Het ontbijt op bed was een grote teleurstelling. Voor de kamerdeur stond een bruine papieren zak met een voorgesmeerd hamburgerbroodje met sla en ham, twee yoghurtjes en twee appels. Beetje karig voor zo’n luxe tent die ons heeft gelokt met een uitgebreid ontbijt. Toen Marcel zei dat het geen echt ontbijt is werd direct de tafel gedekt voor acht personen en konden we toch ontbijten in de ontbijtkamer. Via de mobiel werd uitgelegd dat het een ‘emergency’ was vanwege het Corona virus. De dochter van de eigenaar kreeg Marcel aan de telefoon. Die vertelde dat de overheid had meegedeeld om niet veel mensen bij elkaar te hebben. Raar verhaal, want de hotels en restaurants zijn gewoon open. En op de site van het ministerie staat gewoon hetzelfde als bij ons in Nederland. Maar we krijgen de volgende dag gewoon ontbijt in de ontbijtkamer, omdat we niet op zo’n broodje kunnen fietsen. Wie zou er bang zijn om ziek te worden? Er werd ons meegedeeld dat we moesten verhuizen van kamer. Ze waren overboekt. Of we onze spullen wilden inpakken en als we om 15 uur weer terugkwamen zouden we verhuisd zijn. Na wat heen en weer gepraat maakten ze eerst de kamer gereed waar we heen moesten en daarna de rest. Gedoe, gedoe, gedoe....;-) Uiteindelijk hadden we nu wel ruimte om ons wasje buiten op te hangen. En de rustdag kon beginnen.
De volgende ochtend werden we in de ontbijtkamer direct ‘besprongen’ en kregen we Dethol op onze handen gespoten. Na het ontbijt moest de kamer voor de extra nacht nog worden afgerekend. Ze berekenden een hoger bedrag dan de nacht die we via booking.com hadden geboekt. Tja, we hadden (ongevraagd) een luxere kamer gekregen... Er werd weer met dochterlief gebeld, maar uiteindelijk werd het toch de andere (lagere) prijs. We kregen nog via de telefoon een tekstje te zien dat er in China veel Chinezen zijn...(joh.) en dat ze vakantie hebben... Dat de Chinezen vakantie hebben daar zijn we al achter. Nieuw Zeeland wordt door hordes Chinezen bezocht. In Lake Tekapo is zelfs een winkel helemaal ingericht voor Chinezen inclusief Chinees personeel. Onderweg zien we veel informatie in het Chinees vermeld staan. Je moet soms zoeken naar de Engelse versie. Het zorgt soms ook voor grappige bordjes op het toilet. “Toiletpapier in het toilet en niet in de prullenbak a.u.b.”
We verlaten Lake Tekapo. We volgen de route langs de stuw en langs het kanaal. We hebben een schitterend uitzicht door het dal, langs een rivier richting de bergen. Even later slaan we een gravelpad in, verder langs het kanaal. Het waait enorm. We moeten in een spoor van ongeveer 20cm breed rijden. Alleen lukt dat niet. De (zij)wind duwt ons telkens uit het spoor. Een gevecht dat we telkens verliezen. Door de stenen naast het spoor kunnen we niet fietsen. We moeten zelfs een stukje lopen maar ook dat is lastig. We kunnen bijna vliegeren met onze fietsen. Het water uit het kanaal spat tegen onze benen. Na een km of 11 zien we de hoofdweg weer. De route gaat eigenlijk rechtdoor, maar het is zo niet te doen dus verlaten we het gravelpad en gaan verder op weg 8. We hebben nu de wind eventjes in de rug. Beter voor ons om te fietsen, maar helaas van korte duur. Het weerbericht gaf hevige regen aan in de regio waar we naar toe fietsen. We zien donkere wolken en de temperatuur zakt van 27 naar 20 graden. We hebben geluk. We komen droog aan in Twizel. Slechts 60km op de teller maar we zijn toch aardig vermoeid. Op zoek naar onderdak. Alles lijkt vol te zijn. Maar uiteindelijk blijkt het mee te vallen. De “no vacancy”-borden zijn nog van afgelopen nacht. Twee kamers verderop zit toevallig een Indiaas echtpaar die we onderweg ook hebben gezien en even gesproken. We worden uitgenodigd voor een kopje Indiase thee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten