Cromwell
We staan vroeg op. Buiten is het droog en volgens de radar blijft het ook droog. De ontbijtzaal komt tot leven met een heleboel Chinezen. De jasjes blijven aan als ze het ontbijt wegwerken. De thermosflesjes met thee worden gevuld.
Na het ontbijt vertrekken we. Het is nog koud, 7gr. Altijd een dingetje qua kleding met zulke temperaturen. Meerdere laagjes aan. De mededeling op de borden is dat de eerste 80km geen brandstof te verkrijgen is voor zowel voertuigen als de bestuurders en er zijn ook geen toiletten aanwezig. De eerste 20km is vals plat. Daarna moeten we de Lindis Pass (971m) over. We zien weer sneeuw op de bergtoppen. De tegenwind is koud. We stoppen een aantal maal om te wisselen met de laagjes. Bovenop de pas verbazen we ons over de mensen. Er staat een auto met draaiende motor. Campers rijden door en nemen niet de tijd om van het waanzinnig mooie uitzicht te genieten. Net zoals de dame die achterin de auto met draaiende motor zit. Een jongen klimt over een hek en rent een berg op. Een groep kijkt met verbazing naar hem. De groep gaat in een bus die wil vertrekken. De buschauffeur roept de jongen en geeft hem een standje ‘hij moet niet over het hek klimmen maar gewoon bij het uitzichtpunt kijken’. Tja, als je een hele dag op je kont zit heb je energie over... En over hekken klimmen doe je niet in Nieuw Zeeland. Nee, hier is alles geregeld, uitzichtpunten met parkeerplaatsen, rust/picknickplaatsen, openbare toiletten. Dat klinkt heel betuttelend, maar er is geen plek om zomaar even aan de kant van de weg te stoppen en uit de auto te stappen. In iedere geval niet veilig... Na de pas is het heerlijk naar beneden suizen, maar nog steeds een koude tegenwind. 61km/p/u toen ik op de teller durfde te kijken. Jammer dat een helm verplicht is, anders lekker de wind door de haren. We moeten nog stevig doorpeddelen om op tijd te zijn in Tarras. Daar is een benzinepomp, openbare toiletten, souvernierwinkel en een restaurantje. Niet meer en niet minder, that’s it. Het restaurantje sluit om 15:00 uur. Nog mooi op tijd voor de taart! Er is immers iemand jarig. Daarna moeten we nog verder om in Cromwell te komen. Met 110km op de teller komen we aan bij de besproken b&b. Na een heerlijke douche naar het dichtstbijzijnde restaurantje. Het centrum is nog 2 km lopen, dat gaat met deze benen niet meer lukken..... We genieten van een heerlijk diner met prachtig uitzicht over de rivier en de bergen.
Alexandra
We hebben besloten om de volgende etappe te verkorten. De beentjes hebben rust nodig. Het is vandaag Waitangi day, een nationale feestdag. Daardoor is het waarschijnlijk bijzonder druk op de weg. De weg is smaller en tweebaans. Niet erg prettig. Het waait pittig, helaas tegenwind, en het is een koude wind. We volgen de rivier. Vroeger werd in dit gebied goud gedolven. Even voor Clyde komen we langs een stuw. Met veel gedonder klettert het water naar beneden. De stuwdammen zijn de belangrijkste energievoorzieningen voor Nieuw Zeeland. Na Clyde volgen we een stukje van een rail trail. We hebben eigenlijk het idee dat er een gravelpad naast de weg is gelegd. Via de trail bereiken we Alexandra.
Lake Roxburgh
Als we Alexandra uit fietsen is het meteen klimmen geblazen. Het waait nagenoeg niet. De zon schijnt en tijdens het klimmen brand je uit het jasje. Jasje uit, truitje aan. Tijdens afdalen is het weer fris. De omgeving is weer schitterend. Bergen en rivieren, meren zijn onze uitzichten. En heel veel merino schapen. Het is telkens weer maf om te zien. Ze liggen of staan bij het hek en worden niet heet of koud van de langsrijdende auto’s of motoren. Maar als wij geluidloos aankomen peddelen draaien ze zich allemaal naar ons om en besluiten om heel hard weg te rennen. Eigenlijk doen alle dieren dat, koeien, herten, schapen. Alleen paarden durven staan te blijven. De weg blijft op en neer gaan met uitschieters van 10% omhoog. In Lake Roxburgh hebben we een kamer in een Lodge besproken. Het plaatsje heeft ongeveer 30 woningen en verder geen winkel oid. De Lodge heeft ook een restaurant waar we kunnen avondeten. Ze doen niet aan lunch, maar een pasta wil Anna wel voor ons maken. Vlakbij de Lodge is een stuwdam. Met veel geweld dondert het water naar beneden. Fascinerend om te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten