Nobeoka -Miyazaki, Miyazaki - Nichinan

Nobeoka - Miyazaki

In het hotel zijn heel veel jongeren. Bij het ontbijt blijkt dat ze van een universiteit zijn. Alle jongens zitten bij elkaar en de meiden ook, niet gemengd maar apart. Aan een tafel naast ons zitten zes jongens. Van de vraag wat ze studeren schrikken ze. Ze kijken elkaar aan en één durft te antwoorden. Het komt niet echt tot een gesprek. Stiekem zie ik ze kijken als ik de eetstokjes oppak, maar daar valt niets voor ze te lachen..;-)

De route van Nobeoka naar Miyazaki was niet heel zwaar. Ruim 90 km gefietst. Maar geestelijk oersaai. Voornamelijk stedelijk gebied. We hebben veel grote winkelketens en autodealers gezien. Dat er nog sprake is van een bestaansrecht. Hoeveel Toyotadealers op een rij kun je hebben? De autodealers zijn gewoon open op zondag. Met z'n allen zijn ze de auto's aan het poetsen. Her en der is er afwisseling met een rijstveld. En even zien we een glimp van de zee. Onderweg komen we borden tegen die de weg wijzen bij een tsunami. Miyazaki is een grote stad. We hebben bij het station een hotel gevonden. Formuliertjes ingevuld, paspoort opgedoken. Stalling van de fiets was geen probleem. Nog even het tweede paspoort. De dame van de receptie loopt naar buiten. Hier kunnen de fietsen staan. Pontificaal voor de deur, bijna op straat. Het hotel heeft een garage. Kunnen ze daar niet in staan? Nee, niet mogelijk. In het fietsenrek bij het station kun je ze ook neerzetten. We besluiten om weg te gaan. Geen hotel voor ons herkenbaar. Bij een autoverhuurbedrijf naar binnen gelopen en gevraagd. Hm, moeilijk. Er wordt een kaart gepakt en er wordt gedacht. Ineens loopt de beste man naar buiten en wijst een straat in. Met pijn en moeite verteld hij dat er bovenin het aangewezen gebouw een hotel zit gevestigd, Kyushu hotel. En hij wijst het Toyoko Inn hotel aan waar we al waren geweest. Na een aantal buigingen en arigato's gaan we naar het aangewezen gebouw. Vreemd. Op de begane grond zitten allemaal winkeltjes gevestigd. Bij nader onderzoek blijkt het hotel op de 8e verdieping en hoger te zitten. Als we de fietsen boven kunnen krijgen dan zijn ze welkom op de 8e etage. Wat weer een verschil. We rollen onze fietsen naar binnen. Direct komt een man op ons af. We mogen niet met de fiets naar binnen. Maar we willen naar het hotel... Hij denkt na en na een tijdje gebaart hij ons te volgen. Hij leidt ons via de personeelsingang naar een goederenlift en brengt ons naar de 8e etage. We komen aan bij de receptie. De dames daar lachen. Ingecheckt. En waar gaan de fietsen heen? Druk overleg. In de meetingroom, naast een rij computers tegenover de receptie. Nou die fietsen staan daar prima! Op naar de kamer op de 11e etage. Een heerlijke douche en een mooie ruime kamer met uitzicht over de stad en station.

Miyazaki - Nichinan 

De rijstvelden zijn weer om ons heen. Sommige velden worden nog omgeploegd, andere staan al plantjes in. We moeten door een 1,5 km lange tunnel. Gelukkig is er een fietspad. We besluiten om de andere tunnels te vermijden. Het is even omfietsen en soms een beetje klimmen maar het is het allemaal waard. We fietsen langs de kust. Hier wordt gesurfd. Er liggen meerdere surfers met hun boards in het water te wachten op mooie golven. Even later vluchten een aantal apen de bomen in als wij voorbij peddelen. We maken een omweg om het Udo altaar te bezoeken. Het is niet erg druk. We zetten de fietsen neer en klauteren de trappen op. Bij het altaar heb je een mooi uitzicht op de zee die op de rotsen beukt. Het altaar is in/onder rotsen verwerkt. 

Onderweg duiken we een restaurantje in om te lunchen. Geen kaart met plaatjes of in het Engels. Maar buiten hebben ze een vitrine met een aantal afbeeldingen. De serveerster neemt ons mee naar buiten en probeert ons uit te leggen wat het is. Soms een woordje in het Engels maar het meeste in het Japans. We wijzen elk iets aan. Kopje thee. En even later komt het bestelde eten. Weer gelukt. En nog lekker ook. In Nichinan is het hotel vol. We zoeken nog een ander hotel bij het station maar die lijkt er niet meer te zijn. Dan weer terug aan het begin van het stadje. Uitzicht op zee. We zitten hier kennelijk veilig want het hotel is het gebouw waar je wordt heen geleid als er een tsunami is. Aan de overkant van de weg is een altaar, Gion. Wederom een altaar in een rots.

We gaan het stadje in. Slenteren wat rond en gaan een supermarkt in die, volgens de gevel, de beste is in vers vlees en vis. Schappen vol met vis. Het lijkt er zelfs op dat er vliegende vissen te koop zijn. We gaan daarna op zoek naar een restaurant. We weten ondertussen hoe we een restaurant herkennen. Of ze hebben lampionnen aan de gevel hangen of kleedjes (wij noemen ze lapjes) voor de ingang. We zien weinig plaatjes menu's. Normaal houden we er niet van om ergens te gaan eten met een menukaart met foto's. Maar nu is het wel praktisch. Dat Japanse schrift is voor ons niet te doen. We stappen een restaurant binnen. Het is niet druk maar het is al aardig blauw van de rook. En dan niet van de gril. Hier is geen rookverbod in openbare ruimten. (Ik zag vandaag zelfs een buschauffeur tijdens het rijden roken.) In sommige zaken is een scheiding van roken en niet roken. Maar dat is het dan wel. We zoeken verder. Stappen lukraak ergens naar binnen. We worden naar een aparte ruimte geloodst. Een eigen eetruimte met lage tafels. Gelukkig hoeven we niet dubbel gevouwen onder een tafeltje. Er is een 'gat' rond de tafel voor onze benen. Geen plaatjes menu, geen Engels. Het wordt een gepuzzel voor de gastheer en dame. Geen vis voor Marcel, geen vel (ze zijn hier gek op kippenvel en misschien nog wel op andere vel/huiden). Er wordt ons op gezette tijden iets gebracht. Het hele gezin komt even kijken naar die vreemde gasten en uiteindelijk komt de uitbater met een fles sake om de avond af te sluiten. Lekker spul!