Invercargill
Helaas geen ‘privé’ zeehond of pinguïn gezien. Alleen Freddie de egel (Reclame van de Oudejaarsloterij;-)).
Volgens de routebeschrijving zouden we zo’n 13km over gravel moeten worden gefietst. Dat viel heel erg mee. Het stuk dat met borden was aangegeven als gravel was niet echt gravel, zeg maar slecht wegdek. En gelukkig niet eens 13km. Er moet vrijwel direct geklommen worden, steile klimmetjes. Na een tijd ploeteren komen we aan in Fortrose. Aan de kust is een restaurantje waar we gaan lunchen. Het is niet zo fraai weer. Er komen en gaan heel wat toeristen in het restaurantje. We verbazen ons dat er door het raam foto’s van het uitzicht worden gemaakt. Ze zullen het wel gewend zijn, foto’s gemaakt door voorruiten van auto’s en campers. We komen veel huurauto’s en campers tegen. De bijrijder maakt al rijdende foto’s/filmpjes of ligt te pitten. En dat al vroeg in de ochtend...
Als we Fortrose uitrijden is de weg ineens afgezet. Er is een omleiding van 36km. Dat is schrikken, want het is al ruim 80km naar Invercargill. Op de kaart zien we ook geen mogelijkheid om de omweg te verkorten. Tja, wat doen we? Gaan we door met het risico dat we echt niet verder kunnen en een nog langere etappe voor de kiezen krijgen of gaan we gedwee om? Na kort beraad gaan we voor doorrijden. We komen eerst lege voertuigen en werktuigen tegen, daarna komt een auto met een zwaailicht ons tegemoet. Maar er wordt geen acht op ons geslagen. Even later komt er nog een auto met zwaailicht. Deze stopt zelfs, maar de inzittenden kijken niet naar ons maar naar de andere kant van de weg, een weiland in. Het zal wel. We rijden door. Her en der is de toplaag van het asfalt weg en we moeten een stukje over net ingereden gravel. We hebben weer wind tegen en het is grauw en koud. Af en toe miezert het. Waar is de zomer? Plotseling zijn de wegwerkzaamheden voorbij. De omgeving wordt saaier, weilanden, schapen, koeien. En vlakker, maar niet helemaal. In Invercargill hebben we een cabin op de stadscamping gereserveerd. Het is een hokje met twee bedden, niet meer, niet minder. Met onze spullen erin kun je je kont niet keren. Maar het is niet anders, alles is vol. Na een douche gaan we Invercargill in. Een stad die niet voelt als een stad. Alles is recht-toe-recht-aan. Geen sfeervol plein met de kerk in het midden en ernaast een kroeg. Nee, die Nederlandse gezelligheid is hier niet. De halve stad wordt ook nog eens gesloopt/gerenoveerd, dus dat verhoogt de gezelligheid ook niet.
We hebben voor de volgende dag een rustdag en wasdag ingepland. Er is bij Ibis nog een ‘appartement’ vrij. Daar kunnen we pas om twee uur inchecken. We hebben dus alle tijd om ergens een ontbijt te scoren. Via Google Maps komen we bij de Batch. Een hippe tent. En druk! Er staat een rij voor de counter om te bestellen. Blijken we in de hotspot van Invercargill te zitten. Alle tafeltjes zijn bezet. Aan een lange tafel zit een groep ouderen die ons uitnodigen aan te schuiven. Het wordt een heerlijke ontbijt met leuke gesprekken. De dames en heren komen er elke vrijdag en sommigen ook voor de lunch op zondag.
En weet je wat zo grappig is? Zit je in een hippe tent, wat voor muziek verwacht je? Nou?Fleetwood Mac, Bon Jovi met de Bed of roses. Oude, maar herkenbare meuk. Grappig. Eigenlijk horen we overal de golden oldies voorbij komen. Grace Jones La vie en rose, Zz-Top, the Carpenters, ABBA enz. Wat dat is, weten we niet.
Het is Valentijnsdag. Ook wij moeten avondeten. Lastig. Veel is gereserveerd. Ook bij de Ierse pub...tja, wie wil daar niet romantisch tafelen;-) Het wordt uiteindelijk het restaurant van een hotel... correctie in de cocktail bar van een hotel. (Restaurant is vol, maar in de bar kunnen we ook eten) We laten de cocktail van de dag, Pornstar Martini, maar aan ons voorbij gaan. Romantisch dineren blijkt hier overigens prima te kunnen in pak met daaronder met modder besmeurde werkschoenen.....;-)
Tuatapere
De eerste 40km zijn niet de mooiste. Eerst de stad uit en daarna veel weilanden. Bij Riverton doen we een bakkie. We wanen ons weer in de jaren 70. Allerlei dingen uit die tijd staan in het restaurantje. En natuurlijk vergeet de muziek niet;-) Wanneer we Riverton uitrijden moeten we direct weer klimmen. We hebben een mooi uitzicht over de rivier, het is eb. Het blijft klimmen én dalen. We zijn in Fiordland. En gelukkig zitten we niet te pitten, want we hebben weer een super uitzicht. Bergen én zee. Mooie baaien en stranden. Af en toe wanen we ons op de set van The Dukes of Hazzard. Er rijden dergelijke auto’s rond. Blijkbaar ergens een event. We vonden dat vroeger een leuke serie. Waarschijnlijk is het nu super suf als je ernaar kijkt. Toen gingen we er echt voor zitten.
Afslagen naar stranden met mooie namen zoals Cosy Nook, Monkey Beach, Colac beach. In Orepuki stoppen we bij een restaurantje om te lunchen. En een echt terras.
In Tuatapere hebben we een b&b gereserveerd, bij Ron en Tony’s b&b. Twee aardige kerels met leuke verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten