Elim

Al fietsende konden we afscheid nemen van de walvissen. Ze dobberden weer langs de kust. Het eerste stuk was over asfalt, de wind deed al weer aardig zijn best. Na ongeveer 25 kilometer kwamen we uit op een gravelweg. Wij waren in de veronderstelling dat dit een weg zou zijn alsof je over een schelpenpad door de duinen fietst, maar niets was minder waar. Met een weg had het weinig te maken. Waarschijnlijk was dwars door de velden fietsen comfortabeler geweest, dan heb je tenminste geen last gehad van het stof. We moesten nog ruim 40 kilometer over deze "weg" dus langzaam kwam het besef dat het nog een lange middag ging worden. Heuvelop lukte het mede door de harde wind amper om 5 kilometer per uur te fietsen en naar beneden was 15 per uur verre van comfortabel door de vele gaten in de weg. Als je echter maar stug doorfietst kom je uiteindelijk vanzelf op je bestemming aan. Voor ons op een uitzonderlijk laat tijdstip van half zes. Overigens was de omgeving waar dit karrenspoor ons door leidde prachtig. Elim is een klein dorpje met allemaal gelijksoortige witte huisjes. Het wordt wel de droom van fotografen genoemd. We slapen en eten in een B&B dat gerund wordt door vrijwilligers uit de gemeenschap. In het gastenboek staat af en toe een verhaaltje van fietsers die op het tandvlees in Elim zijn aangekomen......... ;-)