Om 7.45 uur zaten we op de fiets. We willen de boot halen van 9 uur naar Lankawi. In de gidsjes staan dat de boot vertrekt om half 10, maar op de site van de rederij staat 9 uur. Het lijkt ons het beste om dat laatste maar te vertrouwen. Het is 11km fietsen naar de boot. Het is spitsuur in Satun. Een drukte met auto’s, brommers en motoren. Menig ouder brengt de kinderen naar school. De politie wordt zelfs ingezet om het verkeer beter te laten doorstromen. Na een tijdje laten we de stad achter ons en rijden we dwars door een mangrove. Het is laag water en de wortels van de bomen zie je. Er zijn dus ook bomen die van zout water houden. Bij de haven aangekomen zien we andere fietsers staan. Het is een stel met twee kinderen. Ze zijn al een maand onderweg. Ook begonnen in Phuket. De kinderen zitten/liggen voorop de fiets en kunnen eventueel meetrappen. De oudste is acht en fietst mee als er bergop gefietst wordt. Voor de rest trappen ze mee wanneer ze zin hebben. Knap om zo met de kinderen te fietsen in warme oorden. De dagafstanden houden ze kort, zo’n 40km, zodat het voor zowel de ouders als de kinderen nog leuk is. We moeten door de paspoortcontrole en de fietstassen moeten door de x-ray. Door de douanebeambte werden allerlei vragen gesteld over waar we vandaan komen en of de fietsen van ons zijn. Na even aan de fiets te hebben gevoeld constateerde hij dat het hele goede fietsen zijn. Dat is weer een geruststelling;-) Er wordt nog snel even een foto van ons gemaakt. De tassen er weer op en naar de boot. Bij de loopplank moeten de tassen er weer af, omdat de fiets te breed is voor de loopplank. Af en toe blijft een trapper even ergens achter haken. De fiets moet door een deur worden opgetild, even stoeien met het stuur en de klink van de deuropening maar dan staat de fiets uiteindelijk binnen. Waar weer wordt gewenkt dat die er aan de andere kant er weer uit moet om in het gangboord te worden gezet. Nadat beide fietsen in het gangboord staan lopen de jongens weg, ga je ze nog vastzetten? Ja hoor, straks. Na een tijdje toch nog maar even checken. En in het bijzijn van Marcel zijn ze uiteindelijk vastgezet. Is ook nodig zegt de jongen, want de zee is ruw. We vonden het tochtje wel meevallen. Na bijna 1,5 uur zijn we in Maleisië, het eiland Lankawi. Fietsen weer van boord, tassen erop en gaan. Weer door de douane. Hoelang blijf je? Eh, tja dat weet ik niet. Je bent aan het rondtrekken, waar ga je heen? Singapore. Oké. Ga maar door. En dan komen we weer bij een x-ray apparaat. Alweer? Maar uiteindelijk hoeft alles niet meer van de fiets af. We mogen door het poortje.... alleen zijn we daarvoor te breed. Maar een oudere dame haalt voor ons het afzetlint weg zodat we door kunnen naar de volgende beambte. Wat we mee hebben, is de vraag. Eh, vieze kleren? Ze schiet in de lach. Vraagt nog of we wapens, voedsel of fruit mee hebben. Nee, wel koekjes. Oh dat is prima, ga maar door. En daar staan we dan op Maleisisch grondgebied. We wijken van de route van AWOL af. We gaan de andere kant op. Op internet een mooi resort gezien. Bungalows op palen en in het bos/jungle, bij Kok Beach. We kregen nog een paar pittige klimmetjes voor de kiezen. Onderweg zien we aapjes met jongen aan de kant van de weg. Ze zijn kennelijk mensen gewend, want ze blijven zitten. Bezweet komen we aan bij het resort. Als we het terrein op rijden worden we aangesproken. Of we hier wel verblijven, welk kamernummer. Tja, we moeten nog inchecken, vriend. We rijden weer door en de volgende bewaker roept naar ons of we hier wel verblijven. We rijden stug door, men is blijkbaar in de veronderstelling dat we op onze fietsjes een verkeerde afslag hebben genomen. Bij de ingang van het hotel parkeren we de fiets. De volgende bewaker vraagt welk kamernummer we hebben, verblijven jullie hier? Uiteindelijk begrijpt hij dat we nog moeten inchecken. Marcel krijgt de sleutels van twee kamers om ze te bekijken. Een autootje brengt hem weg. Het duurt vrij lang. Na een tijd is hij weer terug. De keuze is gemaakt. Doe maar die bungalow met die apen op het balkon. Het terrein is zo groot en vooral heuvelachtig dat hotelgasten naar hun kamer/bungalow gebracht of gehaald worden met een autootje. De fietsen kunnen niet mee en worden ergens gestald. Eerst maar eens heerlijk poedelen onder de stortdouche. Weer een hoop geluiden buiten. Voor de liefhebber een geluidsopname gemaakt. Aan het strand bij de brasserie gegeten met een alleraardigst uitzicht. Morgen maar eens uitslapen en genieten van onze eerste rustdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten