Het is droog. De wolken zijn nog rond de bergtoppen om ons heen als kringelende rook of stoom uit de hot springs. Een waterig zonnetje probeert er door te komen. We halen ons ontbijt bij de supermarkt en eten het op in de jeugdherberg. Marcel heeft de route uitgestippeld via Google maps. We gaan oostwaarts. Er ligt om de vulkaan een weg. Als je zou willen kun je rond om de vulkaan heen rijden. Na een tijdje fietsen hebben we wel zin in koffie of iets dergelijks. Bij een schattig pandje waar een bord hangt met Caramel Pudding gaan we naar binnen. We bestellen koffie en Caramel pudding. Terwijl we aan het genieten zijn zien we een poster met een blonde westerse meid. Onder de de noemer wat moet zo'n chick nu hier op een reclame poster bekijken we het eens beter. Verdorie. Het is Jennifer Ewbank! De uitbaatster vertelt ons dat Jennifer gisteren om de hoek heeft opgetreden. Ook toevallig. De uitbaatster vraagt waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Ze is helemaal onder de indruk dat we naar Takachiho gaan fietsen. Ze komt met een boekwerk aan met allerlei bezienswaardigheden in Takachiho. Ze wijst naar Japanse karakters. We vragen wat er staat. Takachiho.
We vervolgen onze weg. Bij een volgende plaats zijn we op zoek naar een (openbaar) toilet. Geen toilet te vinden. Bij een gebouw dat bij nader inzien een kantoor is waar ze motorolie verkopen vraagt Sandra naar het toilet. Ze moet de vraag twee maal herhalen maar dan wordt ze de weg gewezen. Het Japans gaat nog niet zo goed maar we redden ons aardig;-)
De weg gaat verder stijgen. We moeten weer door tunnels fietsen. Als er auto's doorheen rijden maakt het een enorm kabaal. Bij wegwerkzaamheden in een tunnel worden wij als laatste door de tunnel gelaten. Wat een verademing. De tunnel helemaal voor ons en de wegwerkers alleen. Geen herrie van auto's. Bij een brug hebben we een mooi uitzicht. Als het najaar is kun je hier de mooie herfstkleuren (de Indian Summer) mooi zien. Maar nu was het uitzicht ook mooi. Na de brug is een restaurantje waar we gaan lunchen. (Zie filmpje) De vissen zwemmen nog in grote bakken. Verser kan niet. Ze worden verderop in de rivier gevangen.
We fietsen verder en verbazen ons over hoe de Japanners in dit ruige landschap wegen hebben aangelegd. Als ergens de hoogteverschillen onoverbrugbaar zijn wordt gewoon een extra lusje aangelegd om het onmogelijke mogelijk te maken. Na veel klimwerk suizen we uiteindelijk Takachiho in. Op zoek naar de VVV. We komen bij een bord met de bezienswaardigheden maar nergens informatie over hotels of guesthouses. We kijken wat rond en zien iets wat wel voor een hotel door kan gaan. Bij de poort worden we opgewacht. Ja hoor ze hebben kamers. Hebben we met 500 euro per nacht mooi het duurste hotel gevonden van de hele stad. Het is ons iets te gortig. De beste man haalt voor ons een kaartje met alle hotels, guesthouses en ryokans van de stad. Bij het afscheid raakt zijn neus nog net niet de grond. We maken een keuze. Op de vraag of er plek is voor de fietsen wordt de baas gehaald. Die loopt mee naar buiten en wijst naar een overkapping. We vragen nog of het ook binnen is. Hij knikt ja. Terwijl Sandra aan het inchecken is komt de beste man naar haar toe en zegt dat de fietsen binnen in een multifunctionele ruimte mogen staan. Het blijft apart hoe dingen soms gaan maar wij klagen niet. De fietsen staan veilig binnen.
Na een heerlijke douche maken we de wandeling naar de kloof met de waterval. Op de terugweg duiken we een klein restaurantje in. Er worden daar zelf de noodles gemaakt. Een druk, bezig mannetje is de kok. Er hangen allemaal foto's van wedstrijd hardlopers. En in de keuken hangt een finishfoto van een 100km run. En de winnaar is....onze kok! We krijgen een heerlijk Udon noodle menu voorgeschoteld die wij lekker slurpend verorberen met stokjes. Jamjam!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten