Fukuoka - Kyoto

Bij aankomst in Fukuoka hadden we al de treinkaartjes voor de Shinkansen naar Kyoto geregeld. 10.04 uur zal de trein vertrekken. Alle tijd om rustig te gaan ontbijten, regelen dat een deel van de bagage en de fietsen achterblijft in het hotel. We wandelen met elk één minimaal gevulde fietstas richting de metrohalte om de hoek. Voor een zondag is het druk. We moeten zelfs staan in de metro. Het is niet zo ver dus het valt allemaal wel mee. Genoeg tijd om rond te kijken. Menig Japanner zit te slapen. Een kop koffie voordat we naar het perron gaan. Op het treinkaartje staat in welke wagon we de gereserveerde plaatsen hebben. Op het perron staan de wagonnummers vermeld. Dus geen gezoek. Bij een winkeltje is onze instapplek. We gaan naast het winkeltje staan wachten zodat mensen langs kunnen lopen en in- en uit het winkeltje kunnen. We kregen het idee dat er vandaag toch niet zo strikt rijen werden gemaakt. Maar toen we omkeken zagen we dat er een rij achter ons stond. Nee, van enige rommeligheid en voorkruiperij kun je ze niet betichten. Over rommel gesproken. Het is nergens vies, er ligt geen papiertje of kauwgom op de grond. Maar als je een vuilnisbak zoekt dan kun je lang zoeken want die staan hier niet om de zoveel meter. Hooguit een bak naast de frisdrankautomaat die je wel heel vaak vindt (ook op plaatsen waar je het niet verwacht. Dorst hoef je nooit te hebben.) Kennelijk is hier het motto dat je je eigen rommel meeneemt en thuis weggooit.

De trein stopt precies bij de juiste instapplek. We stappen in en checken even of de stiptheid van de Japanse Spoorwegen echt zo stipt is. De trein beweegt en ja hoor, de klok springt op 10.04 uur. Nou de NS kan hier nog iets van leren. We hebben riante beenruimte, de leuning kan versteld worden. Alleen de beenhoogte laat voor ons iets te wensen over. Een heuse kar met versnaperingen komt een paar maal langs en wanneer het drukker wordt is deze vervangen door een grote tas. De conducteur die op een piloot lijkt qua uniform en pet opent de deur van de coupe, maakt een buiging en loopt door de coupe om de plaatsen te checken. Als hij terugloopt dan draait hij zich bij de deur om, buigt, opent de deur, gaat de deur door draait zich om en buigt nogmaals voordat hij verder loopt. In nog geen drie uur tijd leggen we ruim 600 km af. De omgeving suist ons voorbij. Bij een aantal plaatsen maken we een korte stop zoals: Hiroshima, Kobe, Osaka. Volgens schema komen we aan in Kyoto. Een groot station met enorm veel mensen. Zo druk hebben we het in de afgelopen weken nog niet gezien. Ook veel westerlingen. Een hotel hebben we snel gevonden. Kyoto verkennen. Het station is gemaakt van veel glas. Veel winkels van de grote merken. Zou Amsterdam CS Kyoto als voorbeeld hebben genomen? Hier is het trouwens ook druk en niet alleen met kijkers en parfumspuitende tieners. 

De eerste tempels zijn snel gevonden. Veel dames in kimono. Dat schijnt een uitje te zijn. Een kimono huren, haren laten doen en dan paraderen op de slippertjes door de stad met een selfiestok. 's Avonds een restaurant opgezocht. En wat ons verbaasd is dat we toch de enige westerlingen in het restaurant zijn. We sluiten af met een sake en gaan richting ons bedje. 

De ontbijtzaal is aan de kleine kant en puilt uit van de gasten. Na het ontbijt op pad. We komen bij meerdere tempels. Eerst een uitzicht over de stad op hoogte in de Kyoto Tower. Kennelijk is er een schooluitje want er zijn veel jongens en meiden in schooluniform. De durfals durven ons aan te spreken onder luid gegiechel. Maar met ons in de lift stappen is toch best spannend. We worden uitgezwaaid. En een jongen roept nog dat hij een Japanner is;-)) Grappig, dit hadden we niet in de grote stad verwacht. Een stad waar elk jaar zo'n 50 miljoen toeristen (het merendeel van de toeristen is Japans) komen zijn westerlingen toch niet echt uniek. 

We bezoeken meerdere tempels. We zijn niet de enigen. En de dames in kimono zijn er in grote aantallen. We worden weer regelmatig aangesproken en bekeken door de scholieren. We kunnen in deze korte tijd helaas lang niet alles bekijken. Maar hetgeen we gezien hebben was zeker de moeite waard.

Met Shinkansen naar Kyoto

Een ritje van ruim 600km in nog geen drie uur. Normaal met de auto ruim acht uur.

Sasebo - Karatsu - Fukuoka

We verlaten Sasebo door 7 km terug te fietsen. Sasebo is een grote stad dus het is weer druk. Veel verkeer en verkeerslichten. En her en der klimmen. Na ongeveer 15 km komen we op rustiger wegen. Het landschap wordt weer mooier. Mooier landschap betekent ook vaak meer klimmen. Verschillende soorten bomen die groeien tegen de bergen. We stoppen onderweg even. We willen net vertrekken als er een man aan komt lopen. Hij babbelt wat en biedt een fles met inhoud aan. We denken dat het water is. We gebaren dat we genoeg in onze bidons hebben. Hij blijft babbelen. We begrijpen dat hij vraagt waar we heen gaan, waar we vandaan gekomen zijn en of we Amerikanen zijn. Deze vragen beantwoorden we maar we kunnen geen gesprek met hem voeren. De fles wordt in de handen gedrukt. We drinken ervan. Het is een frisdrank. Heerlijk koud. Maar ja, wat moeten we met een fles? Uiteindelijk loopt de man weg zonder fles. We vervolgen onze route. Er moet flink geklommen worden. Het uitzicht is schitterend. We zijn vroeg in Karatsu. We zien bij binnenkomst van de stad al een groot hotel. We willen verder kijken. Bij het station moeten meerdere hotels zijn. Alleen herkennen we ze niet. Bij een politiebureau is een plattegrond. Als we net hebben uitgevogeld waar we moeten zijn komt een jonge bromsnor naar ons toe. Hij vraagt waar we naar op zoek zijn. Een hotel. Ah, zijn vinger dwaalt over de kaart en wijst een hotel aan. Zijn maat komt er ook bij. Hotel. Hm. Weer aanwijzen op de kaart. Ja, dat dachten we al. We bedanken ze voor de hulp en gaan richting hotel. Althans. Het leek niet zo ingewikkeld. Op zoek naar het ene hotel vinden we het andere hotel. Ook goed. Nee, geen kamer beschikbaar. Huh? Het hele sleutelbord hangt vol. Nee, dit is een hotel met alleen éénpersoonskamers, geen tweepersonen. Tja, het zal. Krijgen een kaartje mee waarop andere hotels staan. Sommigen met foto. Oke, volgende hotel ziet er gedateerd uit en op het bord op straat staat check-in 15 uur. Toch maar verder zoeken. We gaan naar het hotel dat we bij binnenkomst van de stad al zagen. Alles geregeld. Althans. Inchecken om 15 uur. En geen minuut eerder. Pffff, geen een kamer al gereed door housekeeping? Nee, regels zijn regels. 

We gaan maar weer verder zoeken. Bij een gebouw dat op een hotel lijkt kijken we naar binnen. Lijkt meer op een bejaardenhuis. Ook een soort hotel maar dan iets anders. We zien bovenop een gebouw XO hotel staan. Er naartoe. Waar is de ingang? We rijden de parkeergarage in. Daar zit de ingang/receptie. Bij binnenkomst een luide stem maar geen persoon te zien. Het lijkt erop dat het een hotel is voor een uurtje. Er kunnen allerlei keuzes worden gemaakt m.b.t. de kamers. Of het gezelschap inclusief is blijft onduidelijk. We gaan maar eens een kop koffie halen. Na de koffie kunnen we vast wel inchecken in het eerste hotel. Gauw even douchen en hup richting het kasteel.  Bij de ingang van het kasteel een immense pergola vol met bloeiende blauwe regen. Bovenop het kasteel een mooi uitzicht over de stad. 

Na een zeer schamel ontbijt vertrekken we. Als we achterom kijken zien we het kasteel nog liggen. We fietsen langs de kust over een drukke weg. We worden nog even via een kustplaatsje omgeleid. Even van de drukke weg een inkijkje in het dagelijkse leven. We zien Fukuoka liggen. We fietsen een heel stuk door de stad. Ineens herkent Marcel het park waar we een paar weken geleden veel foto's hebben gemaakt. Nu geen kersenbloesem meer te zien. We gaan naar het hotel. Geen kamers beschikbaar. Hm, jammer. Wanneer wordt gezegd dat wij onze fietsdozen hier hebben staan wordt er driftig onderling gesproken. De computer wordt geraadpleegd en Sandra haar naam wordt aangewezen. Even later is er toch een kamer beschikbaar. Een rokerskamer.... We overleggen even wat te doen. Dit is toch het handigste hotel. Kunnen we de fietsen inpakken en een deel van de bagage laten staan als we naar Kyoto willen. Oké, dan maar een stinkkamer. Bij de receptie wordt ineens gezegd dat er ook een niet-rokers kamer beschikbaar is. We kunnen om 15 uur inchecken. Nee, om 14 uur. Ook goed. Pakken we eerst de fietsen in en kunnen we daarna douchen. Blijkt de kamer toch al klaar te zijn. Ja, we zijn speciale gasten;-) Fietsen ingepakt, douchen en richting station. Dat lijkt het handigste via de metro. Kaartjes moeten we uit een automaat halen, maar die is alleen in het Japans. Toch maar proberen, het zijn vast een paar "logische" knoppen, maar nee zo komen er geen kaartjes uit. Met hulp van de stationsmeester gaat het een stuk beter... Het metrostation is smetteloos schoon. Op het perron staan pijlen waar de deuren van de metro komen. Opstellen in twee rijen. Dat wordt ook keurig gedaan. Het perron is afgescheiden met een soort hekwerk. Je kunt niet van het perron vallen. Op roltrappen staat iedereen links zodat mensen met haast rechts kunnen inhalen. De roltrappen worden hier gebruikt zoals ze bedoeld zijn. 

Op het station eenvoudig treinkaartjes voor de Shinkansen geregeld. De jongeman achter het loket sprak zowaar begrijpelijk Engels, dat scheelt een stuk. Shinkansen is de hoge snelheidstrein. In bijna 3 uur suizen we van Fukuoka naar Kyoto. Maar dat avontuur is morgen pas.

Nagashima - Nagasaki - Sasebo

We vertrekken extra vroeg want we moeten de boot halen naar Shimoshima Island. De boot vertrekt keurig volgens dienstregeling en brengt ons in 30 minuten naar de overkant. Aangekomen in Ushibuka begint het te regenen. We werken nog wat broodjes weg bij de plaatselijke super en besluiten om maar te gaan fietsen. We moeten immers vandaag nog een boot zien te halen. Na een uurtje stopt de regen en komt er een waterig zonnetje door. Het is veel klimmen en dalen, liefst 15 keer komen we door een tunnel, soms een kleintje, soms bijna een kilometer lang. 

Bij een openbaar toilet is het tijd voor een plaspauze. Het gebouw is nog niet helemaal klaar maar kan al wel gebruikt worden. Niet te geloven, een smetteloos super modern toilet met oneindig veel toeters en bellen. Bij hoge nood op Amsterdam CS gaan we hier nog wel eens aan terug denken.

Wij vervolgen onze weg en zijn keurig op tijd bij de boot, althans volgens de beschrijving in ons routeboekje. Het vaarschema is echter gewijzigd en we blijken helaas de boot net gemist te hebben. We moeten nu bijna twee uur wachten. Als de vertrektijd nadert vragen wij ons af de veerboot wellicht vertraging heeft, want hij is nog lang niet in zicht. Dan vraagt een medewerker of we de fietsen mee willen nemen en hij brengt ons naar een klein bootje dat aan de kade ligt te dobberen. De fietsen worden vakkundig gezekerd en samen met nog vier passagiers racen we in drie kwartier naar een klein dorpje vlak bij Nagasaki. Om in Nagasaki te komen moeten we eerst nog even flink klimmen. Daarna dalen we het drukke centrum in. We slapen in een hotel waar zelfs standaard op de kamer een iPad ligt die gebruikt kan worden. 

Onze "rustdag" in Nagasaki gebruiken we allereerst om een bezoek te brengen aan het indrukwekkende Atomic Bomb Museum. We dwalen rond door Chinatown, de haven en de Holland Slopes. We zien voor het eerst sinds lange tijd weer Westerlingen. Als het donker is nemen we de kabelbaan die ons een prachtig verlicht Panorama biedt over de stad.

De volgende dag vertrekken we langs een drukke weg richting Sasebo. Onderweg stoppen we in Holland Village voor de lunch. Ergens in het achterhoofd zat een diepgeworteld verlangen naar weer eens een bruine boterham met kaas, maar die is ook hier niet te verkrijgen. Wel stuit je hier zomaar op een replica van de Hoofdtoren in Hoorn, inclusief de jongens van Bontekoe. 

Als we verder fietsen zien we in de verte nog de Domtoren als onderdeel van themapark Huis Ten Bosch. Nog meer Hollandse gekkigheid dus. 

Sasebo blijkt een grote stad. Er is een grote Amerikaanse Navy basis, dus we zijn hier ook niet meer de enige westerlingen. 

Kagoshima - Satsumasendei - Nagashima

Via een wirwar aan weggetjes fietsen we Kagoshima uit. Een klein riviertje is onze houvast, links, rechts, links, zolang we het riviertje in het zicht hebben gaan we goed. Met dank aan een welkom steuntje in de rug bereiken we redelijk vroeg Satsumasendei, ook wel kort "Sendai" genoemd. We zijn op zoek naar dezelfde hotelketen als in Nobeoka. Toen konden we hem niet vinden, maar inmiddels herkennen we de schreeuwerige Japanse reclame van ver. Zo op het eerste gezicht lijken er weinig restaurantjes te zijn, maar we weten inmiddels dat je daarvoor niet in de hoofdstraat moet zijn, maar in de straatjes daarachter. In de hoofdstraat zitten voornamelijk de Japanse fastfoodketens. Veilig en "vertrouwd". Als je lekker wilt eten moet je in de achterafstraatjes op zoek naar een verlicht lampionnetje. Van buiten zou je verder niet zeggen dat het een restaurant is, maar als je door de schuifdeur gaat is het iedere keer weer een verrassing wat je er aantreft. Meestal twee lage tafeltjes en een paar stoelen aan de bar, dat is alles. Zo ook in dit restaurant. "Mama" staat achter de potten en pannen. Kijkt half verschrikt als wij binnen komen en denkt "gloeiende wat moet ik daar nou mee"? Wij nestelen ons altijd aan de bar, omdat onze lange stelten niet onder de tafeltjes passen. Een menukaart ontbreekt, maar er zijn drie mannen aan een tafeltje die aardig Engels spreken die ons helpen met de bestelling. Mama fabriceert een heuse amuse en als wij die "ushi" vinden, komt ze helemaal los.

Omdat wij een vreemde verschijning zijn in deze niet toeristische stad wordt ons al snel gevraagd of we verdwaald zijn. Ons fietsverhaal wordt snel vertaald aan de overige aanwezigen en de rest van de avond worden we het hemd van het lijf gevraagd. Het noemen van de plaatsnamen op de route wordt met stijgende verbazing aangehoord. Als bewijs moet een filmpje van een fietsende Sandra dienen. Af en toe brengt mama iets te eten. Wij werken het weg met een nogal sterk drankje gemaakt van zoete aardappel (shochu) dat ons door de mannen is aangeboden. Als de mannen vertrekken blijven we aan de bar zitten met een ander stel. Zij spreekt helemaal geen Engels, hij geeft verlegen aan dat hij alleen "hello" kan zeggen. Dan ben je normaal gesproken snel uitgepraat, maar de nieuwsgierigheid wint het hier van het taalprobleem. Hij laat op zijn iPad een foto zien waar wij uit opmaken dat hij een golfer is en al snel blijkt de Japanse Wikipedia ook allerlei informatie over Hoorn en omstreken te hebben. Zo ontstaat een heel "gesprek" waarin vooral de "oooooohhhhhs en aaaahhhhhs" erg vermakelijk zijn. Uiteraard moeten we met onze nieuwe vrienden nog even op de foto, maar dan is het tijd om te vertrekken. 

De volgende dag blijkt de wind gedraaid en hebben we flink wind tegen. We fietsen langs de kust en hebben regelmatig uitzicht op de fraaie kustlijn. Links de kust, rechts bergtoppen begroeid met bomen. Allerlei soorten groen op en tegen de heuvels. Er moet weer regelmatig geklommen worden. In Akune strijken we neer bij het station. Ziet er spik en span uit. Heel modern. Het lijkt wel een bibliotheek met een café voor koffie en gebak. Een gebakje op de verjaardag van pa van der Veen valt ons ten deel. Altijd een goede reden om iets te vieren met een gebakje. Ze zijn wel erg klein, dus nog maar een ronde. Voor vertrek nog even naar het toilet. Eindelijk! Een toilet met geluid. Je drukt op een knop en er komt geluid zodat de buurvrouw niet hoort wat je doet. Ik had er al van gehoord maar eindelijk dan ook echt live meegemaakt. Marcel "teleurgesteld" dat hij dat heeft gemist. 

Onderweg zien we veel stukken landbouw. De rijstvelden hebben plaatsgemaakt voor andere gewassen. Courgette, tuinbonen, aardappelen, uien, kool en bamboescheuten. Makkelijk gewas die bamboescheuten. Je hakt een bamboe af, er komt een scheut en die eet je op. Er worden vandaag, zondag, op veel plaatsen aardappelen gerooid. Kennelijk vroege aardappelen. Ik kan mij alleen aardappelen rooien herinneren net voordat we op vakantie gingen. Vlak voor Nagashima zien we allerlei terrassen. Niet die waar je een drankje kunt nuttigen. Maar terrassen waar de gewassen groeien. Ziet er mooi uit van een afstand. We overnachten in Nagashima in een hotelletje dat betere tijden moet hebben gekend. En heus, het bestaat nog. Geen internet of WiFi in het hotel. Wel twee rare snuiters aan de receptie. Een met een grote pleister ter hoogte van het pootje van de bril en de ander heeft een staartje. Op zich is dat staartje niet heel vreemd. Wel dat er grote strepen haar ontbreken op zijn hoofd. Zeg maar gewoon hier en daar kaal. Heel moeilijk om er niet met afgrijzen naar te blijven kijken. Zal dit het Japanse Fawlty Towers hotel zijn? De fietsen mogen binnen in een hoekje staan. Meneer met pleister dankt de fiets met tassen zo even te kunnen optillen.... Dat valt toch eventjes tegen. Ze hebben alleen rokers kamers. De geur valt mee. Maar het is wel erg uit de tijd. In Het vorige hotel kwamen we per abuis op de verkeerde etage. Gat, wat stinkt het hier. Iemand stiekem aan het roken. Bij "onze" kamer komen we erachter dat we op de rokers etage staan. Dom, dom. Was wel voor het bier en het Japanse drankje!

Kanoya - Kagoshima

We vertrekken na het ontbijt richting Kagoshima. Bij een verkeerslicht worden we in het Engels aangesproken door de bestuurder van een busje met schoolkinderen. Een groep klein grut komt helemaal naar voren in het busje om ons te bekijken. De bestuurder vraagt waar we heengaan en wenst ons een mooie dag toe. In het begin moeten we klimmen. Wanneer we de plaats Tarumizu, niet te verwarren met het heerlijke Italiaanse dessert, zien we de vulkaan Sakurajima al liggen. We hebben zin in een bak koffie of iets dergelijks met iets lekkers. We stoppen bij een patisserie. Er liggen allemaal speciaal verpakte cakejes e.d. in de toonbank. Een oudere dame is voor ons. Ze babbelt er flink op los. We begrijpen alleen dat ze ons erg groot vindt. En wij voelen ons naast haar dan ook wel weer reuzen. We vragen wat lekker, Ushi, is. Ze wijst breed lachend de hele winkel aan en roept Ushi!!! We kiezen wat uit en de eigenaresse doet alles in een tasje. Ze loopt naar achteren en gebaart ons even te wachten. Ons volstrekt onbekend waarom want ze heeft onze bestelling al in een tas gedaan. Er wordt nog een papieren zakje met inhoud in het tasje gestopt met de mededeling 'service'. We proberen nog een kop koffie te bestellen maar dat heeft ze niet. Dan maar op de stoep voor de zaak de cakejes opeten. Ineens worden we geroepen. Ze heeft twee kopjes thee voor ons neergezet op het enige tafeltje met twee stoeltjes. Ook al weer service. Nou, lekker hoor! Wanneer we alles op hebben gaan we weer verder. We worden hartelijk bedankt en uitgezwaaid. Wanneer we een paar meter verder zijn horen we nog 'Thank you!'. Lachend fietsen we verder. Even verderop kunnen we om een tunnel heen fietsen en maken we het eerder geplaatste filmpje van de vulkaan Sakurijama. Wie de serie 'Wild Japan' onlangs op tv heeft gevolgd heeft in deel 2 beelden van het schiereiland met de vulkaan gezien. Een aantal auto's is grijs van het vulkanisch as. Je ziet ook het zwarte gruis her en der liggen. De vulkaan is nog actief. Op 5  februari 2016 was er nog een uitbarsting. Zie: http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/laatste-videos-nieuws/japanse-vulkaan-sakurajima-uitgebarsten We fietsen een stuk over het schiereiland en dus om de vulkaan heen om bij de Ferry te komen. De Ferry brengt ons in 20 minuten naar Kagoshima. Te kort om de culinaire hoogstandjes te proberen. Het is weer een beetje zoeken naar een hotel. In een straat is er gratis WiFi. Daar kunnen we via Google maps zien waar we zijn en naar welk hotel we willen. Het hotel heeft geen plek voor de fietsen. Maar ze kunnen in de parkeergarage schuin tegenover het hotel. Toch een ander hotel geprobeerd. Maar die had alleen een rokers kamer én ook geen plek voor de fietsen. Maar weer terug naar het vorige hotel. Ingecheckt en betaald, zegt de dame doodleuk dat we moeten wachten tot de incheck tijd van 15 uur. Tja, de regels zijn er om van afgeweken te worden.... Na enig aandringen kunnen we toch direct in de kamer.

Rond half 10 in de avond begint het gebouw te schudden. Het water in de wc klotst. Een aardbeving. Er is geen alarm. Wel wordt iets in het Japans omgeroepen. Even later rijdt de tram weer en iedereen doet alsof er niets aan de hand is. Zo af en toe zijn er nog naschokken. De volgende dag komen we erachter dat zo'n 200 km verderop het episch centrum is van de beving. Daar is veel schade en zijn doden en gewonden te betreuren.

Wij gebruiken deze dag om ons als echte toeristen in een bus langs de highlights van de stad te laten brengen. Hop on, hop off. 

De vulkaan Sakurajima.

Sushibi - Kanoya

Vandaag een "beetje" uitslapen. We hebben weinig haast want het ritje van vandaag is amper 30 kilometer. Dat plannen we soms als het tijd wordt om te wassen en we niet een hoop tijd willen besteden aan het droog föhnen van onze kleren. In tegenstelling tot gisteren bleek het ontbijt ook niet echt een reden om je bed uit te komen. Wat te doen met een ongekookt ei bij je ontbijt? Ongetwijfeld door de rijst roeren, maar nee, toch maar niet. De weinige kilometers zijn snel afgelegd. Het hotelletje dat we op het oog hadden was vol, dus moest er worden uitgeweken naar een heus "wedding hotel". Nu we er toch waren...........;-)

De meeste hotels hebben wel ergens wasmachines staan die door gasten gebruikt kunnen worden. Super handig, maar de clientèle van dit hotel zal er weinig behoefte aan hebben en dus ontbreken ze. Verderop in de straat blijkt een onbemande wasserette te zijn, dus wij met onze onderbroeken over straat om in een reuzenwasmachine ons miniwasje te doen. Er is verder niemand die ons kan helpen, dus vogelen we zelf aan de hand van plaatjes uit hoe we de machine aan de praat krijgen.

Ondertussen in het hotel de nodige consternatie over WiFi. Bij het inchecken was er helemaal een mannetje meegelopen om e.e.a. te installeren, maar aan de praat kreeg hij het niet. Dat is niet echt een ramp, maar de beste man is gewend om er voor te zorgen dat het de bruidsgasten aan niets ontbreekt dus het internet moet en zal werken. Inmiddels zijn twee man van de Japanse KPN ingehuurd om in de kamer naast ons voor internet te zorgen. We mogen verhuizen naar deze kamer (laat maar, de was hangt net) of kunnen het signaal van deze kamer in onze kamer opvangen. Als het eenmaal werkt bedanken wij de man voor de goede zorgen. Zodra hij is vertrokken weigert de WiFi overigens weer dienst......;-) We laten het maar zo.

We eten weer lekker in een klein eethuisje. We vertrekken met een merkwaardige tip. Morgen moeten we, als we tenminste een weg langs een actieve vulkaan overleven, een stukje met de Ferry. Dat zijn, zo veronderstellen we, doorgaans niet de plaatsen die bekend staan om de culinaire hoogstandjes, maar we krijgen als tip mee om op de Ferry toch vooral de "udon noodles" te nemen? We zullen zien!

Nichinan - Shibushi

We worden wakker met lichte regen. Met een heerlijk ontbijt achter de kiezen stappen we op de fiets. Na een kilometer of 8 moeten we besluiten wat we gaan doen. We willen eigenlijk een extra stuk fietsen, langs de kust van een schiereiland, maar het weer doet ons twijfelen. We besluiten de gok te wagen en slaan toch links af. De route belooft ons veel klimwerk en extra kilometers. Het weer blijft vreemd. We hebben wind van zee en op zee zijn duidelijk opklaringen. Dat doet vermoeden dat ieder moment de zon kan gaan schijnen. Het duurt echter tot aan het middaguur voordat het echt aangenamer en zonnig wordt. Wij klimmen en dalen ondertussen op een rustig weggetje op Kaap Toi en genieten van het uitzicht. We hebben voldoende voedsel mee, want we verwachten weinig mogelijkheden om iets te eten. Een aantal keren passeren we een plek waar ooit een café in bedrijf moet zijn geweest, maar nu ziet het er verlaten uit. Om van de ene naar de andere kant te fietsen op het schiereiland moeten we een kleine pas over, maar deze trakteert ons wel op stijgingspercentages tot 14%. In een vreemde spa (keiharde muziek) lukt het uiteindelijk om wat te eten. Daarna duurt het niet lang of we zitten weer op de originele route. De hele dagafstand lukt niet meer, dus overnachten we in Shibushi. 

Ook hier duiken we weer lukraak een eettentje in. Het is er druk. Groepen zitten in afgeschermde hokken met een deurtje. Als het eten gebracht wordt, even aankloppen en naar binnen. Vreemd...

De eigenaar spreekt drie woorden Engels en dat is weer voldoende om ons buikje te vullen. Wij denken nog een glaasje sake te bestellen maar krijgen prompt een halve fles. Gelukkig is het niet zo ver morgen. ;-)

Nobeoka -Miyazaki, Miyazaki - Nichinan

Nobeoka - Miyazaki

In het hotel zijn heel veel jongeren. Bij het ontbijt blijkt dat ze van een universiteit zijn. Alle jongens zitten bij elkaar en de meiden ook, niet gemengd maar apart. Aan een tafel naast ons zitten zes jongens. Van de vraag wat ze studeren schrikken ze. Ze kijken elkaar aan en één durft te antwoorden. Het komt niet echt tot een gesprek. Stiekem zie ik ze kijken als ik de eetstokjes oppak, maar daar valt niets voor ze te lachen..;-)

De route van Nobeoka naar Miyazaki was niet heel zwaar. Ruim 90 km gefietst. Maar geestelijk oersaai. Voornamelijk stedelijk gebied. We hebben veel grote winkelketens en autodealers gezien. Dat er nog sprake is van een bestaansrecht. Hoeveel Toyotadealers op een rij kun je hebben? De autodealers zijn gewoon open op zondag. Met z'n allen zijn ze de auto's aan het poetsen. Her en der is er afwisseling met een rijstveld. En even zien we een glimp van de zee. Onderweg komen we borden tegen die de weg wijzen bij een tsunami. Miyazaki is een grote stad. We hebben bij het station een hotel gevonden. Formuliertjes ingevuld, paspoort opgedoken. Stalling van de fiets was geen probleem. Nog even het tweede paspoort. De dame van de receptie loopt naar buiten. Hier kunnen de fietsen staan. Pontificaal voor de deur, bijna op straat. Het hotel heeft een garage. Kunnen ze daar niet in staan? Nee, niet mogelijk. In het fietsenrek bij het station kun je ze ook neerzetten. We besluiten om weg te gaan. Geen hotel voor ons herkenbaar. Bij een autoverhuurbedrijf naar binnen gelopen en gevraagd. Hm, moeilijk. Er wordt een kaart gepakt en er wordt gedacht. Ineens loopt de beste man naar buiten en wijst een straat in. Met pijn en moeite verteld hij dat er bovenin het aangewezen gebouw een hotel zit gevestigd, Kyushu hotel. En hij wijst het Toyoko Inn hotel aan waar we al waren geweest. Na een aantal buigingen en arigato's gaan we naar het aangewezen gebouw. Vreemd. Op de begane grond zitten allemaal winkeltjes gevestigd. Bij nader onderzoek blijkt het hotel op de 8e verdieping en hoger te zitten. Als we de fietsen boven kunnen krijgen dan zijn ze welkom op de 8e etage. Wat weer een verschil. We rollen onze fietsen naar binnen. Direct komt een man op ons af. We mogen niet met de fiets naar binnen. Maar we willen naar het hotel... Hij denkt na en na een tijdje gebaart hij ons te volgen. Hij leidt ons via de personeelsingang naar een goederenlift en brengt ons naar de 8e etage. We komen aan bij de receptie. De dames daar lachen. Ingecheckt. En waar gaan de fietsen heen? Druk overleg. In de meetingroom, naast een rij computers tegenover de receptie. Nou die fietsen staan daar prima! Op naar de kamer op de 11e etage. Een heerlijke douche en een mooie ruime kamer met uitzicht over de stad en station.

Miyazaki - Nichinan 

De rijstvelden zijn weer om ons heen. Sommige velden worden nog omgeploegd, andere staan al plantjes in. We moeten door een 1,5 km lange tunnel. Gelukkig is er een fietspad. We besluiten om de andere tunnels te vermijden. Het is even omfietsen en soms een beetje klimmen maar het is het allemaal waard. We fietsen langs de kust. Hier wordt gesurfd. Er liggen meerdere surfers met hun boards in het water te wachten op mooie golven. Even later vluchten een aantal apen de bomen in als wij voorbij peddelen. We maken een omweg om het Udo altaar te bezoeken. Het is niet erg druk. We zetten de fietsen neer en klauteren de trappen op. Bij het altaar heb je een mooi uitzicht op de zee die op de rotsen beukt. Het altaar is in/onder rotsen verwerkt. 

Onderweg duiken we een restaurantje in om te lunchen. Geen kaart met plaatjes of in het Engels. Maar buiten hebben ze een vitrine met een aantal afbeeldingen. De serveerster neemt ons mee naar buiten en probeert ons uit te leggen wat het is. Soms een woordje in het Engels maar het meeste in het Japans. We wijzen elk iets aan. Kopje thee. En even later komt het bestelde eten. Weer gelukt. En nog lekker ook. In Nichinan is het hotel vol. We zoeken nog een ander hotel bij het station maar die lijkt er niet meer te zijn. Dan weer terug aan het begin van het stadje. Uitzicht op zee. We zitten hier kennelijk veilig want het hotel is het gebouw waar je wordt heen geleid als er een tsunami is. Aan de overkant van de weg is een altaar, Gion. Wederom een altaar in een rots.

We gaan het stadje in. Slenteren wat rond en gaan een supermarkt in die, volgens de gevel, de beste is in vers vlees en vis. Schappen vol met vis. Het lijkt er zelfs op dat er vliegende vissen te koop zijn. We gaan daarna op zoek naar een restaurant. We weten ondertussen hoe we een restaurant herkennen. Of ze hebben lampionnen aan de gevel hangen of kleedjes (wij noemen ze lapjes) voor de ingang. We zien weinig plaatjes menu's. Normaal houden we er niet van om ergens te gaan eten met een menukaart met foto's. Maar nu is het wel praktisch. Dat Japanse schrift is voor ons niet te doen. We stappen een restaurant binnen. Het is niet druk maar het is al aardig blauw van de rook. En dan niet van de gril. Hier is geen rookverbod in openbare ruimten. (Ik zag vandaag zelfs een buschauffeur tijdens het rijden roken.) In sommige zaken is een scheiding van roken en niet roken. Maar dat is het dan wel. We zoeken verder. Stappen lukraak ergens naar binnen. We worden naar een aparte ruimte geloodst. Een eigen eetruimte met lage tafels. Gelukkig hoeven we niet dubbel gevouwen onder een tafeltje. Er is een 'gat' rond de tafel voor onze benen. Geen plaatjes menu, geen Engels. Het wordt een gepuzzel voor de gastheer en dame. Geen vis voor Marcel, geen vel (ze zijn hier gek op kippenvel en misschien nog wel op andere vel/huiden). Er wordt ons op gezette tijden iets gebracht. Het hele gezin komt even kijken naar die vreemde gasten en uiteindelijk komt de uitbater met een fles sake om de avond af te sluiten. Lekker spul!

Takachiho - Nobeoka

Hoewel we vandaag meer dalen dan stijgen, moet er onderweg nog regelmatig geklommen worden. Hoe kan het ook anders in deze omgeving. Regelmatig wordt een lange tunnel direct gevolgd door een metershoge brug. Het levert natuurlijk wel spectaculaire plaatjes op.

Als we zin hebben in koffie parkeren we bij een plek met wat winkeltjes onze fietsen. Niemand lijkt echter koffie te verkopen. Dan maar eens aan de groenteboer gevraagd of dat ook ergens mogelijk is. Hij neemt ons nota bene mee terug naar de zaak waar we voor geparkeerd staan. Het is een winkeltje met allerlei snuisterijen en inderdaad een oud mannetje wil wel een bakkie voor ons zetten. Het zetten duurt lang. De bonen moeten nog gemaald, het water moet nog koken, waar lagen de koffiefilters ook al weer? Ondertussen vraagt hij ons het hemd van het lijf. Om de twintig woorden denken we zelfs een Engels woord of een plaatsnaam te herkennen. Wij vertellen hem wat wij hier aan het uitspoken zijn en gokken dat hij er ongeveer net zo veel begrijpt als wij van zijn verhaal. We nemen plaats op een bankje en genieten van de koffie. Voor we er erg in hebben wordt de deur dicht gedaan zodat de naam goed leesbaar is en komen deze twee fietsers met hun koffie op de foto....

We nemen afscheid en fietsen langs de rivier verder. Langzaam worden de bergen minder hoog en hoeft er dus ook minder geklommen te worden. Langs een rustige weg rollen we Nobeoka binnen. Al fietsend blijkt het lastig om het hotel te vinden dat we op het oog hadden. Er is meer keus, dus kwartieren we ergens anders in. Later blijkt het andere hotel gewoon aan de overkant te liggen. Het heeft enorm grote (Japanse) reclame op het dak en heel klein beneden op de gevel de letters die wij ook kunnen lezen.

Na een wandelingetje een restaurantje gezocht. Voor een restaurantje staan de Japanners in een rij, dat moet goed zijn. Voor ons in de rij staat een gezinnetje. De vrouw vertelt ons dat dit restaurant beroemd is in heel Japan vanwege de gebakken kippenborsten in een korstje. Die zie je overal, maar het origineel schijnt hier vandaan te komen. Ze hebben er ruim 50 kilometer voor in de auto gezeten. Eenmaal binnen zoals gewoonlijk weer alleen een Japanse menukaart. Er staan drie gerechten op, dus toch nog maar even aan de dame gevraagd welke we nou moesten kiezen. 

Lekker hoor!

Restaurantje onderweg naar Takachiho

Aso - Takachiho

Het is droog. De wolken zijn nog rond de bergtoppen om ons heen als kringelende rook of stoom uit de hot springs. Een waterig zonnetje probeert er door te komen. We halen ons ontbijt bij de supermarkt en eten het op in de jeugdherberg. Marcel heeft de route uitgestippeld via Google maps. We gaan oostwaarts. Er ligt om de vulkaan een weg. Als je zou willen kun je rond om de vulkaan heen rijden. Na een tijdje fietsen hebben we wel zin in koffie of iets dergelijks. Bij een schattig pandje waar een bord hangt met Caramel Pudding gaan we naar binnen. We bestellen koffie en Caramel pudding. Terwijl we aan het genieten zijn zien we een poster met een blonde westerse meid. Onder de de noemer wat moet zo'n chick nu hier op een reclame poster bekijken we het eens beter. Verdorie. Het is Jennifer Ewbank! De uitbaatster vertelt ons dat Jennifer gisteren om de hoek heeft opgetreden. Ook toevallig. De uitbaatster vraagt waar we vandaan komen en waar we heen gaan. Ze is helemaal onder de indruk dat we naar Takachiho gaan fietsen. Ze komt met een boekwerk aan met allerlei bezienswaardigheden in Takachiho. Ze wijst naar Japanse karakters. We vragen wat er staat. Takachiho.

We vervolgen onze weg. Bij een volgende plaats zijn we op zoek naar een (openbaar) toilet. Geen toilet te vinden. Bij een gebouw dat bij nader inzien een kantoor is waar ze motorolie verkopen vraagt Sandra naar het toilet. Ze moet de vraag twee maal herhalen maar dan wordt ze de weg gewezen. Het Japans gaat nog niet zo goed maar we redden ons aardig;-) 

De weg gaat verder stijgen. We moeten weer door tunnels fietsen. Als er auto's doorheen rijden maakt het een enorm kabaal. Bij wegwerkzaamheden in een tunnel worden wij als laatste door de tunnel gelaten. Wat een verademing. De tunnel helemaal voor ons en de wegwerkers alleen. Geen herrie van auto's. Bij een brug hebben we een mooi uitzicht. Als het najaar is kun je hier de mooie herfstkleuren (de Indian Summer) mooi zien. Maar nu was het uitzicht ook mooi. Na de brug is een restaurantje waar we gaan lunchen. (Zie filmpje) De vissen zwemmen nog in grote bakken. Verser kan niet. Ze worden verderop in de rivier gevangen. 

We fietsen verder en verbazen ons over hoe de Japanners in dit ruige landschap wegen hebben aangelegd. Als ergens de hoogteverschillen onoverbrugbaar zijn wordt gewoon een extra lusje aangelegd om het onmogelijke mogelijk te maken. Na veel klimwerk suizen we uiteindelijk Takachiho in. Op zoek naar de VVV. We komen bij een bord met de bezienswaardigheden maar nergens informatie over hotels of guesthouses. We kijken wat rond en zien iets wat wel voor een hotel door kan gaan. Bij de poort worden we opgewacht. Ja hoor ze hebben kamers. Hebben we met 500 euro per nacht mooi het duurste hotel gevonden van de hele stad. Het is ons iets te gortig. De beste man haalt voor ons een kaartje met alle hotels, guesthouses en ryokans van de stad. Bij het afscheid raakt zijn neus nog net niet de grond. We maken een keuze. Op de vraag of er plek is voor de fietsen wordt de baas gehaald. Die loopt mee naar buiten en wijst naar een overkapping. We vragen nog of het ook binnen is. Hij knikt ja. Terwijl Sandra aan het inchecken is komt de beste man naar haar toe en zegt dat de fietsen binnen in een multifunctionele ruimte mogen staan. Het blijft apart hoe dingen soms gaan maar wij klagen niet. De fietsen staan veilig binnen. 

Na een heerlijke douche maken we de wandeling naar de kloof met de waterval. Op de terugweg duiken we een klein restaurantje in. Er worden daar zelf de noodles gemaakt. Een druk, bezig mannetje is de kok. Er hangen allemaal foto's van wedstrijd hardlopers. En in de keuken hangt een finishfoto van een 100km run. En de winnaar is....onze kok! We krijgen een heerlijk Udon noodle menu voorgeschoteld die wij lekker slurpend verorberen met stokjes. Jamjam!

Yufuin - Aso

In Yufuin slapen we in een kamer zonder ontbijt. De restaurantjes gaan op z'n vroegst om 9 uur open, dus halen we reeds gesmeerde boterhammen bij de supermarkt om toch op tijd te kunnen vertrekken. We willen graag vroeg vertrekken omdat we afwijken van de route. Deze variant is niet beschreven. De enige omschrijving is "zwaar klimmen", het aantal kilometers is onbekend. We klimmen vanuit het vertrek. Al in de eerste meters kan Sandra het tempo niet volgen. Bij nadere inspectie niet zo vreemd. Haar rem blijkt weer aan te lopen. Als dit is verholpen gaat het een stuk beter!

Op zo'n 900 meter hoogte komen we op een uitgestrekte vlakte. We lunchen met uitzicht op de bergen die we zo te zien ook nog moeten bedwingen. Na de vlakte stijgt de weg inderdaad gestaag verder. Het is vreemd om niet te weten hoe ver het nog klimmen is. De top ligt uiteindelijk na ruim 30 kilometer op 1330 meter. We vragen her en der hoe ver het nog is en ontvangen wisselende antwoorden waarbij de verwarring Aso-vulkaan en Aso-stad ook meespeelt. Van "onmogelijk" gooi de fiets maar achter in de bus tot een wel heel erg nauwkeurig klinkende 67 kilometer. Over 1 ding is men het wel eens, dit is het hoogste punt. En inderdaad wij zoeven heerlijk naar beneden. 

Je bent nooit te oud om je jong te voelen, dus zijn we ingecheckt bij een jeugdherberg. Niks oude meuk. Het ziet er geweldig uit, is schoon, een prima plek voor een rustdag dus. 

In de nacht begint het al stevig te waaien en komt de regen met bakken uit de hemel. De situatie is de volgende ochtend niet gewijzigd en zo valt de geplande beklimming van de vulkaan letterlijk in het water. Voor morgen staat er gelukkig weer een zonnetje op de borden!

Waterval onderweg naar Yufuin

Afdaling naar Aso

Fukuoka - Hita, Hita - Yufuin

Fukuoka - Hita

We moeten de stad uit. Dit gaat over drukke wegen. Aan beide kanten van de weg ligt een fietspad. Niet zoals wij in Nederland gewend zijn. Het is een combinatie van voet- en fietspad. De logica zou zijn dat we links fietsen, maar er komen ons ook veel fietsers tegemoet. In de stad is het druk met mensen die naar het werk lopen. Oppassen dus. Als we het centrum verlaten wordt het rustiger met voetgangers. De weg is wel druk. We blijven braaf op het fietspad. Maar het is niet echt een pretje. Om de haverklap ga je stoepje op stoepje af. Het schiet niet echt op. We verbazen ons over de hoeveelheid verkeerslichten. Bij elke zijweggetje is een verkeerslicht geplaatst. Soms hebben we het niet eens door en rijden we door. Beter opletten, dus. De lichten hangen aan de overkant van de straat, dus ook niet zoals we gewend zijn. 

Na een kilometer of 30 eindelijk een rustig weggetje, maar het duurt niet lang of de aanwijzingen komen niet meer overeen met de werkelijkheid. We raken van de route af. We maken ons niet echt zorgen, volgens ons kompas gaan we precies de goede kant op. We vragen uiteindelijk aan twee jongens op de fiets de weg naar Hita. Moeilijk... Geen Engels. Maar ze hebben een mobiel. Follow us, please. Grappig, het please erbij. Beleefdheidsvormen zijn hier echt een ding. Er wordt bij het groeten, danken en bij vertrek veel gebogen. Ik zag zelfs dat wanneer we door een auto werden ingehaald ze naar ons kijken en het hoofd buigen. Gelukkig kan ik dat ook als ik fiets dus één en al beleefdheid terug. We volgen de jongens maar verderop bij een kruispunt wordt het toch lastig. De jongens discussiëren maar er komt alleen de vraag uit waar we in Hita moeten zijn. Tja, als je de weg naar Hita niet kunt uitleggen, hoe leg je de rest dan uit? We vragen welke richting we moeten dan zien we later wel weer of we een ander slachtoffer kunnen vinden. We komen bij Ukiha. Staat op ons kaartje dus we gaan goed. Het kaartje is niet zo gedetailleerd dus maar weer eens vragen. Bij twee oudere dames in een winkeltje koekjes gekocht. Die zijn onze volgende slachtoffers. Eerst gevraagd om het toilet. Ze wijzen ergens naar buiten. Nou ja! Oh een openbaar toilet:-) Heel netjes en zelfs toiletpapier. Wel een hurk toilet. Maar gelukkig doe ik squats op de sportschool dus een makkie. Toen de weg naar Hita vragen. Een spraakwaterval van Japans en veel gebaren. En ook tegenstrijdige gebaren. Uiteindelijk wordt Sandra meegenomen naar een gebouw. Drie mannen en één vrouw aanwezig in één soort VVV. Niemand spreekt Engels maar ze begrijpen de bedoeling. Er wordt een kaartje gepakt en een stift. Cirkel waar we zijn. Pijl met Hita en een wegnummer. Dat gaat lukken. Buigen en arigato roepen en iedereen lacht en buigt. Paar koekjes wegwerken en zoals dat hoort als je bij oma vertrekt, we krijgen nog een rolletje snoep mee en daar gaan we weer. 

Hita - Yufuin

We verlaten Hita. We besluiten om het fietspad definitief links te laten liggen. Op sommige plekken is het fietspad zelfs zo smal dat we met de fietstassen klem zouden komen te zitten. Bij wegwerkzaamheden worden we door een verkeersregelaar op het fietspad gedirigeerd. Oké, omdat hij het graag wil een paar meter fietspad. Het verkeer rijdt rustig en passeert ons ruim. Wij fietsen uiterst links. We fietsen door een rivierdal. Stroomopwaarts, dus stijgend. Eerst vals plat, later klimwerk. De omgeving lijkt een beetje op de Alpen. Bergen, naaldbomen. Na 20 km een waterval. We moeten soms door tunnels. Bij lange tunnels gaan we vanwege de slechte zichtbaarheid toch op het fietspad. We komen door een plaatsje. Het ruikt er naar rotte eieren. Dat komt vanwege de thermaal baden. Japan heeft allemaal Onsen. Onsen zijn natuurlijke thermaal baden. En dat ruik je:-) Na het klimwerk dalen we af naar Yufuin. Een toeristenstadje. Bij het station staat een glimmende zwarte trein, 7 stars cruises. Ziet er schitterend uit. Zie de site met een filmpje van hoe de trein eruit ziet: http://www.japanspecialist.co.uk/featured/seven-stars-cruise-train-in-kyushu-japan/

Fukuoka

Tijdens de reis waren we al een paar keer benaderd door Nederlanders die ook naar Fukuoka doorreizen. Of we ook bij hun groep van Koning Aap horen. Bij welke organisatie dan?, was steevast de volgende vraag. Nee, niet iedereen reist georganiseerd. Op het vliegveld van Hong Kong kregen we toch een beetje de kriebels van georganiseerd reizen. Een dame met vlaggetje liep met haar kudde over het vliegveld. Iedereen werd netjes naar een zitplaats gedirigeerd. Brrrr.

Na een lange reis landen we op het vliegveld Fukuoka. We nemen afscheid van de Koning Aap reizigers. De fietsdozen staan al klaar. Één doos was open aan de onderkant, de ander was nog redelijk intact. Je blijft je verbazen hoe gehavend zoiets aankomt. De staat van de fietsen is een zorg voor morgen, nu eerst richting onze transfer. Ver hoeven we niet te zoeken. Meneer Masaki Tanioka staat met zijn "welcom"-bordje al paraat. Hij heeft de tekst door een computer laten vertalen en vraagt of het goed Nederlands is. Hmm, bijna, wat voor zichtbare teleurstelling zorgt. Hij vraagt waar we allemaal naar toe gaan en haalt snel nog een stapel folders en kaarten voor ons op en hup naar het busje. Met een beetje gepruts en overleg staat en ligt het allemaal in een brandschoon busje. De deuren sluiten elektrisch. Na een ritje van ongeveer 20 minuten zijn we bij het hotel. Het verkeer is rustig en georganiseerd, geen getoeter, geen gehaast. Fietsen in de dozen in de garage en wij eindelijk een douche. Het toilet is een uitdaging. Het heeft een armleuning met allemaal knopjes. Twee knopjes hebben een afbeelding die tot de verbeelding spreken maar de andere knopjes zijn ons een raadsel. Allemaal Japanse karakters. Maar eens gaan testen. Enne... Het lijkt wel alsof de bril verwarming heeft... Het lijkt niet zo, het is zo! Goed de billen zijn schoon, maar met welk knopje krijgen we die nu weer droog?

Na ons eerste Japanse ontbijt eerst maar eens de fietsen in elkaar zetten. In de garage staan we de fietsen uit te pakken. We worden verzocht om onze spullen aan de kant te zetten. Er wordt op knoppen gedrukt en een deur gaat open. Er staat een auto. Een parkeerlift voor auto's. De auto wordt achteruit eruit gereden en op een metalen ronde plaat geparkeerd. De ronde plaat wordt door een druk op een knop 90 graden gedraaid en de auto kan eenvoudig de krappe garage uitrijden. 

De schade aan de fietsen lijkt mee te vallen. Maar na verdere inspectie blijkt van één fiets de beide wielen niet goed te draaien. De remmen lopen aan, ze hebben flink in de verdrukking gezeten. Het lukt ons niet om het goed te krijgen. We moeten op zoek naar een fietsenmaker. Maar eerst weer naar het park. We zijn niet alleen, het is druk met dagjesmensen die genieten van de kersenbloesem. Er wordt druk gefotografeerd. En als je dan gaat trouwen dan moet je dat nu doen voor de mooie foto's. En in kimono! 

Na wat rondgestruind te hebben vinden we een fietsenwinkel met werkplaats. Daar gaan we later op de dag met de fietsen heen. De monteur kijkt moeilijk en is een tijd aan het sleutelen. Uiteindelijk gaat hij zelfs met iemand beeldbellen. Het lukt niet. Toen het internet op. Tja, wijsneus en wijsneus er zelf weer op de hurken bij. Geweld lijkt de enige oplossing. Beetje rommelen, duwen en trekken. En ja hoor, opgelost! Uit het voorwiel wordt nog een slagje gehaald zodat de rem niet meer aanloopt. De fietsen zijn er klaar voor om morgen van start te gaan!

In de avond wandelen we door de haven in de veronderstelling dat er ook wel ergens een restaurant te vinden zal zijn. Waar wij lopen is echter alleen industrie. Het regent inmiddels een beetje dus duiken we de stad weer in en vinden al snel een restaurantje met een "plaatjesmenu".

Bij binnenkomst gaan onze schoenen in een houten kluisje. We schuifelen op sokken verder en komen tot de ontdekking dat het een traditioneel Japans restaurant betreft met hele lage tafeltjes. 

De plaatjes op het menu zijn niet erg duidelijk dus doen we een poging om bij de serveerster te achterhalen wat het zoal is, maar ons Japans is helaas net zo "roestig" als haar Engels. Met haar telefoon probeert ze een en ander nog te vertalen tot een van de andere gasten te hulp schiet. De man blijkt te werken voor een bedrijf met een kantoor in Hamburg en is nota bene onlangs nog in "Kroninke" geweest. Als duidelijk is dat we uit Nederland komen begint een van de andere gasten, die duidelijk wat te veel van de sake heeft geproefd, tot onze verbazing over Rembrandt en Spinoza. Hij besluit zijn maaltijd met yoga oefeningen midden in het restaurant. Wij doen net alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar als ze eenmaal het pand hebben verlaten komen ook de serveersters niet meer bij van het lachen. 

Fukuoka

Fukuoka

Na lang reizen en wachten zijn we eindelijk gearriveerd in Japan. We hebben geluk. De kersenbloesem staat net in bloei. Vlak bij het hotel is een park. De Japanners bouwen een feestje. Allemaal stalletjes, er wordt gebarbecued, gegeten, gedronken en gekletst. Ze vieren uitgebreid dat de kersenbloesem in bloei is. Netjes in de rij. Niemand dringt voor, rustig wachten totdat je aan de beurt bent.

In een klein grill restaurant op aanraden van een drietal dames het ėėn en ander besteld en gegeten. Alleen Japanse tekens op de kaart. Ging niet slecht een paar uur na de landing.