Swellendam naar Warmwaterberg naar Ladysmith

We werden wakker en de zon scheen al! Na een heerlijk koud ontbijt zijn we vertrokken. Het is zondag en de eigenaresse/kok is naar de kerk dus is er geen warm ontbijt. Heerlijk, eens geen gebakken ei. We moeten de Tradouwpas over. De uitzichten zijn erg mooi. Allemaal watervalletjes en zelfs een drupkelder. Dit is een rots waar water doorsijpelt. In Barrydale aangekomen strijken we bij een leuk restaurantje neer om te lunchen. In onze ogen was dit het enige leuke aan het plaatsje op de wijn- en brandykelder na. Het eten was heerlijk. We kwamen erachter dat de sluitingstijd om 15.00 uur is. Morgen is een lange en zware fietsdag. We zien dat er een warmwaterspa in de "buurt" is. De eigenaresse zegt dat het een leuke bestemming is en biedt aan om te bellen of er nog accomodatie beschikbaar is. Er is accomodatie vrij en voor ons gereserveerd. Wanneer we niet voor half 6 aankomen zal de sleutel op onze naam klaarliggen. De receptie is dan gesloten. Rond 15.00 uur vertrekken we richting Warmwaterberg. Nog 30 km te fietsen. De laatste 3 km gaat nog over een stijgend gravelpad. We arriveren uiteindelijk om kwart over vijf en worden begroet met "ha, daar zijn de fietsers!". Bij Warmwaterberg hebben ze onlangs hun 125 jarig jubileum gevierd. Aan de inrichting is in de loop der jaren weinig veranderd. We hebben de beschikking over een slaapkamer, een keuken en een privé badkamer waar warm water uit de bron ons bad vult. Vandaag weer over het gravel terug naar de grote weg. Dit keer,met dank aan de zwaartekracht, zonder te trappen. De hele dag hebben we het idee dat we in een decor van een westernfilm fietsen. Geen idee of er wel eens zebra's in een westernfilm voorkomen, maar in deze vandaag in ieder geval wel. Het is vandaag erg heet. Als we bij een zeer welkom restaurantje hebben geluncht staat de teller op 57 graden. Dat is in de zon natuurlijk, maar de rest van de dag komt de teller niet meer beneden de 40 graden. Eenmaal in Ladysmith aangekomen hebben wij onze laatste energie wel verbruikt. We slapen in een prachtig mooi oud huis. In het begin van de twintigste eeuw werd deze omgeving rijk met de verkoop van struisvogelveren. Per gram meer waard dan goud omdat dames de veren als statussymbool op hun hoeden droegen. De aardige mevrouw die ons hier onderdak verleent is inmiddels druk in de weer met onze was en wij zitten op de veranda met een biertje. Wat een luxe! Straks naar de plaatselijke "kombuis".