Logrosan - Alia - Talavera de la Reina - Cadalso de los Vidrios - El Escorial

Logrosan -Alia

Nadat we ons eigen ontbijt in de keuken hebben gefabriceerd met een zelf gezet bakkie koffie zadelen we onze fietsen. Het is koud, het is bewolkt en het waait. De dorps ooievaar kleppert nog even en dan moeten we echt op pad. 

Het is trouwens een mooi gezicht zo'n ooievaarsnest. Het is gebouwd van grove takken en andere vogels maken er ook dankbaar gebruik van. Die vogeltjes bouwen hun nesten onder of in (via de zijkant) het ooievaarsnest. De nestjes van de wevertjes hangen er sierlijk aan. Kijk in vogelland kunnen ze ook samenleven. Kunnen we in mensenland nog wel eens een voorbeeld aan nemen. 

Er moest gefietst worden... De volgende plaats is Guadalupe. Zo'n 30 km vanaf Logrosan. De temperatuur zakte naar 15 graden. De wind was hard en die hadden we tegen. Bij afdalingen moest de versnelling in bergverzet en moesten we ons best doen om op de juiste weghelft te blijven. Koude voeten, koude handen...tja wat was er niet koud... Vlak voor Guadalupe moeten we over een oude spoorbrug. Het wegdek was van zand met gaten. Het was een klusje om over de brug te rijden maar het uitzicht was mooi. Er moest nog geklommen worden om Guadalupe binnen te komen. De belt (riem i.p.v. een ketting) van onze fiets maakte een vreemd geluid. Dit is voor het eerst sinds we zijn gestart in Lissabon. We hebben flink wat zandpaden gehad. En ja het klopt. De belt heeft flink zand gehapt. Even water erover en het rijdt weer als een zonnetje. Guadalupe heeft een mooie basiliek. Het is een komen en gaan van toeristen. Ondertussen komt het zonnetje erdoor en wordt het wat aangenamer. De overnachtingsmogelijkheden na Guadalupe zijn niet dik bezaaid. We hadden een plan maar die hebben we laten varen. Plannen zijn er om gewijzigd te worden, toch? De wind is niet gaan liggen. We zwoegen verder. Na 45 km komen we aan in Alia. Volgens het routeboekje moeten er 3 overnachtingsmogelijkheden zijn. Na enig zoekwerk vinden we uiteindelijk een pension, bar, restaurant. Het lijkt net alsof de bar bomvol met mensen is. Een hoop kabaal. Maar binnen gekomen blijkt er maar een handje vol mensen te zijn en de tv staat aan met het geluid op standje slechthorend. De bar is betegeld op zowel de vloer als op de wanden dus er is een mooie akoestiek. De fietsen mogen in de feestzaal staan. De feestzaal is afgescheiden door een gordijn. Daar zitten opa en oma ingepakt in een stoel. Dat lijkt mij nou ook saai, uitzicht op het gordijn. De kamer is spartaans maar schoon. We horen telkens geklop. Dit zou toch niet van opa en oma komen die graag een natje en een droogje willen? Na een wisselbad van warm en koud water maar eens in de kroeg kijken en daarna het dorp verkennen. Het geklop wat we aldoor hoorden blijkt niet afkomstig van opa en oma maar van het uitkloppen van de pistonhouder van de koffiemachine;-) Voor een dorp met circa 1.500 inwoners kun je hier nog best ronddwalen. Waar was toch die supermarkt die we vanmiddag zagen? Na wat straatjes rondgeslenterd te hebben staan we bij een winkeltje. Hm dat is geen supermarkt. Verderop komen we eindelijk bij het supermarktje. Het karton dat voor de deur ligt wordt weggehaald en er staan een paar mensen voor het hekje. Is het nou open of niet. We dralen wat rond. Er komen twee oudere mannen aan en twee oudere dames. Ze blijven allemaal wachten. En ineens 'stuifen' ze naar binnen. Wij er maar achteraan. Mega...klein. Direct een rij bij de vlees'afdeling'. We vinden wat we nodig hebben en gaan maar weer eens op kroeg aan. We kunnen gelukkig in onze kroeg ook eten, het is ook een restaurant... stipt om 21 uur mogen we bestellen.

Alia - Talavera de la Reina

De volgende morgen na een tostada en een cortado klimmen we op de fiets. Opa en oma zitten niet meer in de feestzaal. Ik ga ervan uit dat ze in een eigen bedje ergens slapen. Het waait iets minder dan de vorige dag maar het is nog behoorlijk fris. We fietsen naar Puerto de San Vicente. Deze plaats is 20km verder dan Alia. Met een beklimming van 10%. We worden ingehaald door een auto. Achterop de auto staan twee fietsen. Ja zo kan het ook. De bestuurder zwaait naar ons. Op het hoogste punt, ruim 800 meter, staan de mensen van de auto ons op te wachten op een brug over de weg. Zwaaiend en met de duimen omhoog. Het zijn Belgen. In Puerto de San Vicente willen we wel een drankje. Maar de enige bar is dicht. We zien ook geen overnachtingsmogelijkheden. Zie je wel, het is goed dat plannen wijzigen. Anders hadden we de vorige dag nog verder door moeten fietsen. Na een tijdje komen we weer op een Via Verde, de Via Verde de la Lara. Het is een onverhard pad en af en toe moeten we door oude spoortunnels. Één ervan is best lang en onverlicht, althans de verlichting is kapot. Het is niet prettig fietsen omdat je na een tijdje echt geen hand voor ogen ziet. Af en toe moeten we door plassen waarvan we geen idee hebben of deze diep zijn. Maar het valt allemaal mee. We komen in een tunnel vier fietsende tegenliggers tegen. Dit blijken achteraf de Belgen te zijn want we zien de auto's staan. We beslissen dat we doorgaan fietsen. Een mooi hotel aan het meer maar vanaf de route was via internet al volgeboekt. Dus daar lopen we een risico dat het echt vol is. De volgende plaats heeft een accommodatie die als 'horror' wordt genoemd. Beetje horror op z'n tijd is wel grappig maar daar moet je voor in de stemming zijn. We kachelen door. Het pad wordt ineens slechter. Zul je altijd zien... we krijgen nog een douche van een beregeningsinstallatie. En nee, de fietsen worden er niet schoner op... Na ruim 85 km komen we aan in Talavera de la Reina. Op naar een fijn hotel met een super douche! De stad is niet zo heel bijzonder. Een oude Romeinse brug over de rivier de Taag en een paar kerken. Wel een taartenwinkel waar we even de trek stillen. We mogen per slot van rekening pas weer om 21 uur aan de ruif.

Talavera de la Reina - Cadalso de los Vidrios

Na het ontbijt zadelen we de fietsen weer op. Het is weer fris. De thermometer van de apotheek geeft 10 graden aan. Hopelijk komt het zonnetje er snel door. Het blijft klimmen en dalen. Stijgingspercentages tussen 5 en 8% komen regelmatig voorbij. In Pelahustan gaan we op zoek naar een bar. De enig bar is open en is afgeladen met mensen. Achter in is een eetzaal. De dame die daar bezig is helpt ons en is verbaasd dat we naar Valencia gaan. Ze vraagt, nadat we onze bestelling hebben doorgegeven of dat alles is. We zien er zeker uit als hongerige wolven. Kennelijk is het pand onlangs gerestaureerd want er komen mensen kijken in de eetzaal. Een flamboyante  dame babbelt er lustig met ons op los. Het duurt minstens 5 minuten voordat ze door heeft dat we geen Spanjaarden zijn. Ook al weet ze nu dat we niet over een grote woordenschat Spaans bezitten blijft ze maar verhalen vertellen, terwijl wij maar net onze lach kunnen inhouden. Na de lunch is de zon er toch eindelijk doorgekomen. De omgeving is mooi maar het wegdek niet. Het is ruw asfalt dat flink kapot is met af en toe een reparatiestukje. We fietsen meestal aan de linkerkant omdat daar het wegdek het meest gaanbaar is. We laveren tussen gaten en rijden zoveel mogelijk op een richeltje acceptabel asfalt. Tussendoor ook nog van de omgeving genietend. Bossen van oude (olijf)bomen en rotsige stenen begroeid met mos. Mooi ruig. Rond 17.30 uur komen we aan in Cadalso de los Vidros. De Casa rural waar we graag hadden willen overnachten was vol. We komen terecht bij een hostal. Het is een pand (bar) bij een vervallen zwembad. Hebben wij weer een zwembad die niet gebruikt kan worden. Beetje een dejavu. Jaren geleden in China overnacht bij een "zwemparadijs"...;-) We waren een beetje bang voor 'horror'. Maar het viel allemaal mee. De kamer was netjes met een goed bed, fris ruikende handdoeken en een superdouche. We vragen wanneer het ontbijt is. Vanaf 10 uur. Beetje aan de late kant voor ons. Er komen ook veel wandelaars die de Santiago de Compostela lopen. Die willen toch ook op tijd starten? Beetje vreemd. We gaan naar de supermarkt en halen wel het één en ander. We gaan op zoek naar de avondmaaltijd. We hebben geen hoge verwachtingen. We zien allemaal kleine barretjes, weinig aanlokkelijk. Maar onverwachts stuiten we op een mooi gerestaureerd pand waar een restaurant in zit. Ermerita de Santa Ana (www.ermeritadesantaana.com) We worden heerlijk verwend met lokale wijn, speciaal voor het restaurant gebotteld, en heerlijke gerechten. De patron was terecht trots en had er schik in. Tot onze verbazing is het ook een hotel. Tja, als we dat geweten hadden...

Cadalso de los Vidrios - El Escorial

Na ons eigen gemaakt ontbijt vertrekken we. De zon schijnt al. We moeten direct klimmen. Een mooi stuk door bossen. We hebben de beenstukken aangehouden omdat we gaan afdalen. Alleen was het wegdek erg slecht dus heel erg hard naar beneden gingen we niet. In El Pelayo ontdoen we ons op een terras van kledingstukken. De route is weer mooi. Tijdens een stukje klimmen worden we zelfs ingehaald door een vrouw die aan het hardlopen is en ze heeft nog adem om met ons te babbelen ook! We worden op een soort geitenpad geleid. Een hele klus om omhoog te fietsen. Door het slechte wegdek kunnen we niet echt vaart maken. We worden uiteindelijk beloond met een mooi uitzicht op 1250 meter hoogte van het kloosterpaleis van El Escorial. Na een zoevende afdaling komen we in El Escorial en zoeken een hotel. Hier blijven we drie nachten. Een beetje uitrusten en met de trein naar Madrid.