Werderom handtekeningen en stempels...
zondag 28 september 2014
Sigiriya naar Giritale, Polonnaruwa
Na het ontbijt pakken we onze tassen in en maken de fietsen rijklaar. Nog even uitchecken en dan kunnen we gaan. Dat even uitchecken blijkt toch wel even te duren. Ondanks dat bekend is dat we deze dag zullen vertrekken (en we de enige gasten zijn...) is de bon nog niet gereed. Er wordt met bonnetjes gegoocheld en gerekend. Naar de manager en weer terug. Eindelijk mogen we betalen. Wapperen met de creditcard. Na een aantal maal proberen zegt de dame doodleuk dat onze pas het niet doet of we even met Roepies willen betalen. Heel raar dat de pas het niet doet. Onlangs toch nog mee betaald. Na nog een keer proberen wordt er iemand bij geroepen. Staan we met vijf man om het apparaat. Nee, het ligt echt aan de pas. Totdat...een van de mannetjes de machine opnieuw opstart.... Ja hoor, de pas doet het. Zucht. Les 1 is altijd de apparatuur checken voordat je gaat roepen dat een betaalmiddel van de klant het niet doet.
Na enig oponthoud zitten we op de fiets. Nog een paar honderd meter uitzicht op de Lion Rock en dan laten we deze rots achter ons. We fietsen door en langs het Minneriya National Park. Een smal weggetje met mooi glad asfalt. We zoeven om de olifanten drollen. Sommigen nog dampend vers, maar de eigenaren niet gezien. Helaas. Wel grote leguanen die langs en over de weg scharrelen. De weg is licht heuvelachtig met een enkele klim. We gaan naar Giritale. Naar accomodatie dat de naam draagt 'Rice Villa'. Bungalowtjes in/naast de rijstvelden. Er is een openlucht restaurantje bij. Een leuke, rustige plek. Tijd om te relaxen en een wasje te doen.
We worden 's avonds ontvangen in het openlucht restaurantje. Kaarsje aan. De stoel wordt aangeschoven. We krijgen een servet op schoot. Gauw even vragen hoeveel sterren dit restaurant heeft. Maar liefst vijf! Jaja, de Librije in Zwolle is hier dus maar een kleine jongen bij;-))
Achter de bungalowtjes liggen de rijstvelden. In de tuin staan bananen-, papaya-, cosonootbomen. Ook hier scharrelt heel wat rondt. Eekhoorntjes, vogels, kameleon's en leguanen. Een forse leguaan zien wij via een cocosnootboom op het dak van het huisje naast ons klimmen. Zijn nagels krassen over de golfplaten dak. Als wij in het bungalowtje zijn horen wij ook gescharrel en gekras op het dak. Onze vriend vangt zo zijn insecten. De hele nacht is het beest actief. Maar ook binnen horen we geluidjes. Een hagedisje scharrelt rond en maakt geluid. Maar er is nog iets anders. We hebben een groene krekel binnen. Het beestje springt telkens tegen de licht muur op. Kennelijk wil het naar buiten maar weet niet meer hoe het is binnengekomen. We helpen het beestje naar buiten.
Vanuit Giritale is het zo'n 10km fietsen naar Polonnaruwa. De oude stad heeft veel ruïnes, waaronder het koninklijke paleis en tempels. De ruïnes dateren van ongeveer 1100. De historische stad staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Deze stad is jonger dan Anuradhapura waardoor veel dingen beter bewaard zijn gebleven. Het is wederom een ware zoektocht om het kaartverkooploket te vinden. We komen langs de ingang van de archeologische opgravingen maar de tickets moeten ongeveer 500m verder bij het museum worden gekocht. We fietsen door maar zien geen borden. Een man roept dat we een weg in moeten voor de tickets. Nog steeds geen borden. Een stel toeristen vraagt aan ons of we weten waar de kaartjes worden verkocht. We fietsen even door. Het museum blijkt onderaan het dijkje te zijn. Wat opvalt is dat er wel erg veel souvernier verkopers aanwezig zijn. Helaas is eenmaal zeggen dat je niet geïnteresseerd bent niet genoeg.
Bij onze bungalow klimt een pezig oud mannetje op blote voeten met een kapmes in een teakboom. Hij hakt allerlei zijtakken van de boom. Maar goed dat het geen zware kerel is, want anders knapten de takken waarop hij staat eraf. Even later zie ik hem met veel te grote schoenen aan de takken naar het rijstveld sjouwen. Hij hoeft vanavond niet naar de sportschool. Beweging en krachtsinspanning genoeg gehad.
Een mooi bruggetje gelegd naar de sportschool... Onderweg komen we regelmatig een sportschool tegen. Meestal ergens op de eerste verdieping van een gebouwtje met veel glas. We vragen ons dan hardop af hoe dat eruit ziet, of er airco is. Komen er mensen die gaan sporten, en zo ja wat voor sport? Aan de borden te zien bodybuilders, maar de Sri Lankanen zijn allemaal iele mannetjes. En is er geld voor een abonnement? Tsja, gedachten die zomaar opkomen zetten tijdens het fietsen.
De "kok" van Rice Vila (tevens barman, kamermeisje, tuinman en manusje van alles) gaat vanavond een speciaal maaltje voor ons klaarmaken. Normaal gesproken worden de gerechten aangepast aan de westerse smaak. (Lees minder heet) Vanavond het originele recept van zijn moeder. Nu maar hopen dat er voldoende "blusbier" voorradig is......
vrijdag 26 september 2014
Dambulla en Sigiriya
Het is in de ochtend weer droog, de zon is alweer aanwezig. We hebben besloten om de Rock Caves te gaan bezoeken voor ons vertrek. In plaats van om door te rijden naar Giritale besluiten we om in Sigiriya te blijven overnachten om daar de volgende dag de Lion Rock te gaan beklimmen.
We zijn mooi voor de meute aan. De beklimming van de trappen is een ware beproeving voor menigeen. Wat is fietsen dan toch fijn. Je hebt dan een rijwindje waarvan je zo lekker opdroogt. Bij wandelen/trappen lopen is van opdrogen geen sprake... Er zijn 4 grotkamers met allerlei beschilderingen en Boeddha beelden. Een mooi uitzicht op de vallei rondom en de Lion Rock in Sigiriya is in de verte ook zichtbaar. Aangezien sprake is van een heilige plaats moeten de schoenen uit, de schouders en knieën bedekt. Sandra met een Sarong en Marcel in de lange broek. Gelukkig waren de stenen en rotsstenen nog niet zo heet. Onze Westerse voetjes zijn natuurlijk een beetje verwend doordat we in (dichte) schoenen lopen.
Na de bezichtiging in de Rock Caves hebben we ons in de fietskleding gewurmd en zijn we op de fiets gestapt. Eerst de bidons vullen met water. Bij een winkeltje worden de flessen water uit de vriezer gehaald. We kiezen de flessen waarvan het water nog enigszins vloeibaar is. Verleidelijk om te gaan drinken.... Binnen een half uurtje fietsen is het water alweer lauw.
We komen langs een mooi meer waar we een fotomoment nemen. We arriveren in Sigiriya. Sigiriya is niet meer dan een plaatsje met winkeltjes en guesthouses. We zien een olifant in een riviertje. Heel even denken we dat het beest in het wild hier rondloopt... Maar eigenlijk staat hier alles in het teken van de toerist. Even verderop zien we een paar bleekscheten op een olifant klimmen om een ritje te maken.
Lion Rock
In de ochtend beklimmen we de Lion Rock. We zijn niet alleen.
Eerst is het een ware zoektocht om de entreekaarten te kopen. Geen bordjes met aanwijzingen. Uiteindelijk hebben we het gevonden. Staan in de rij. Toen Marcel aan de beurt was zei de mevrouw dat hij in de verkeerde rij stond. Hij moest maar in de andere rij gaan staan. Geen aanduiding te vinden dat buitenlanders bij het andere loket moesten zijn. Marcel stelde dat de mevrouw hem ook wel kaartjes kon verkopen en dat deed ze uiteindelijk. Toen weer naar de ingang richting de rots. Denk nou niet dat je zomaar door mag lopen. Nee, weer in de rij. Handtekening, stempel, strookje afscheuren van het kaartje. Gekkenhuis, net alsof je bij de Douane staat. Het ritueel van handtekeningen en stempels werd nog een aantal maal tijdens ons bezoek her en der herhaald.
De rots is 370m hoog. Boven op de rots was vroeger een paleis gebouwd. Een huis met een view zeg maar. Via trappertjes kom je bij een rotskamer met fresco's en langs een 'spiegelwand'. Er wordt gewaarschuwd voor wespen. Je kunt een 'capuchon' met gaas huren om wespensteken te voorkomen. Vele Japanners en/of Chinezen lopen ermee rond. Het ziet er nogal bijzonder uit. Wij hebben gelukkig geen last van de beestjes gehad maar even voordat wij verder de trappen gingen beklimmen kwamen er hele zwermen wespen langs de trappen. Het leken er wel miljoenen. Maar of zo'n capuchon nou helpt en of je rustig kunt blijven bij zulke aantallen is maar de vraag...
Toen wij naar boven gingen (en op de terugweg naar beneden) waren er geen wespen, gelukkig. Bovenop de rots genoten van het mooie uitzicht. Opgegraven delen van het paleis zijn nog zichtbaar.
In het complex bij de rots zijn allerlei opgravingen gedaan. In het museum zijn de oude beelden en andere vondsten tentoongesteld.
Ook hier veel apen. Wanneer ze voedsel zien dan achtervolgen ze de mensen die met het eten rondlopen. Bij de minste onoplettendheid is het voedsel gejat.
Toen we terugliepen naar de hoofdweg zagen we een varaan rondscharrelen. Een aap kwam de varaan tegemoet. We hadden geen idee wat er zou gebeuren. De aap sprong gracieus over de varaan en beide beesten vervolgden gewoon hun weg. Morgen naar Giritale.
donderdag 25 september 2014
woensdag 24 september 2014
Anuradhapura naar Dambulla
Het is opgehouden met regenen. De zon schijnt alweer. Het is zowaar 'koel'. Een hele tijd hebben we 34 gr op de teller. Maar rond het middaguur staat het bekende getal 40+ alweer op de teller.
We hebben besloten om over de 'grote' weg te gaan. Het scheelt 20 km en het is allemaal asfalt. Onze route beschrijving geeft een route aan van 89km over voornamelijk onverhard of slecht wegdek. Na de regen lijkt het onverharde ons niet een aanrader. Met Google Maps kan makkelijk een alternatieve route worden opgezocht. Lang leve deze technologie!
Het landschap verandert gaandeweg. Her en der verschijnen bergen. Af en toe houden we een cola stop of staan we gewoon even in de schaduw van bomen aan de kant van de weg. In een plaatsje kopen we lekkere mini banaantjes. Soms komen we langs schooltjes. De kinderen spelen buiten en meestal gillen ze op commando van de juf 'bye!'. We zien een hond richting de weg lopen. Het beest kijkt naar de andere kant. Wanneer we het beest passeren schrikt het zo dat het helemaal wegspringt. Verbouwereerd kijkt het ons na. Soms hoor je geritsel in de berm. Meestal is het een hagedis of een kameleon die door de berm rent.
Gisteren nog een cobra gezien. Weliswaar kwam het beest uit zo'n bekend mandje van een fluitende slangenbezweerder, maar slangen wonen niet alleen in mandjes... We zijn alert.
Bij een winkeltje stoppen we. We zijn aardig oververhit. Toe aan een koude cola. De man pakt direct een paar stoeltjes voor ons. Altijd lekker zo'n cola! En rustig kijken wat er zoal in het winkeltje ligt. Aan stokken hangen allemaal zakjes (sachets voor eenmalig gebruik). Sachets met shampoo, wasmiddel en dit keer spotten we zowaar tandpasta van het merk Signal in sachets. Soorten koekjes. Een jute zak met gedroogde chilipepers, linzen en we zien zowaar pasta (het lijkt op fussili). De winkeleigenaar heeft ernaast nog een garage waar hij reparaties aan auto's of brommers kan verrichten en een benzinepomp is ook aanwezig. Zeg maar een buurtwinkel van alle markten thuis. Hij verteld ons dat het nog 12km is naar Dambulla. Maar op geen enkel bord wordt de plaats aangegeven. Uiteindelijk arriveren we in Dambulla. We willen na de douche naar de Rock Caves. Ligt ongeveer op 300m afstand van het hotel. Het zijn grotkamers met tempels. Maar helaas het begint weer te rommelen in de lucht. Onweer en zware regenval. Goed voor het land en de lokale boeren, jammer voor ons. Het is al erg lang droog geweest. De waterbekkens zijn nagenoeg leeg.
Tijd om te relaxen. Een boekje lezen en een drankje drinken. De fruitjuice is heerlijk! De dame van het hotel is erg bang voor het onweer en heeft daarom WiFi uitgezet.
Het is ondertussen droog.
Het verkeer gaat maar door. Overvolle bussen. Een tractor met een kar en de bestuurder draagt een valhelm... Een tuctuc omgebouwd tot bakkersauto. Opmerkelijk, want brood zie je niet zo vaak. Een toeterende vrachtauto blijkt de visboer te zijn.
dinsdag 23 september 2014
Wilpattu naar Anuradhapura
We zijn vroeg vertrokken om een beetje van de 'koelte' te kunnen profiteren. Ruim 40 km naar Anuradhapura. We hadden mooi wegdek en de kilometers trapten we redelijk eenvoudig weg. Onderweg kwamen we apen (Makaken) langs de weg tegen. Er zijn ook veel honden langs de weg. We hebben weinig last van ze. Meestal liggen ze te slapen langs of zelfs midden op de weg. Een enkele keer is een vervelende blaffer erbij die het nodig vindt om ietwat dreigend mee te lopen. We moeten wel oppassen voor overstekende honden. Het lijkt erop dat ze gewoon oversteken op basis van het gehoor. Het overige verkeer is luidruchtig aanwezig door te toeteren en/of ronkende motoren. Wij zijn in vergelijking met het overige verkeer erg geluidloos. Ook de gemiddelde fietser (lees rammelbak) maakt redelijk veel lawaai. De lotenverkoper voor de loterijen heeft meestal via een megafoon een radio aan. Of een handelaar (met een weegschaal en zijn handelswaar achterop de fiets) brult meestal ook dat hij aanwezig is. Maar onze fiets is nagenoeg geruisloos en wij hebben geen megafoon meegenomen. Dus meestal schrikken de honden zich een hoedje als wij met een wijde boog om ze heen fietsen.
We zien vaak grote vleermuizen aan elektriciteitskabels hangen. Dood. (Onze gids in Anuradhapura vertelde dat de vleermuis aan de kabel gaat hangen. En doordat het beest op z'n kop hangt komt het met de kop tegen de onderste kabel aan en wordt zo geëlektrocuteerd...)
Eekhoorns zijn hier ook veel aanwezig. Grappig om te zien hoe ze de weg oversteken. De meest veilige manier voor het beestje is over een kabel die over de weg heen gespannen is. De beestjes zijn snel. En als ze geluid maken dan schudt het hele lijfje en komt het staartje omhoog. Een apart geluid maken ze. We dachten eerst dat het een vogel was.
In een plaatsje onderweg een cola stop gemaakt. Marcel loopt een winkeltje binnen en Sandra blijft bij de fietsen staan. Er komt een man met rode tanden op haar af. Wauwelt wat en vraagt uit welk land ze vandaan komt. Op deze conversatie zit ze niet te wachten. Rode tanden betekent dat de man betelnoot kauwt. Het is een verdovend middel dat je vaak ziet in Azië. Soort verdovend pruimtabak. Het is een combinatie van een betelblad, gedroogde betelnoot en andere smaakstoffen. Er wordt regelmatig een rode fluim uitgespuugd. Uiteindelijk druipt hij af. En dan is er cola!
In Anuradhapura aangekomen moeten we wachten op de trein die langskomt. Ziet er heel anders uit dan de NS. Wij hebben zo het vermoeden dat wij liever met de NS reizen dan met deze maatschappij. Een volgepropte trein zonder airco maar wel alle ramen open. Nadat de spoorbomen weer omhoog zijn gegaan maar een tijdje gewacht totdat de hectiek voorbij was. Altijd prettig om in alle rust naar een hotelletje te kunnen zoeken. Al vrij snel komt een tuctuc naast ons rijden. De beste man wil ons wel naar een hotel brengen. Maar deze 'service' slaan wij af. Het hotel was snel gevonden.
De volgende dag hebben we met een gids afgesproken om op de fiets een tourtje te maken.
Anuradhapura was vroeger de hoofdstad van Sri Lanka en is een belangrijke plaats voor het Boeddhisme. De oude stad staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en staat vol met stoepa's (hier noemen ze het een Dagoba) en andere historische bouwwerken. De archeologen hebben ingenieuze waterkanalen, bevloeiingskanalen en waterzuiveringssystemen ontdekt. De gids vertelt trots dat deze systemen er al waren voordat de Nederlanders voet aan land zetten. Wel zei hij erbij dat de Nederlanders het geperfectioneerd hebben. Een aantal door mensen gemaakte water bekkens (meertjes) zijn aangelegd in de oudheid om de stad en de rijstvelden van water te voorzien. Tijdens de lunchstop komt een interessant gesprek op gang over de gids en zijn vriendin. Over trouwen en hoe dat allemaal in zijn werk gaat. Hij heeft een vriendin. Hij is 38 en woont nog thuis. Hij heeft 2 zussen en 3 broers. Hij is nu de oudste, want zijn oudere broer is getrouwd en woont dus niet meer thuis. Hij zorgt min of meer voor de familie. Hij hoopt dat hij ooit met zijn 27 jarige vriendin gaat trouwen. Maar dat is afhankelijk van de familie. Eerst moet de moeder van het meisje positief tegenover hem zijn en dan nog haar vader. Hij verteld dat hij de moeder subtiele hints geeft dat hij geïnteresseerd is in haar dochter. Een heel gedoe in onze ogen. Maar hij vindt onze levenswijze maar een vreemde zaak.....
Wanneer we een archeologische vondst gaan bekijken zijn er allemaal Makaken aanwezig. De gids legt ons het een en ander uit. Een Makaak sluipt naar de fietsen. Hij heeft het op onze rugzak, die op de bagagedrager zit vastgemaakt, voorzien. Meerdere malen moet het beest worden weggejaagd.
We hebben besloten om ergens anders dan in ons hotel te eten. Het is in Sri Lanka gebruikelijk dat je in het hotel waar je verblijft ook eet. De lucht was vreemd gekleurd. En gaandeweg onze wandeling begint het te spetteren. Lichtflitsen en gerommel in de lucht. Gelukkig min of meer droog aangekomen in het restaurant. (Overigens ook een restaurant bij een hotel) na het eten regende het nog steeds. Een tuctuc heeft ons weer naar ons hotel gebracht. En nu maar afwachten of het morgen weer droog is. De lokalen verwachten dat het wel zal regenen omdat het al lange tijd droog is geweest. We zullen zien.
maandag 22 september 2014
Puttalam en Wilpattu National Park
Puttalam en Wilpattu National Park
Vandaag een kilometer of 70 naar Puttalam. Het is weer drukkend warm, de fietscomputer geeft de hele dag waarden tussen de 38 en 41 graden. Onze lichamen hebben nog een beetje moeite met de warmte. Opgezwollen vingers zijn meestal een teken dat je vocht vasthoudt en dus te weinig drinkt. Iedere slok die naar binnen gaat komt echter een seconde later weer als zweet naar buiten. Het is dweilen met de kraan open, maar we hebben geen keus. Drinken, drinken en nog eens drinken...burp!
Na een aantal kilometers op een drukke weg slaan we af naar een rustige weg met heerlijk glad asfalt. Windje in de rug, de kilometers vliegen onder onze wielen door. In Sri Lanka ben je echter nooit ver verwijderd van wegwerkzaamheden. Het gladde asfalt is op en de rest van de dag stuiteren we over slechte wegen afgewisseld met opengebroken wegen. Af en toe komt er iemand naast ons rijden. De gemiddelde Aziaat komt niet veel verder dan: Hello! Where are you from! what is your name! Taxichauffeurs gebruiken natuurlijk standaard Where are you going? Des te aardiger als er eens iemand is die een paar woorden extra beheerst. Een vrouw op een scooter gaat naast Sandra rijden. Is he your husband? Vraagt ze. Om lastige uitleg te voorkomen is het antwoord doorgaans bevestigend, maar Sandra heeft wel zin in een verzetje en vraagt. Why are you interested? Do you want him? De vrouw hangt dubbel van het lachen op haar scooter, but I do not even know him! Ze blijkt al getrouwd te zijn en drie kinderen te hebben. Dan kijkt ze nog eens goed naar onze bagage alsof ze iets zoekt wat er niet is. Waar is eigenlijk jullie baby? Tsja, niet in de fietstas schat.........;-)
Puttalam is een typisch stadje waar je als fietstoerist nu eenmaal verblijft omdat anders de afstanden te groot worden. Als je de beschikking zou hebben over een auto zou je waarschijnlijk niet eens stoppen. Het aardige van dit soort plaatsjes is dan weer dat je een beter inzicht krijgt van het echte leven in een land.
Voor ons in Nederland vreemde winkeltjes. Bijvoorbeeld alleen plastic voorwerpen zoals manden, emmers, vergieten. Maar ook alleen maar potten, pannen, kannen en wokpannen. Theehuizen zijn ook regelmatig te vinden. De ijscoman fietst rond met een, van veraf, herkenbaar deuntje. Voorop zijn fiets een doos met hoorntjes, achterop een kist dat door moet gaan als koelbox.
Wilpattu National Park
De volgende dag via een omweggetje naar zoutvlaktes, doorgefietst naar Wilpattu National park. Een ietwat verwarrende aanwijzing dirigeerde ons op het einde kilometers door de jungle over een onverhard pad. Na een kilometer of vijf werd duidelijk dat wij hier ons beoogde onderkomen niet zouden vinden. Er waren wel een paar huisjes en bij een daarvan hebben we met handen en voeten de weg gevraagd. Er was enige verwarring over de aanwijzingen van de man. Hij zei left maar wees right. Ook gaf hij aan dat wij onze weg moesten vervolgen i.p.v. terug. Niet terug de 'jungle' road in.
Na lang vragen was het toch ook mogelijk om dezelfde weg weer terug te nemen.
Aangekomen op het juiste adres bleken helaas de airco kamers reeds bezet. Bij het eten ontmoeten we de andere gasten, een kleurrijk gezelschap dat net terug komt van een safari in het park. Ze hebben de nodige flessen drank meegenomen en nodigen ons na het eten uit voor een afzakkertje. Het zijn twee artsen, een gepensioneerde politiechef en iemand die normaal in Monaco woont en daar Limo's verhuurd. De eigenaar van de kamers heeft een ingenieus systeem bedacht om de olifanten op afstand te houden. Als de olifanten tegen touwen aanlopen ontstaat veel herrie door aan elkaar geknoopte flessen en blikjes. Dat het niet voor niets is blijkt als we niet ver van ons vandaan het geluid van een omvallende boom horen. Ook word deze avond om ons heen regelmatig in de lucht geschoten om de olifanten te verjagen. Langzaam beginnen we te begrijpen waarom de man die ons vanmiddag aanwijzingen gaf liever niet had dat we door de jungle weer terug zouden fietsen.....
Om kwart over vijf gaat na een erg warme nacht de wekker. We hebben om half zes ontbijt en vertrekken om zes uur voor onze safari. In het park zitten luipaarden en dat is dan ook de grootste attractie. We zien olifanten, krokodillen, herten, buffels, wilde zwijnen, hagedissen, een cobra en vooral heel veel vogels, waaronder een aantal flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Qua luipaarden moeten we het doen met een paar pootafdrukken, maar het beestje zelf zien we helaas niet.
We kunnen aan het einde van de middag verhuizen naar een kamer met airco. Een goede nachtrust met een beetje verkoeling.
De volgende dag naar Anurardhapura.
Waarschijnlijk weer WiFi om het blog te kunnen bijwerken.
Vandaag een kilometer of 70 naar Puttalam. Het is weer drukkend warm, de fietscomputer geeft de hele dag waarden tussen de 38 en 41 graden. Onze lichamen hebben nog een beetje moeite met de warmte. Opgezwollen vingers zijn meestal een teken dat je vocht vasthoudt en dus te weinig drinkt. Iedere slok die naar binnen gaat komt echter een seconde later weer als zweet naar buiten. Het is dweilen met de kraan open, maar we hebben geen keus. Drinken, drinken en nog eens drinken...burp!
Na een aantal kilometers op een drukke weg slaan we af naar een rustige weg met heerlijk glad asfalt. Windje in de rug, de kilometers vliegen onder onze wielen door. In Sri Lanka ben je echter nooit ver verwijderd van wegwerkzaamheden. Het gladde asfalt is op en de rest van de dag stuiteren we over slechte wegen afgewisseld met opengebroken wegen. Af en toe komt er iemand naast ons rijden. De gemiddelde Aziaat komt niet veel verder dan: Hello! Where are you from! what is your name! Taxichauffeurs gebruiken natuurlijk standaard Where are you going? Des te aardiger als er eens iemand is die een paar woorden extra beheerst. Een vrouw op een scooter gaat naast Sandra rijden. Is he your husband? Vraagt ze. Om lastige uitleg te voorkomen is het antwoord doorgaans bevestigend, maar Sandra heeft wel zin in een verzetje en vraagt. Why are you interested? Do you want him? De vrouw hangt dubbel van het lachen op haar scooter, but I do not even know him! Ze blijkt al getrouwd te zijn en drie kinderen te hebben. Dan kijkt ze nog eens goed naar onze bagage alsof ze iets zoekt wat er niet is. Waar is eigenlijk jullie baby? Tsja, niet in de fietstas schat.........;-)
Puttalam is een typisch stadje waar je als fietstoerist nu eenmaal verblijft omdat anders de afstanden te groot worden. Als je de beschikking zou hebben over een auto zou je waarschijnlijk niet eens stoppen. Het aardige van dit soort plaatsjes is dan weer dat je een beter inzicht krijgt van het echte leven in een land.
Voor ons in Nederland vreemde winkeltjes. Bijvoorbeeld alleen plastic voorwerpen zoals manden, emmers, vergieten. Maar ook alleen maar potten, pannen, kannen en wokpannen. Theehuizen zijn ook regelmatig te vinden. De ijscoman fietst rond met een, van veraf, herkenbaar deuntje. Voorop zijn fiets een doos met hoorntjes, achterop een kist dat door moet gaan als koelbox.
Wilpattu National Park
De volgende dag via een omweggetje naar zoutvlaktes, doorgefietst naar Wilpattu National park. Een ietwat verwarrende aanwijzing dirigeerde ons op het einde kilometers door de jungle over een onverhard pad. Na een kilometer of vijf werd duidelijk dat wij hier ons beoogde onderkomen niet zouden vinden. Er waren wel een paar huisjes en bij een daarvan hebben we met handen en voeten de weg gevraagd. Er was enige verwarring over de aanwijzingen van de man. Hij zei left maar wees right. Ook gaf hij aan dat wij onze weg moesten vervolgen i.p.v. terug. Niet terug de 'jungle' road in.
Na lang vragen was het toch ook mogelijk om dezelfde weg weer terug te nemen.
Aangekomen op het juiste adres bleken helaas de airco kamers reeds bezet. Bij het eten ontmoeten we de andere gasten, een kleurrijk gezelschap dat net terug komt van een safari in het park. Ze hebben de nodige flessen drank meegenomen en nodigen ons na het eten uit voor een afzakkertje. Het zijn twee artsen, een gepensioneerde politiechef en iemand die normaal in Monaco woont en daar Limo's verhuurd. De eigenaar van de kamers heeft een ingenieus systeem bedacht om de olifanten op afstand te houden. Als de olifanten tegen touwen aanlopen ontstaat veel herrie door aan elkaar geknoopte flessen en blikjes. Dat het niet voor niets is blijkt als we niet ver van ons vandaan het geluid van een omvallende boom horen. Ook word deze avond om ons heen regelmatig in de lucht geschoten om de olifanten te verjagen. Langzaam beginnen we te begrijpen waarom de man die ons vanmiddag aanwijzingen gaf liever niet had dat we door de jungle weer terug zouden fietsen.....
Om kwart over vijf gaat na een erg warme nacht de wekker. We hebben om half zes ontbijt en vertrekken om zes uur voor onze safari. In het park zitten luipaarden en dat is dan ook de grootste attractie. We zien olifanten, krokodillen, herten, buffels, wilde zwijnen, hagedissen, een cobra en vooral heel veel vogels, waaronder een aantal flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Qua luipaarden moeten we het doen met een paar pootafdrukken, maar het beestje zelf zien we helaas niet.
We kunnen aan het einde van de middag verhuizen naar een kamer met airco. Een goede nachtrust met een beetje verkoeling.
De volgende dag naar Anurardhapura.
Waarschijnlijk weer WiFi om het blog te kunnen bijwerken.
donderdag 18 september 2014
Negombo naar Chilaw
Negombo - Chilaw
De tweede dag in Negombo hebben we een rondje gereden. De route die we volgden was niet helemaal te volgen. Aanwijzingen zoals 'ga een klein straatje rechts in' is ietwat cryptisch als je allemaal kleine straatjes aan de rechterzijde ziet. En zo waren er meer soortgelijke aanwijzingen. Maar na wat dwalen kwamen we uiteindelijk toch in het centrum van Negombo. Een overblijfsel van een oud Nederlands fort, een visafslag en vele brommertjes en tuctuc's waren in het centrum.
De visafslag is gelegen aan het strand. Op het strand liggen allerlei vissen te drogen. Op dat moment nog zilver kleurig. Maar gaandeweg verliest het zilver zijn glans...
Het inloggen op het blog ging niet zo soepel. Wel het juiste wachtwoord maar Google vindt het verdacht dat zomaar ergens anders wordt ingelogd. Goede zaak natuurlijk! Alleen worden de controle vragen zoals 'hoe heette jouw eerste cavia en hoe heette jouw tweede cavia' niet gesteld... Nee, Google wilde weten welke maand en jaar het account is aangemaakt. Tja, laat ik dat nou niet meer weten... Ook de sms'jes met het contolegetal komen niet binnen. Pfff, hoe kunnen we inloggen? Eerst maar eens iets anders doen en later maar weer eens proberen. Hulde! Google vraagt op welke locatie vaker wordt ingelogd. Goh, goede vraag. En het goede antwoord geeft ons weer toegang tot het blog. Ook de controlegetallen komen via sms binnen. Beetje laat en niet meer nodig. Ook krijgen we een e-mail dat iemand in Sri Lanka wilde inloggen en dat is toch erg verdacht. Vind ik ook Google, maar stel dan alsjeblieft wel de juiste controlevragen! Afijn, we zijn weer online!
Negombo naar Chilaw
De eerste echte fietsdag begint. Gisteravond na het eten en vanochtend heeft het geregend. De zon schijnt weer maar het is drukkend warm, eerder vochtig heet.
We komen over het Dutch canal. In een ver verleden waren de Nederlanders hier. Voornamelijk voor
kaneel en specerijen. De Nederlanse en Portugezen afstammelingen heten hier Burghers.
De route brengt ons langs mooie kleine weggetjes langs traditionele steen- en dakpanfabriekjes.
Langs kleine plaatsjes waar de bevolking leeft van de zee. Regelmatig komen we een prieeltje met een Maria beeld tegen. Tevens komen we langs een gedenkteken voor de slachtoffers van de Tsunami in 2004. We kunnen ons wel voorstellen dat de Tsunami hier heeft huisgehouden. Een heuse zeewering was er waarschijnlijk niet en de huizen staan dicht bij de zee. Er zijn her en der golfbrekers geplaatst. Hopelijk zijn ze niet meer nodig.
Onderweg wordt veel vis verkocht. Grote tonijnen en ander grote vissen. Ook de gedroogde vis. Soms wordt ook vlees te koop aangeboden. Het is een geurend tafereel.
Her en der zijn kleine winkeltjes. En daar halen we dan graag een koude cola.
Wat opvalt is dat er veel kraaien zijn. Eigenlijk alleen maar kraaien, geen enkele meeuw gezien. En we fietsen langs de kust..
Onderweg komen we langs een winkeltje dat een bord heeft met fruitjuices. Toch maar eentje scoren! Vreemd winkeltje. Net twee kleine garageboxen naast elkaar. In het linkergedeelte zit een man. Hij
verkoopt kennelijk ook kippenvlees e.d.. Hij nodigt ons uit om in het rechtergedeelte te gaan zitten. Hier staat een tafel met stoelen. Hij maakt de fruitjuices. En tot onze verbazing zit er ook nog een bol ijs bij.
Even later komen we aan bij het Chilaw City Hotel. Geen city te zien. Wel veel auto's op de parkeerplaats. Er zijn twee huwelijksfeesten in volle gang. Allemaal mooi gekleed, vrouwen in kleurige jurken met veel gouden versierselen op 'gouden' muiltjes. Mannen in glimmende pakken.
We kunnen in het hotel overnachten. De feesten zullen aan het einde van de middag worden afgerond. Er is veel muziek en er wordt veel gegeten. Een mega bruidstaart met meerder lagen staat in een van de zalen. Helaas we zijn geen genodigden.
Na een douche even in de stad kijken. Over een markt gelopen. Vele soorten groenten. Sommige herkennen we maar veel ook niet. De geiten lopen ook over de markt en vreten alles wat los en vast zit tot ergernis van de marktkooplui.
Terug bij het hotel blijkt dat de feesten zijn afgelopen. We worden aangesproken door een oom van
de bruid. Hij vertelt ons dat de Nederlanders en de Portugezen het geloof hebben gebracht. Met een 'God will bless you' neemt hij afscheid van ons.
Tot mijn grote verbazing zie ik dat de bruidstaart in een tuctuc wordt geladen. Ik ontdek dat het nep is. Hahaha als de bruiloft maar niet nep was...
De tweede dag in Negombo hebben we een rondje gereden. De route die we volgden was niet helemaal te volgen. Aanwijzingen zoals 'ga een klein straatje rechts in' is ietwat cryptisch als je allemaal kleine straatjes aan de rechterzijde ziet. En zo waren er meer soortgelijke aanwijzingen. Maar na wat dwalen kwamen we uiteindelijk toch in het centrum van Negombo. Een overblijfsel van een oud Nederlands fort, een visafslag en vele brommertjes en tuctuc's waren in het centrum.
De visafslag is gelegen aan het strand. Op het strand liggen allerlei vissen te drogen. Op dat moment nog zilver kleurig. Maar gaandeweg verliest het zilver zijn glans...
Het inloggen op het blog ging niet zo soepel. Wel het juiste wachtwoord maar Google vindt het verdacht dat zomaar ergens anders wordt ingelogd. Goede zaak natuurlijk! Alleen worden de controle vragen zoals 'hoe heette jouw eerste cavia en hoe heette jouw tweede cavia' niet gesteld... Nee, Google wilde weten welke maand en jaar het account is aangemaakt. Tja, laat ik dat nou niet meer weten... Ook de sms'jes met het contolegetal komen niet binnen. Pfff, hoe kunnen we inloggen? Eerst maar eens iets anders doen en later maar weer eens proberen. Hulde! Google vraagt op welke locatie vaker wordt ingelogd. Goh, goede vraag. En het goede antwoord geeft ons weer toegang tot het blog. Ook de controlegetallen komen via sms binnen. Beetje laat en niet meer nodig. Ook krijgen we een e-mail dat iemand in Sri Lanka wilde inloggen en dat is toch erg verdacht. Vind ik ook Google, maar stel dan alsjeblieft wel de juiste controlevragen! Afijn, we zijn weer online!
Negombo naar Chilaw
De eerste echte fietsdag begint. Gisteravond na het eten en vanochtend heeft het geregend. De zon schijnt weer maar het is drukkend warm, eerder vochtig heet.
We komen over het Dutch canal. In een ver verleden waren de Nederlanders hier. Voornamelijk voor
kaneel en specerijen. De Nederlanse en Portugezen afstammelingen heten hier Burghers.
De route brengt ons langs mooie kleine weggetjes langs traditionele steen- en dakpanfabriekjes.
Langs kleine plaatsjes waar de bevolking leeft van de zee. Regelmatig komen we een prieeltje met een Maria beeld tegen. Tevens komen we langs een gedenkteken voor de slachtoffers van de Tsunami in 2004. We kunnen ons wel voorstellen dat de Tsunami hier heeft huisgehouden. Een heuse zeewering was er waarschijnlijk niet en de huizen staan dicht bij de zee. Er zijn her en der golfbrekers geplaatst. Hopelijk zijn ze niet meer nodig.
Onderweg wordt veel vis verkocht. Grote tonijnen en ander grote vissen. Ook de gedroogde vis. Soms wordt ook vlees te koop aangeboden. Het is een geurend tafereel.
Her en der zijn kleine winkeltjes. En daar halen we dan graag een koude cola.
Wat opvalt is dat er veel kraaien zijn. Eigenlijk alleen maar kraaien, geen enkele meeuw gezien. En we fietsen langs de kust..
Onderweg komen we langs een winkeltje dat een bord heeft met fruitjuices. Toch maar eentje scoren! Vreemd winkeltje. Net twee kleine garageboxen naast elkaar. In het linkergedeelte zit een man. Hij
verkoopt kennelijk ook kippenvlees e.d.. Hij nodigt ons uit om in het rechtergedeelte te gaan zitten. Hier staat een tafel met stoelen. Hij maakt de fruitjuices. En tot onze verbazing zit er ook nog een bol ijs bij.
Even later komen we aan bij het Chilaw City Hotel. Geen city te zien. Wel veel auto's op de parkeerplaats. Er zijn twee huwelijksfeesten in volle gang. Allemaal mooi gekleed, vrouwen in kleurige jurken met veel gouden versierselen op 'gouden' muiltjes. Mannen in glimmende pakken.
We kunnen in het hotel overnachten. De feesten zullen aan het einde van de middag worden afgerond. Er is veel muziek en er wordt veel gegeten. Een mega bruidstaart met meerder lagen staat in een van de zalen. Helaas we zijn geen genodigden.
Na een douche even in de stad kijken. Over een markt gelopen. Vele soorten groenten. Sommige herkennen we maar veel ook niet. De geiten lopen ook over de markt en vreten alles wat los en vast zit tot ergernis van de marktkooplui.
Terug bij het hotel blijkt dat de feesten zijn afgelopen. We worden aangesproken door een oom van
de bruid. Hij vertelt ons dat de Nederlanders en de Portugezen het geloof hebben gebracht. Met een 'God will bless you' neemt hij afscheid van ons.
Tot mijn grote verbazing zie ik dat de bruidstaart in een tuctuc wordt geladen. Ik ontdek dat het nep is. Hahaha als de bruiloft maar niet nep was...
woensdag 17 september 2014
Negombo
Negombo
Gisteren alle tijd om naar Schiphol te gaan. Dit keer geen gedoe met de fietsen. We werden uit de lange rij geplukt en aan een speciale balie geholpen bij het inchecken. Voor de verandering hebben we maar weer eens voor een fietsdoos gekozen. We fietsen in Sri Lanka een rondje en kunnen de doos, als deze nog heel is, op de terugweg dus opnieuw gebruiken.
Na ruim 6 uur stonden we in Dubai. Daar was het inmiddels middernacht, maar zaterdagmiddag in de Kalverstraat is niet drukker. Hier rolt het geld 24 uur per dag. Het was hier om middernacht overigens lekker koel.......35 graden....
Na nog eens ruim 4 uur vliegen waren we in Colombo. Na de grensformaliteiten hebben we de bagage en de fietsen opgezocht. Buiten stond onze chauffeur al te wachten. Het was nog een half uurtje rijden naar Negombo. Onderweg hadden we een beetje een Wim Lex en Maxima ervaring. Aan de kant van de weg stonden kilometers lang vele duizenden kinderen in kleurige kleding te dansen en zingen. Grappig, maar volgens onze chauffeur stonden ze er niet voor ons, maar voor de "Prime Minister". Na het inchecken de fietsen weer in elkaar geschroefd. Morgen een kort testritje en nog een beetje acclimatiseren.
Gisteren alle tijd om naar Schiphol te gaan. Dit keer geen gedoe met de fietsen. We werden uit de lange rij geplukt en aan een speciale balie geholpen bij het inchecken. Voor de verandering hebben we maar weer eens voor een fietsdoos gekozen. We fietsen in Sri Lanka een rondje en kunnen de doos, als deze nog heel is, op de terugweg dus opnieuw gebruiken.
Na ruim 6 uur stonden we in Dubai. Daar was het inmiddels middernacht, maar zaterdagmiddag in de Kalverstraat is niet drukker. Hier rolt het geld 24 uur per dag. Het was hier om middernacht overigens lekker koel.......35 graden....
Na nog eens ruim 4 uur vliegen waren we in Colombo. Na de grensformaliteiten hebben we de bagage en de fietsen opgezocht. Buiten stond onze chauffeur al te wachten. Het was nog een half uurtje rijden naar Negombo. Onderweg hadden we een beetje een Wim Lex en Maxima ervaring. Aan de kant van de weg stonden kilometers lang vele duizenden kinderen in kleurige kleding te dansen en zingen. Grappig, maar volgens onze chauffeur stonden ze er niet voor ons, maar voor de "Prime Minister". Na het inchecken de fietsen weer in elkaar geschroefd. Morgen een kort testritje en nog een beetje acclimatiseren.
Abonneren op:
Posts (Atom)