Sasebo - Karatsu - Fukuoka

We verlaten Sasebo door 7 km terug te fietsen. Sasebo is een grote stad dus het is weer druk. Veel verkeer en verkeerslichten. En her en der klimmen. Na ongeveer 15 km komen we op rustiger wegen. Het landschap wordt weer mooier. Mooier landschap betekent ook vaak meer klimmen. Verschillende soorten bomen die groeien tegen de bergen. We stoppen onderweg even. We willen net vertrekken als er een man aan komt lopen. Hij babbelt wat en biedt een fles met inhoud aan. We denken dat het water is. We gebaren dat we genoeg in onze bidons hebben. Hij blijft babbelen. We begrijpen dat hij vraagt waar we heen gaan, waar we vandaan gekomen zijn en of we Amerikanen zijn. Deze vragen beantwoorden we maar we kunnen geen gesprek met hem voeren. De fles wordt in de handen gedrukt. We drinken ervan. Het is een frisdrank. Heerlijk koud. Maar ja, wat moeten we met een fles? Uiteindelijk loopt de man weg zonder fles. We vervolgen onze route. Er moet flink geklommen worden. Het uitzicht is schitterend. We zijn vroeg in Karatsu. We zien bij binnenkomst van de stad al een groot hotel. We willen verder kijken. Bij het station moeten meerdere hotels zijn. Alleen herkennen we ze niet. Bij een politiebureau is een plattegrond. Als we net hebben uitgevogeld waar we moeten zijn komt een jonge bromsnor naar ons toe. Hij vraagt waar we naar op zoek zijn. Een hotel. Ah, zijn vinger dwaalt over de kaart en wijst een hotel aan. Zijn maat komt er ook bij. Hotel. Hm. Weer aanwijzen op de kaart. Ja, dat dachten we al. We bedanken ze voor de hulp en gaan richting hotel. Althans. Het leek niet zo ingewikkeld. Op zoek naar het ene hotel vinden we het andere hotel. Ook goed. Nee, geen kamer beschikbaar. Huh? Het hele sleutelbord hangt vol. Nee, dit is een hotel met alleen éénpersoonskamers, geen tweepersonen. Tja, het zal. Krijgen een kaartje mee waarop andere hotels staan. Sommigen met foto. Oke, volgende hotel ziet er gedateerd uit en op het bord op straat staat check-in 15 uur. Toch maar verder zoeken. We gaan naar het hotel dat we bij binnenkomst van de stad al zagen. Alles geregeld. Althans. Inchecken om 15 uur. En geen minuut eerder. Pffff, geen een kamer al gereed door housekeeping? Nee, regels zijn regels. 

We gaan maar weer verder zoeken. Bij een gebouw dat op een hotel lijkt kijken we naar binnen. Lijkt meer op een bejaardenhuis. Ook een soort hotel maar dan iets anders. We zien bovenop een gebouw XO hotel staan. Er naartoe. Waar is de ingang? We rijden de parkeergarage in. Daar zit de ingang/receptie. Bij binnenkomst een luide stem maar geen persoon te zien. Het lijkt erop dat het een hotel is voor een uurtje. Er kunnen allerlei keuzes worden gemaakt m.b.t. de kamers. Of het gezelschap inclusief is blijft onduidelijk. We gaan maar eens een kop koffie halen. Na de koffie kunnen we vast wel inchecken in het eerste hotel. Gauw even douchen en hup richting het kasteel.  Bij de ingang van het kasteel een immense pergola vol met bloeiende blauwe regen. Bovenop het kasteel een mooi uitzicht over de stad. 

Na een zeer schamel ontbijt vertrekken we. Als we achterom kijken zien we het kasteel nog liggen. We fietsen langs de kust over een drukke weg. We worden nog even via een kustplaatsje omgeleid. Even van de drukke weg een inkijkje in het dagelijkse leven. We zien Fukuoka liggen. We fietsen een heel stuk door de stad. Ineens herkent Marcel het park waar we een paar weken geleden veel foto's hebben gemaakt. Nu geen kersenbloesem meer te zien. We gaan naar het hotel. Geen kamers beschikbaar. Hm, jammer. Wanneer wordt gezegd dat wij onze fietsdozen hier hebben staan wordt er driftig onderling gesproken. De computer wordt geraadpleegd en Sandra haar naam wordt aangewezen. Even later is er toch een kamer beschikbaar. Een rokerskamer.... We overleggen even wat te doen. Dit is toch het handigste hotel. Kunnen we de fietsen inpakken en een deel van de bagage laten staan als we naar Kyoto willen. Oké, dan maar een stinkkamer. Bij de receptie wordt ineens gezegd dat er ook een niet-rokers kamer beschikbaar is. We kunnen om 15 uur inchecken. Nee, om 14 uur. Ook goed. Pakken we eerst de fietsen in en kunnen we daarna douchen. Blijkt de kamer toch al klaar te zijn. Ja, we zijn speciale gasten;-) Fietsen ingepakt, douchen en richting station. Dat lijkt het handigste via de metro. Kaartjes moeten we uit een automaat halen, maar die is alleen in het Japans. Toch maar proberen, het zijn vast een paar "logische" knoppen, maar nee zo komen er geen kaartjes uit. Met hulp van de stationsmeester gaat het een stuk beter... Het metrostation is smetteloos schoon. Op het perron staan pijlen waar de deuren van de metro komen. Opstellen in twee rijen. Dat wordt ook keurig gedaan. Het perron is afgescheiden met een soort hekwerk. Je kunt niet van het perron vallen. Op roltrappen staat iedereen links zodat mensen met haast rechts kunnen inhalen. De roltrappen worden hier gebruikt zoals ze bedoeld zijn. 

Op het station eenvoudig treinkaartjes voor de Shinkansen geregeld. De jongeman achter het loket sprak zowaar begrijpelijk Engels, dat scheelt een stuk. Shinkansen is de hoge snelheidstrein. In bijna 3 uur suizen we van Fukuoka naar Kyoto. Maar dat avontuur is morgen pas.