Hoewel we vandaag meer dalen dan stijgen, moet er onderweg nog regelmatig geklommen worden. Hoe kan het ook anders in deze omgeving. Regelmatig wordt een lange tunnel direct gevolgd door een metershoge brug. Het levert natuurlijk wel spectaculaire plaatjes op.
Als we zin hebben in koffie parkeren we bij een plek met wat winkeltjes onze fietsen. Niemand lijkt echter koffie te verkopen. Dan maar eens aan de groenteboer gevraagd of dat ook ergens mogelijk is. Hij neemt ons nota bene mee terug naar de zaak waar we voor geparkeerd staan. Het is een winkeltje met allerlei snuisterijen en inderdaad een oud mannetje wil wel een bakkie voor ons zetten. Het zetten duurt lang. De bonen moeten nog gemaald, het water moet nog koken, waar lagen de koffiefilters ook al weer? Ondertussen vraagt hij ons het hemd van het lijf. Om de twintig woorden denken we zelfs een Engels woord of een plaatsnaam te herkennen. Wij vertellen hem wat wij hier aan het uitspoken zijn en gokken dat hij er ongeveer net zo veel begrijpt als wij van zijn verhaal. We nemen plaats op een bankje en genieten van de koffie. Voor we er erg in hebben wordt de deur dicht gedaan zodat de naam goed leesbaar is en komen deze twee fietsers met hun koffie op de foto....
We nemen afscheid en fietsen langs de rivier verder. Langzaam worden de bergen minder hoog en hoeft er dus ook minder geklommen te worden. Langs een rustige weg rollen we Nobeoka binnen. Al fietsend blijkt het lastig om het hotel te vinden dat we op het oog hadden. Er is meer keus, dus kwartieren we ergens anders in. Later blijkt het andere hotel gewoon aan de overkant te liggen. Het heeft enorm grote (Japanse) reclame op het dak en heel klein beneden op de gevel de letters die wij ook kunnen lezen.
Na een wandelingetje een restaurantje gezocht. Voor een restaurantje staan de Japanners in een rij, dat moet goed zijn. Voor ons in de rij staat een gezinnetje. De vrouw vertelt ons dat dit restaurant beroemd is in heel Japan vanwege de gebakken kippenborsten in een korstje. Die zie je overal, maar het origineel schijnt hier vandaan te komen. Ze hebben er ruim 50 kilometer voor in de auto gezeten. Eenmaal binnen zoals gewoonlijk weer alleen een Japanse menukaart. Er staan drie gerechten op, dus toch nog maar even aan de dame gevraagd welke we nou moesten kiezen.
Lekker hoor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten