getuur op de gps draaien we om en slaan een klein paadje in. Weer komt die kerel achter ons aan. Aangezien we een beetje allergisch zijn voor zulke types, negeren we hem. Maar natuurlijk heeft hij gelijk, het weggetje loopt dood. Hij is ons helemaal achterna gereden en bIijft maar kletsen. Meer dan de helft begrijpen we niet. Maar uiteindelijk zijn we weer op de route en gaat ieder zijn kant weer op. We komen langs batik’fabriekjes’ en een vliegermaker. En natuurlijk langs vissers, visverkopers en visdrogerijen. Maar ook bij kippenverkopers, Ayam Proses Segar. De geslachte kippen liggen kaal en met de pootjes omhoog. Na ons tochtje gaan we langs Pasir Belanda om via internet een accommodatie op de Perhentian eilanden te regelen. En om te kijken of onze was droog is en fris ruikt. Als alles geregeld is gaan we weer terug naar onze bungalow voor het avondeten. Sah heeft lekker gekookt en zelfs de NamNam als experiment in de salade verwerkt. Er liggen de beloofde bananen uit de tuin. Mustafa had ze omschreven als ‘aan de buitenkant zien ze er niet uit, maar de binnenkant is top’. Natuurlijk is dat waar! We kennen ze en eten ze graag. Het zijn kleine banaantjes. Mustafa heeft ook andere soort bananen. Die krijgen we de volgende dag bij het ontbijt, gestoomd. Hij vraagt of we misschien The King of the Fruit willen proberen, de doerian. Natuurlijk willen we dat. We zijn er al heel erg nieuwsgierig naar maar een hele doerian is voor ons teveel en het openmaken is een dingetje. Het is een grote vrucht met stekels en een harde schil. Menigeen vindt de vrucht niet lekker. En er staan boetes op als je een doerian in een hotel of vliegtuig meeneemt, vanwege de geur. We vinden het beide erg lekker. En Mustafa en Sah zijn verbaasd omdat veel gasten ze niet lusten. De mangosteen en de andere vruchten komen ook weer op tafel. Een van de dochters wordt erbij geroepen om iets te vertalen. Ze vertelt dat ze haar bachelor heeft behaald en nu wacht om haar verplichting om de overheid te dienen na te kunnen komen. Als je in Maleisië studeert op kosten van de overheid dan ben je verplicht om een tijd iets voor de overheid te doen, zoals bijv. lesgeven. Echter is er onlangs een corruptieschandaal aan het licht gekomen waarbij een premier een paar honderd miljoen heeft gestolen. Daardoor is er een groot overheidstekort ontstaan. De vraag is wanneer en of ze wordt opgeroepen om haar verplichting in te lossen. In de tussentijd kan ze, zoals wij begrijpen, geen ander werk zoeken. Gelukkig kan ze bij pa & ma terecht. Over het corruptieschandaal hebben we eerder gehoord. En we hebben ook gemerkt dat de bevolking boos is en zich schaamt dat dit kon gebeuren. Dochterlief vertrekt even later vol verwachting met een uitgeschreven recept voor bananenijs. (Een vriendinnetje heeft zowaar een ijsmachine)
Als we de volgende ochtend hebben ontbeten met o.a. de gestoomde banaan pakken we onze spullen en laden het op de fiets. Sah is helemaal verbaasd dat we elk maar twee tassen hebben. Ze ziet vaak een hoop gesleep met veel koffers. De onvermijdelijke foto’s volgen en we nemen afscheid. We vertrekken naar verhouding laat. En dat merken we. Het is al behoorlijk warm. De eerste km’s gaan via de leuke kampongweggetjes. Het wordt warmer en warmer. In de schaduw is het al snel 36 graden. We rijden later langs de kust via smalle, rustige weggetjes. Af en toe waait het, maar het lijkt meer een hete föhnwind. Na 68km zijn we blijf dat we in Kuala Besut zijn. We zien tot onze verbazing dat er een kantoor van het resort is waar we op de Perhentian eilanden, het eiland Kecil, verblijven. Het naastgelegen hotel heeft een kamer. Alleen heeft dit hotel geen plek voor onze fietsen tijdens ons verblijf op het eiland Kecil. Op Kecil zijn geen wegen, dus aan de fiets hebben we niets. De fietsen moeten achterblijven. Na de douche maar eens het kantoor van het resort bezocht. We staan al in de administratie. En de fietsen stallen in het kantoor is helemaal geen probleem. Een man helpt Marcel met het ophalen van de fietsen. Die hadden we al voor onze kamer gezet op de eerste verdieping. De mensen zijn erg aardig, behulpzaam en nieuwsgierig. Allerlei vragen worden gesteld over onze fietstrip. De kaart wordt erbij gepakt en we moeten uitleggen hoe we zijn gefietst en wat we nog gaan doen. We zijn ondertussen ruim over de helft, nog maar 1.000km te gaan. De boottickets worden ook geregeld. Als we morgenochtend om 8uur langskomen zullen ze de plek in de speedboot bevestigen en regelen dat we vroeg in het hotel kunnen inchecken zodat we heel snel kunnen relaxen. Wie heeft er ooit gezegd dat reizen moeilijk is? Dit was in ieder geval weer eens in een mum van tijd geregeld. We zijn heel erg benieuwd naar het bounty eiland Kecil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten