Weer thuis

We zijn weer thuis. De fietsvakantie is helaas abrupt geëindigd in Molina de Aragón. De situatie met Sandra verbeterde niet. Bij het Centro de Salud (gezondheidscentrum) van Molina de Aragón hebben we medische hulp gekregen. Voor de zekerheid zijn we met een ambulance naar het ziekenhuis in Teruel gebracht voor nader (bloed)onderzoek. Uit dit onderzoek bleek dat er alleen sprake was van een hardnekkig virus. Op het moment dat er niet meer gefietst wordt maar toch verder gereisd moet worden zijn die fietsen maar onhandige dingen. De fietsen moesten we in Molina achterlaten. Met enig kunst- en vliegwerk zijn we van Molina de Aragón in Teruel gekomen en van daaruit in de buurt van het vliegveld van Valencia. Lang leve internet en een niet zieke Marcel! 

Ondanks alle ellende op de wereld en andere nare dingen die we via de media te zien krijgen blijkt maar weer dat mensen overal op de wereld begaan zijn en de helpende hand bieden. Op enig moment zaten we met alleen wat geld en een paspoort op zak in het ziekenhuis in afwachting van een arts die een beetje Engels zou spreken. Fietsen nog in Molina de Aragón en bagage achtergelaten bij ambulancepersoneel die aanboden om de bagage naar het ondertussen geboekte hotel in Teruel te brengen. Onze bagage lag uiteindelijk keurig in het hotel en het medisch personeel in Molina de Aragón had een taxi geregeld die de fietsen een dag later naar Teruel heeft gebracht.

Helaas hebben we ons einddoel Valencia niet fietsend bereikt. Maar we hebben nu wel het excuus (alsof we dat nodig hebben;-)) om nog een keer het laatste deel van de route op te pikken en verder te fietsen. Dat zou dan een tochtje Madrid-Valencia worden.

Het einde was helaas niet wat we ervan verwacht hadden, maar we hebben in ieder geval toch drie heerlijke, fantastische weken gehad!

Onderweg naar Medinaceli

Barlanga de Duero-Medinaceli-Molina de Aragon

Barlanga de Duero-Medinaceli

Vanuit Barlanga de Duero vertrekken we nadat we nog even bij de bakker zijn geweest. Onderweg zou niets te krijgen zijn, dus dan maar beter wat extra gewicht mee. In het hotel zat een Spaanse fietser die ook deze route volgde, maar die had een volgwagen ter beschikking met paps en mams die de bagage meenamen en voor een natje en een droogje zorgden onderweg. Zelfs de fiets werd door paps nog even voor vertrek opgepoetst. Wellicht een ideetje voor een volgende keer?

We fietsen over een uitgestrekte vlakte op 1100 meter hoogte waar de wind weer vrij spel heeft. In Barahona blijkt het toch mogelijk om nog iets te eten te scoren, al moet de barman daarvoor de hulp van zijn vrouw inroepen om een broodje met queso te maken..... Volgens onze gids hebben we in Medinaceli twee mogelijkheden om te overnachten. In het oude toeristische centrum of beneden in het dorp bij de snelweg waar overnachtingsmogelijkheden zijn voor chauffeurs. Vreemd genoeg lijkt onze gids een voorkeur te hebben voor de overnachting bij de snelweg maar er staat niet waarom. Wij kiezen voor het oude centrum en klimmen bij de splitsing omhoog. We komen aan in een gezellig dorp en eten er nog wat. Een mooie kamer is na even zoeken ook gevonden. Later op de avond wordt duidelijk waarom je beter niet in het oude centrum kunt zitten. Er zijn een paar restaurantjes, maar ze zijn allemaal dicht. Als wij ons al bijna hebben verzoend met nog wat overgebleven brood met koekjes blijkt de eigenaar van het hotelletje nog wel bereid om iets voor ons te regelen. En dus zitten we in de ontbijtzaal, krijgen wat brood met oude kaas en ham en asperges, althans voor zover de man het kon vertalen, een soort asperges, maar dat was het niet, maar het was wel groente. Hij presenteert het op een bordje alsof het asperges zijn, maar het blijkt prei te zijn. Volgens ons prei uit blik. We hoorden veel gerommel in de keuken, net alsof een blik niet open wilde.. Afijn, toch wat in de maag voor het slapen gaan.

Medinaceli-Molina de Aragon

We vertrekken de volgende ochtend vroeg want we hebben een zware dag voor de boeg met veel klimmen. Als we eerst afdalen naar de snelweg struikelen we natuurlijk over de restaurantjes. Omdat ook vandaag de catering onderweg beperkt is slaan we bij een bakker weer het een en ander in. Aan de andere kant van de snelweg klimmen we gestaag weer omhoog. Ook nu belanden we weer op een hoogvlakte waar grote roofvogels boven ons cirkelen. De rest van de dag fietsen we op een terrein met afwisselend klimmen en dalen, het is nooit vlak. Als we aankomen in Cobeta, onze geplande overnachtingsplek, blijkt in de plaatselijke kroeg dat het hostel niet meer bestaat. Er zit niets anders op dan verder te fietsen, vanuit Cobeta om te beginnen met een klim van 3 kilometer tegen ruim 10%. De volgende plaats ligt 17 kilometer verder, maar daar aangekomen besluiten we om toch nog verder te fietsen naar Molina de Aragon. Nog eens 11 kilometer, maar dat is in ieder geval een wat grotere plaats. Als we daar aankomen is het inmiddels half zes geweest. 

Sandra heeft eigenlijk de hele dag al wat last van haar maag en daar komt in de avond diarree bij.

Niet zo prettig als je op de fiets bent, dus in Molina de Aragon eerst maar wat uitzieken.

Castillejo de Robledo

Peñafiel-Castillejo de Robledo-Berlanga de Duero

Peñafiel-Castillejo de Robledo

Na onze verplichte rustdagen gaan we eindelijk weer op pad. Zaterdag was achteraf best aardig qua weer, maar zondag was behoorlijk regenachtig. We zijn met de leesboeken lekker opgeschoten en hebben besloten de oorspronkelijke route te fietsen. Vanaf Teruel zijn de laatste kilometers eventueel per trein te overbruggen. De dag van de Arbeid is hier een feestdag. Het ontbijt is later dan we verwachten. Een mooi moment om even het weer te checken. Eindelijk blauwe lucht en een zonnetje. En auto's die wit bevroren zijn...

Na het ontbijt vertrekken we. Het kasteel van Peñafiel is nog lang zichtbaar als we achterom kijken. We zijn blij met het droge weer maar het is nog behoorlijk fris. We stoeien met jasje aan, jasje uit, truitje aan... Warm bij het klimmen, erg koud bij het dalen. Het landschap wordt afgewisseld door wijnbouw, graan en lege akkers.

We komen aan in Castillejo de Robledo op de Plaza Major. Daar is een hotel en een terras met een paar mensen. De rest van het dorp lijkt volledig verlaten. Verderop zien we een bord met Casa Rural Isabel y Fernando. We kiezen maar weer eens voor een Casa Rural. Wel zo leuk dan bij een hotel. Een man doet open en Marcel vraagt of hij Fernando is. De fietsen mogen in de gezamenlijke ruimte en wij gaan twee deuren verderop. Het is een heel mooi gerestaureerd pand. Of eigenlijk drie panden, want in het tussenliggend pand wonen de eigenaren. Het is tegen een rots aangebouwd. Na de douche gaan we terug naar het plein in de hoop een klein hapje te kunnen eten. In de bar wordt volop gerookt dus die heeft niet onze voorkeur. Een dame loopt met een dienblad vanuit de bar met koffie naar het hotel, twee deuren verderop. Uit het hotel komt een hoop geluid. We stappen maar naar binnen. Het is het restaurant en zit stampvol met etende gasten (tegen 16 uur). Of we gereserveerd hebben? Uh nee, maar er is toch nog een klein tafeltje. We nemen plaats en krijgen de menukaart. Eigenlijk zijn de porties op dit tijdstip veel te groot voor ons. Maar we zwichten omdat we toch trek hebben. Bovendien hebben we te maken met een patron die weigert de borden op te halen als ze niet leeg zijn....;-) De maaltijd wordt afgesloten met een klein glaasje zelfgebrouwen drank. Na de late lunch is het tijd om het dorp te ontdekken. Er is een kasteel, nou ja ruïne. 

Dit is ons eerste dorp van de El Cid route. El Cid is een nationale historische held in Spanje. Hij voerde de christelijke legers aan in een beslissende veldslag tegen de Moren. In de 11e eeuw speelde El Cid een belangrijke rol in de Reconquista, de terugveroveringen van het midden en zuidelijke deel van Spanje op de overheersing van de Arabieren. De route landschappen en plaatsjes die een rol speelden in El Cid zijn tijd. Dus kastelen en ruïnes in overvloed.

Bij de ruïne staat een kerkje. We gaan naar binnen om te kijken. Ineens hebben we een rap Spaans ratelende gids naast ons. Hij begrijpt donders goed dat we het Spaans niet erg goed machtig zijn maar met handgebaren en veel herhalingen begrijpen we, denken we, een kwart van wat hij verteld. We worden naar boven naar de klokken geleid. De beste man is een onderdeurtje in vergelijking met ons en kan met gemak het stalen wenteltrappen op. Hij waarschuwt ons meerdere malen voor ons hoofd. Als slangenmensen bestijgen we het wenteltrappen en staan bij de klokken. Een fraai uitzicht over het plaatsje en de ruïne. Hij wijst ons de mirador (uitzichtplaats) op de ruïne van de andere kant van het dorp aan. Na ons bezoekje aan de ruïne ook maar even een bezoekje aan de mirador brengen. 

Om 21 uur is het avondeten maar dat slaan we vandaag maar over. Teveel van het goede. 

Castillejo de Robledo-Barlanga de Duero

Het ontbijt wordt in de ruimte waar onze fietsen staan geserveerd. De haard brandt. De gastvrouw heeft een lekkere cake met appel gebakken. Na het ontbijt zwaait Fernando ons uit en belooft dat het een mooie dag wordt. Om het dorp uit te komen moeten we direct serieus klimmen langs de Bodegas van het dorp. Iedere plaats heeft één of meerdere bodegas. In Peñafiel was de grootste Protos. We fietsen nog in het Rivera del Duero gebied. We zien onderweg weer veel wijnranken staan maar ook deze hebben weinig tot geen uitlopers. Het zal hier wel altijd zo koud zijn waardoor alles later is. Onderweg komen we ook fruitbomen tegen. Kennelijk perenbomen gezien het logo op de fabriek. Een aantal mannen zijn met hoogwerkers bezig om netten over de bomen te spannen. Ze kijken ons aan en beginnen spontaan tegelijk te klappen. We vonden de hoeveelheid fruitbomen al heel veel maar toen we na een klimmetje op het hoogste punt waren hadden we uitzicht over de vallei. Nagenoeg de hele vallei bestaat uit fruitbomen. Wat zal dat een perensap geven. In Berlanga de Duero nemen we ons intrek in een hotelletje. Tot onze verbazing struikel je hier over de overnachtingsmogelijkheden. Behalve een vervallen kasteel lijkt hier echter verder weinig te bezichtigen.