We gaan met de 8:00 uur boot terug zodat we nog een volgende etappe kunnen fietsen. Het hotel in Kuala Besut was nou niet bepaald een aanrader om nogmaals te verblijven, dus verkiezen we de vroege boot. Dit betekent dat we ook vroeg aan het ontbijt willen. Het ontbijtbuffet zou om 7:00 uur open zijn. Maar als we beneden komen zijn ze nog druk bezig met het klaarzetten en dingen meerdere malen te verplaatsen. Er zit geen routine bij deze shift. Maar uiteindelijk is het ons gelukt om op tijd uit te checken en stipt om 7:45 uur op de pier te staan. Toen moesten we natuurlijk met een hele meute wachten. Ja, waarop is een goede vraag. Maar afijn zo gaat dat wel vaker. Er liggen meerdere boten en het is zaak om op de juiste boot te komen. Maar dat lukt natuurlijk. Wanneer we vertrekken is er nog druk telefonisch contact. Het is net alsof we met de bus op vakantie gaan. We stappen als eerste op en moeten nog andere plaatsen aandoen om mensen op te pikken. Bij een andere pier wordt het verwarrend. Twee boten met dezelfde naam.... en weer bij een andere pier wordt een hotelnaam genoemd. Een man en vrouw reageren. Koffer in de boot. Oh, het gaat om kamer zoveel van dat hotel.... koffer weer uit de boot en een ander stel stapt in. De boot zit vol. Iedereen nog een zwemvest en we gaan. Rond 9 uur komen we aan in Kuala Besut. Zoals zo vaak hier ook weer een drukte van belang. Mannetjes die je wel willen vervoeren. Maar we hebben ze niet nodig. We gaan naar onze trouwe maatjes. In het kantoor worden we welkom geheten en krijgen we te horen dat we kunnen gaan zitten en relaxen. Relaxt zijn we wel, maar er moet vandaag nog wel even gefietst worden. We kleden ons even om en bepakken de fiets. De onvermijdelijke foto’s zijn weer nodig. Maar we moeten nog even wachten. Wanneer we roepen goodbye en thank you komt er beweging in. Een handvol foto’s later gaan we dan echt op pad. Nou ja, eerst even water halen en dan gaan we echt. Het is vrij lang bewolkt. Dus relatief koel, een graadje of 30. Na 30km begint het te glooien. De omgeving is mooi. Groen. Als de zon doorbreekt wordt het algauw warmer. Ruim 34 graden. Rond 14 uur rijden we Tanah Merah in. De oplettende lezer zal deze plaatsnaam bekend voorkomen. Dat klopt. Zes dagen geleden waren we hier ook. We hebben een rondje gefietst. Dit is de enige mogelijkheid om Cameron Highlands en Tama Negera te bereiken. Gelukkig hoefden we niet dezelfde weg weer af te leggen. We hadden al lol over de spraakverwarring van de vorige keer. Toen werd er gezegd:’one for free’. Althans dat verstond Marcel. Huh? Maar we hoeven maar één kamer... Na een paar keer navragen bleek de kamerprijs onehunderd fortythree (143) te zijn. Maar deze keer pakte de dame achter de receptie een rekenmachine en typte het bedrag in. The room is twohundred. Na wat gesteggel bleek het vandaag toch echt 200 Ringit te zijn. Tja weekend tarief. Of we nog een extra ontbijt wilden bijkopen. Per kamer is maar voor één persoon ontbijt. Nee, dank je. Dat was de vorige keer helemaal niets dus dat zal in zes dagen vast geen metamorfose hebben ondergaan. Na de douche gaan we even op pad voor een drankje en een taartje bij Secret Recipe. Het is verzengend heet. Als het donker is koelt het iets af. Maar gelukkig hoeven we niet ver te lopen voor het avondeten.
Toch nog even naar het ontbijt gekeken. De locatie was verplaatst naar een zaal. Maar het ontbijt was nog steeds bedroevend. Allemaal bakjes, zoals bij de afhaal Chinees. We slaan maar over. Het één en ander bij de 7eleven gehaald. Na ons ontbijt vertrekken we. Het al vroeg heel warm, 30 graden. De temperatuur stijgt snel naar 35 graden en hoger. De omgeving is groen en heuvelachtig met klimmetjes rond de 10%. De rivier de Kelantan (zelfde naam als de provincie) is aan de rechterkant van ons. Af en toe zien we er een glimp van. Het is een brede rivier met bruin water. Regelmatig horen we geluiden boven ons in de bomen en in de struiken naast de weg. Apen. Het blijft een bijzonder gezicht als ze in de bomen klimmen of over de elektriciteitskabels lopen. Wanneer we een brug overrijden zien we dat een hele groep apen met jongen de ernaast gelegen oude brug in gebruik hebben. Ze bekijken ons uitgebreid;-) Wanneer we 7km over een drukke weg een klein weggetje inslaan is de stilte een verademing. We rijden langs palmolieplantages. Waar we ook kijken palmbomen. De temperatuur is verder gestegen. De teller geeft in de zon 44 graden aan. Die zal wel een tikkie op hol geslagen zijn maar het zal geen 6 graden afwijken. Het is een mooi weggetje als toetje aan het einde van de fietsrit. Maar het grande dessert komt nog om de hoek. Een korte maar zeer steile klim van 20%. Zigzaggend is bij dit percentage al lastig genoeg. Uiteindelijk komen we in de plaats Kuala Krai. Er zijn twee hotels. Één (Chinees) hotel ligt vlakbij het station. Ideaal voor ons, omdat we de volgende dag met de jungle train willen reizen. Maar de dame bij receptie wil de fietsen niet binnen hebben. Ondanks dat er plaats is voor vele fietsen en er zelfs een motor staat. Maar het is niet voor gasten, only staff. Na enig aandringen blijft het antwoord hetzelfde en gaan we naar het Al Saif hotel. Deze eigenaar doet helemaal niet moeilijk. De fietsen worden zelfs door hem de trap opgetild en staan veilig binnen. Er is een open parkeerplaats onder het hotel, maar dat is volgens hem niet veilig genoeg voor onze fietsen. Goed geregeld! Alleen is de kamer wel heel erg klein. Er staan twee bedden (een soort bedbank) ingeklemd tussen de muren. Er is één krukje. Tassen in de kamer, wij erbij, de deur dicht en niet meer bewegen;-) De badkamer is redelijk groot. Of komt dat door het ontbreken van de wastafel?
De nachtrust is erg kort. De wekker gaat erg vroeg. We gaan met de trein van 05:58 uur naar Gua Munsang. We overbruggen ruim 150km met de trein. We mogen met de fiets alleen in het boemeltje. De treinrit duurt zo’n 4,5 uur. Het treinkaartje hebben we de dag ervoor al gekocht omdat op het loket staat dat die om 8:30 uur opengaat... Het loket is natuurlijk gewoon open. In de trein moet het kaartje voor de fiets worden gekocht. Er is wat verwarring waar we de fietsen kunnen plaatsen maar na zelf onderzoek hebben we een goede plek in de coupe gevonden. De conducteur vindt het prima. Controleert het kaartje en zegt dat de fietsen apart betaald moeten worden en dat hij zo terugkomt. Het is aardedonker. Af en toe stopt de trein heel erg kort. Naar ons idee niet bij een station. Er is niets te zien. Geen verlichting of een stationsgebouw. Wanneer het licht wordt zien we de jungle om ons heen. Geregeld maakt de trein een zeer korte stop. We zien dat het wel stations zijn, maar niet zoals we gewend zijn. Soms gewoon een bord met een plaatsnaam. Verder niets. Er stappen schoolkinderen in. Als ze in de gaten hebben dat wij in de trein zitten dan komen ze toevallig langs en gaan in de buurt van ons zitten. De meiden zitten in de coupe, ze giechelen en kijken ons telkens aan. Als Sandra ze vraagt waar ze heen gaan krijgt ze als antwoord ‘school’. Als ze vraagt waar dan wordt er gegiecheld. Als ze een plaatsnaam noemt dan wordt er driftig geknikt. De jongens staan op het balkon. Stropdas voordoen en een beetje duwen en trekken aan elkaar. Bij de desbetreffende plaats stappen alle schoolkinderen uit via de coupe waar wij met onze fietsen zitten. Ook de kinderen die we niet gezien hebben. Een paar meiden met lef zwaaien en zeggen ‘goodbye’. Verderop blijven we lang staan bij een station. We moeten volgens de dienstregeling veertig minuten wachten op de ‘ekspresstrain’. Helaas heeft deze 40 minuten vertraging, dus we wachten nog maar even. Er is ook een schoonmaker op de trein. Er zijn twee wc’s aan het einde van de coupe waar wij zitten. Een hurktoilet en een ‘sittingtoilet’. De schoonmaker komt regelmatig langs met een roze ‘plantenspui‘ en spuit vanuit de deuropening een vloeistof in de toiletruimte. Met de zwabber die tegen een deur staat zwabbert hij wederom vanuit de deuropening de ruimte. Ik hoop dat ik niet hoef deze reis;-) Een medereiziger is nieuwsgierig. Hij stelt vragen en er komt een gesprekje. Even later komt hij bij onze fietsen staan. Dan komt de vraag hoeveel de fiets kost. Tja, meestal zegt Sandra dat ze de fiets gekregen heeft van Marcel en dat ze het echt niet weet.... maar nu zit Marcel erbij... we ontwijken de vraag. Er wordt gegokt op 500 USD. We zeggen maar niets. We arriveren in Gua Musang. De conducteur is meerdere malen langs geweest maar heeft het niet meer over de kaartjes voor de fietsen gehad. Zal wel lastig zijn;-)
We zoeken een hotel en nemen een douche in de hoop een beetje wakker te worden. Dat reizen, bijna niet slapen in een klein hokje en het vroeg opstaan is behoorlijk vermoeiend. Voor morgen hebben we een dagtrip geregeld naar de Cameron Highlands.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten