El Escorial-Segovia-Coca-Peñafiel

El Escorial-Segovia

Vanuit El Escorial vertrekken we over een drukke weg naar Guadarrama. Het is erg koud, het kwik blijft vandaag in de dalen op maximaal 10 graden steken en we moeten ook nog een bergje overwinnen van ruim 1800 meter. Vanuit Guadarrama begint de weg al langzaam te stijgen. In Cercedilla, een paar kilometer verderop, is een mogelijke escape voor als het klimmen en de kou te veel van het goede worden. Er is daar een treintje dat ons naar Segovia kan brengen. De eerste paar kilometers gaan echter relatief gemakkelijk, dus besluiten we om maar een poging te wagen. Als het niet lukt rollen we immers eenvoudig terug naar Cercedilla en nemen alsnog het treintje. Vanaf ongeveer 1400 meter hoogte merken we dat bij iedere keer uitademen een stoomwolkje uit onze monden ontsnapt. Het is inmiddels wat mistig geworden en ook de wind blaast dwars door ons heen. De laatste kilometers klimmen we tegen 9% omhoog. Vlak voor de top is gelukkig een restaurantje waar het lekker warm is. We eten er een broodje en drogen onze kleren voordat we de laatste meters klimmen en ons in de afdaling storten. We dragen zo ongeveer alle kleren die we mee hebben, maar zo koud als nu hebben we het zelden gehad. Af en toe stoppen we even omdat onze half bevroren handen niet meer in staat zijn om te remmen. Naarmate we weer wat lager komen wordt het ook langzaam weer "warmer" en bereiken dan snel Segovia. We zitten in een mooi en statig hotel, waar gelukkig de verwarming werkt en we kruipen snel onder de warme douche. Segovia is prachtig om doorheen te slenteren, maar er staat een ijskoude wind die zorgt dat we ons beperken tot een aantal highlights. 

Segovia-Coca

Vanuit Segovia vertrekken we richting Coca. Het heeft in de nacht zelfs gesneeuwd, maar dat is inmiddels gelukkig grotendeels gesmolten. We vertrekken een uurtje later om de ergste kou te mijden, maar sokken zijn nog steeds onmisbaar om als handschoen te fungeren. De route gaat de meeste kilometers over de Via Verde. Je staat toch raar te kijken als je sneeuw ziet liggen langs de kant van het pad in de schaduw van de naaldbomen. Voor Coca zien we dat hars wordt gewonnen van de naaldbomen. Een niet zo fraai gezicht. Verminkte bomen met opvangbakjes eraan. Volgens ons routeboekje wordt er terpentine van gemaakt.  In Coca staat een mooi kasteel, maar verder is er weinig te doen. We kloppen aan bij een tweetal Casas Rural, maar daar werd niet open gedaan. Bij het hotelletje kunnen we na enig aarzelen toch overnachten. Het lijkt alsof het eigenlijk de bedoeling was om vanavond dicht te gaan, want de kok/eigenaar neemt deze avond in zijn eentje alle taken waar in het hotel. Het is erg aandoenlijk hoe hij zijn best doet om een paar woorden Engels te spreken, maar de enige volzin die er uitkomt is "my English is horrible". Hij heeft het dagmenu zelfs voor ons in het Engels vertaald. Gezien de wonderlijke gerechten op het menu, moet dat met een vertaalcomputer gedaan zijn. Het eten is eenvoudig maar lekker. Als toetje lijkt er iets met Naranja (sinaasappel) op het menu te staan. Altijd lekker, maar als het wordt uitgeserveerd blijken het letterlijk twee sinaasappels te zijn....;-) Na het eten doen we nog een drankje aan de bar. De man is nieuwsgierig naar de route die we fietsen. Hij blijkt zelf tot 5 jaar geleden profwielrenner geweest te zijn, maar zijn naam en zelfs de ploeg waar hij voor reed doet bij ons geen bellen rinkelen.

Coca-Peñafiel

Vanuit Coca fietsen we naar Peñafiel. Het is prachtig weer, maar de sokken zijn in de vroege ochtend nog steeds onmisbaar. De koude tegenwind lijkt langzaam een beetje bij deze reis te horen. Eerst zijn er nog de verminkte naaldbomen maar gaandeweg verandert het landschap weer. De aarde is veranderd in witte stenen en zand. In deze omgeving (Douro) moet veel wijnbouw zijn. We zien tot nu toe uien en graan. De wijnranken die er zijn zijn laag en de uitlopers zijn nog lang niet zover als in Portugal en in het zuiden van Spanje. Ook in Peñafiel staat een groot kasteel en verder is ook hier weinig te beleven.

En dan het weer de komende dagen. Er zijn nogal wat tegenstrijdige berichten. Afhankelijk van welke site je bekijkt blijft het morgen droog of gaat het hard regenen. De Spaanse weerkundigen gaan uit van regen. Als het inderdaad gaat regenen gaan we niet fietsen. De kou is met voldoende kleding net te doen. Natte kleren en kou is geen prettig vooruitzicht. Het lukt dan eigenlijk niet meer om Valencia op de geplande manier te bereiken dus moeten we op zoek naar een alternatief. Die zijn er voldoende, dus als het regent hebben we de hele dag om te puzzelen....!

Coca

Segovia

Rustdag in Madrid

Via Verdes en El Escorial

Guadalupe

Logrosan - Alia - Talavera de la Reina - Cadalso de los Vidrios - El Escorial

Logrosan -Alia

Nadat we ons eigen ontbijt in de keuken hebben gefabriceerd met een zelf gezet bakkie koffie zadelen we onze fietsen. Het is koud, het is bewolkt en het waait. De dorps ooievaar kleppert nog even en dan moeten we echt op pad. 

Het is trouwens een mooi gezicht zo'n ooievaarsnest. Het is gebouwd van grove takken en andere vogels maken er ook dankbaar gebruik van. Die vogeltjes bouwen hun nesten onder of in (via de zijkant) het ooievaarsnest. De nestjes van de wevertjes hangen er sierlijk aan. Kijk in vogelland kunnen ze ook samenleven. Kunnen we in mensenland nog wel eens een voorbeeld aan nemen. 

Er moest gefietst worden... De volgende plaats is Guadalupe. Zo'n 30 km vanaf Logrosan. De temperatuur zakte naar 15 graden. De wind was hard en die hadden we tegen. Bij afdalingen moest de versnelling in bergverzet en moesten we ons best doen om op de juiste weghelft te blijven. Koude voeten, koude handen...tja wat was er niet koud... Vlak voor Guadalupe moeten we over een oude spoorbrug. Het wegdek was van zand met gaten. Het was een klusje om over de brug te rijden maar het uitzicht was mooi. Er moest nog geklommen worden om Guadalupe binnen te komen. De belt (riem i.p.v. een ketting) van onze fiets maakte een vreemd geluid. Dit is voor het eerst sinds we zijn gestart in Lissabon. We hebben flink wat zandpaden gehad. En ja het klopt. De belt heeft flink zand gehapt. Even water erover en het rijdt weer als een zonnetje. Guadalupe heeft een mooie basiliek. Het is een komen en gaan van toeristen. Ondertussen komt het zonnetje erdoor en wordt het wat aangenamer. De overnachtingsmogelijkheden na Guadalupe zijn niet dik bezaaid. We hadden een plan maar die hebben we laten varen. Plannen zijn er om gewijzigd te worden, toch? De wind is niet gaan liggen. We zwoegen verder. Na 45 km komen we aan in Alia. Volgens het routeboekje moeten er 3 overnachtingsmogelijkheden zijn. Na enig zoekwerk vinden we uiteindelijk een pension, bar, restaurant. Het lijkt net alsof de bar bomvol met mensen is. Een hoop kabaal. Maar binnen gekomen blijkt er maar een handje vol mensen te zijn en de tv staat aan met het geluid op standje slechthorend. De bar is betegeld op zowel de vloer als op de wanden dus er is een mooie akoestiek. De fietsen mogen in de feestzaal staan. De feestzaal is afgescheiden door een gordijn. Daar zitten opa en oma ingepakt in een stoel. Dat lijkt mij nou ook saai, uitzicht op het gordijn. De kamer is spartaans maar schoon. We horen telkens geklop. Dit zou toch niet van opa en oma komen die graag een natje en een droogje willen? Na een wisselbad van warm en koud water maar eens in de kroeg kijken en daarna het dorp verkennen. Het geklop wat we aldoor hoorden blijkt niet afkomstig van opa en oma maar van het uitkloppen van de pistonhouder van de koffiemachine;-) Voor een dorp met circa 1.500 inwoners kun je hier nog best ronddwalen. Waar was toch die supermarkt die we vanmiddag zagen? Na wat straatjes rondgeslenterd te hebben staan we bij een winkeltje. Hm dat is geen supermarkt. Verderop komen we eindelijk bij het supermarktje. Het karton dat voor de deur ligt wordt weggehaald en er staan een paar mensen voor het hekje. Is het nou open of niet. We dralen wat rond. Er komen twee oudere mannen aan en twee oudere dames. Ze blijven allemaal wachten. En ineens 'stuifen' ze naar binnen. Wij er maar achteraan. Mega...klein. Direct een rij bij de vlees'afdeling'. We vinden wat we nodig hebben en gaan maar weer eens op kroeg aan. We kunnen gelukkig in onze kroeg ook eten, het is ook een restaurant... stipt om 21 uur mogen we bestellen.

Alia - Talavera de la Reina

De volgende morgen na een tostada en een cortado klimmen we op de fiets. Opa en oma zitten niet meer in de feestzaal. Ik ga ervan uit dat ze in een eigen bedje ergens slapen. Het waait iets minder dan de vorige dag maar het is nog behoorlijk fris. We fietsen naar Puerto de San Vicente. Deze plaats is 20km verder dan Alia. Met een beklimming van 10%. We worden ingehaald door een auto. Achterop de auto staan twee fietsen. Ja zo kan het ook. De bestuurder zwaait naar ons. Op het hoogste punt, ruim 800 meter, staan de mensen van de auto ons op te wachten op een brug over de weg. Zwaaiend en met de duimen omhoog. Het zijn Belgen. In Puerto de San Vicente willen we wel een drankje. Maar de enige bar is dicht. We zien ook geen overnachtingsmogelijkheden. Zie je wel, het is goed dat plannen wijzigen. Anders hadden we de vorige dag nog verder door moeten fietsen. Na een tijdje komen we weer op een Via Verde, de Via Verde de la Lara. Het is een onverhard pad en af en toe moeten we door oude spoortunnels. Één ervan is best lang en onverlicht, althans de verlichting is kapot. Het is niet prettig fietsen omdat je na een tijdje echt geen hand voor ogen ziet. Af en toe moeten we door plassen waarvan we geen idee hebben of deze diep zijn. Maar het valt allemaal mee. We komen in een tunnel vier fietsende tegenliggers tegen. Dit blijken achteraf de Belgen te zijn want we zien de auto's staan. We beslissen dat we doorgaan fietsen. Een mooi hotel aan het meer maar vanaf de route was via internet al volgeboekt. Dus daar lopen we een risico dat het echt vol is. De volgende plaats heeft een accommodatie die als 'horror' wordt genoemd. Beetje horror op z'n tijd is wel grappig maar daar moet je voor in de stemming zijn. We kachelen door. Het pad wordt ineens slechter. Zul je altijd zien... we krijgen nog een douche van een beregeningsinstallatie. En nee, de fietsen worden er niet schoner op... Na ruim 85 km komen we aan in Talavera de la Reina. Op naar een fijn hotel met een super douche! De stad is niet zo heel bijzonder. Een oude Romeinse brug over de rivier de Taag en een paar kerken. Wel een taartenwinkel waar we even de trek stillen. We mogen per slot van rekening pas weer om 21 uur aan de ruif.

Talavera de la Reina - Cadalso de los Vidrios

Na het ontbijt zadelen we de fietsen weer op. Het is weer fris. De thermometer van de apotheek geeft 10 graden aan. Hopelijk komt het zonnetje er snel door. Het blijft klimmen en dalen. Stijgingspercentages tussen 5 en 8% komen regelmatig voorbij. In Pelahustan gaan we op zoek naar een bar. De enig bar is open en is afgeladen met mensen. Achter in is een eetzaal. De dame die daar bezig is helpt ons en is verbaasd dat we naar Valencia gaan. Ze vraagt, nadat we onze bestelling hebben doorgegeven of dat alles is. We zien er zeker uit als hongerige wolven. Kennelijk is het pand onlangs gerestaureerd want er komen mensen kijken in de eetzaal. Een flamboyante  dame babbelt er lustig met ons op los. Het duurt minstens 5 minuten voordat ze door heeft dat we geen Spanjaarden zijn. Ook al weet ze nu dat we niet over een grote woordenschat Spaans bezitten blijft ze maar verhalen vertellen, terwijl wij maar net onze lach kunnen inhouden. Na de lunch is de zon er toch eindelijk doorgekomen. De omgeving is mooi maar het wegdek niet. Het is ruw asfalt dat flink kapot is met af en toe een reparatiestukje. We fietsen meestal aan de linkerkant omdat daar het wegdek het meest gaanbaar is. We laveren tussen gaten en rijden zoveel mogelijk op een richeltje acceptabel asfalt. Tussendoor ook nog van de omgeving genietend. Bossen van oude (olijf)bomen en rotsige stenen begroeid met mos. Mooi ruig. Rond 17.30 uur komen we aan in Cadalso de los Vidros. De Casa rural waar we graag hadden willen overnachten was vol. We komen terecht bij een hostal. Het is een pand (bar) bij een vervallen zwembad. Hebben wij weer een zwembad die niet gebruikt kan worden. Beetje een dejavu. Jaren geleden in China overnacht bij een "zwemparadijs"...;-) We waren een beetje bang voor 'horror'. Maar het viel allemaal mee. De kamer was netjes met een goed bed, fris ruikende handdoeken en een superdouche. We vragen wanneer het ontbijt is. Vanaf 10 uur. Beetje aan de late kant voor ons. Er komen ook veel wandelaars die de Santiago de Compostela lopen. Die willen toch ook op tijd starten? Beetje vreemd. We gaan naar de supermarkt en halen wel het één en ander. We gaan op zoek naar de avondmaaltijd. We hebben geen hoge verwachtingen. We zien allemaal kleine barretjes, weinig aanlokkelijk. Maar onverwachts stuiten we op een mooi gerestaureerd pand waar een restaurant in zit. Ermerita de Santa Ana (www.ermeritadesantaana.com) We worden heerlijk verwend met lokale wijn, speciaal voor het restaurant gebotteld, en heerlijke gerechten. De patron was terecht trots en had er schik in. Tot onze verbazing is het ook een hotel. Tja, als we dat geweten hadden...

Cadalso de los Vidrios - El Escorial

Na ons eigen gemaakt ontbijt vertrekken we. De zon schijnt al. We moeten direct klimmen. Een mooi stuk door bossen. We hebben de beenstukken aangehouden omdat we gaan afdalen. Alleen was het wegdek erg slecht dus heel erg hard naar beneden gingen we niet. In El Pelayo ontdoen we ons op een terras van kledingstukken. De route is weer mooi. Tijdens een stukje klimmen worden we zelfs ingehaald door een vrouw die aan het hardlopen is en ze heeft nog adem om met ons te babbelen ook! We worden op een soort geitenpad geleid. Een hele klus om omhoog te fietsen. Door het slechte wegdek kunnen we niet echt vaart maken. We worden uiteindelijk beloond met een mooi uitzicht op 1250 meter hoogte van het kloosterpaleis van El Escorial. Na een zoevende afdaling komen we in El Escorial en zoeken een hotel. Hier blijven we drie nachten. Een beetje uitrusten en met de trein naar Madrid. 

 

Camino Natural Vía Verde Vegas del Guadiana

Miajadas-Logrosan

Na het karige ontbijt toch eerst maar naar de supermarkt om zowel een aanvulling op het ontbijt als voer voor onderweg in te slaan. We komen geen restaurantjes tegen om onze honger en dorst te stillen. Maar bij de supermarkt aangekomen blijkt deze nog dicht te zijn. Om 9.30 uur gaan ze open. We blijven maar wachten met uitzicht op de broedfabriek. 

Het waait flink. En ja, helaas tegen. Daar komt bij dat we de hele dag vals plat omhoog fietsen. De laatste 40 kilometer over de via verde die wel wat onderhoud kan gebruiken. Soms fietsen we stapvoets om ons een weg te banen door het groen dat het pad overwoekerd. Naarmate we hoger komen wordt het landschap weer mooier. Een fotogenieke koe staart ons op een oude spoorviaduct aan. Nog voordat we de camera kunnen pakken besluit Klara helaas verder te kuieren. 

In Logrosan kloppen we aan bij een Casa. De dame die de deur opent spreekt zo snel dat we er nauwelijks een touw aan vast kunnen knopen, maar de gastvrijheid kent geen grenzen. We hebben de tassen nog maar net van de fiets gehaald of er staat al een koud biertje klaar, snel gevolgd door allerlei hapjes. Of we de was willen doen? Geen probleem! Ze pakt een servet en vouwt dat netjes op ten teken dat we de was opgevouwen weer terug krijgen.... De kamers zijn heerlijk kneuterig, de tijd heeft hier honderd jaar stil gestaan.

Badajoz-Merida-Miajadas

Vanuit Badajoz beleven we een relatief saaie route langs een kanaaltje. Wel lekker rustig, maar de enige opwinding bestaat uit een paar schildpadden die uit het water zijn gekropen.... Omdat fietsen langs het kanaaltje uiteraard ook betekent dat de route vlak is schieten we flink op en zijn vroeg in het mooie Merida. We maken van de gelegenheid gebruik om nog snel een kliederwasje te doen voordat we door de stad gaan slenteren. Onze fietsen gaan via de ontbijtzaal naar een binnenplaatsje met het vriendelijke verzoek de fietsen de volgende ochtend voor 7.30 uur naar buiten te verplaatsen. De aanblik van twee stoffige fietsen tijdens het ontbijt wordt niet gezien als promotie voor het hotel? Onbegrijpelijk. ;-)

We eten weer in een tapas restaurant, maar ergens ging het bij het bestellen niet helemaal goed. Wij bestellen weer allerlei gerechtjes waarvan we in staat zijn om minstens 1 ingrediënt te kunnen vertalen. Daarbij worden we aangemoedigd door allerlei prijzen die blijkbaar met deze lekkernijen gewonnen zijn. En nog onmogelijk goedkoop ook! Als de gerechtjes worden gebracht blijken we een zestal halve broodjes met verschillend beleg te hebben besteld.... uh ja, lekker hoor, maar niet helemaal wat we hadden bedacht. Als de laatste kruimels zijn weggewerkt is er nog net voldoende ruimte voor een klein toetje en een cortado.

Vanuit Merida komen we na enige kilometers ook al weer snel uit bij een kanaaltje. Nu wat meer kronkelend. We zijn in de regio Extremadura. Extremadura heeft een landklimaat met koele, meest vochtige winters en hete, droge zomers. Vanaf juni is de zomer er warm tot heet. Het is nu half april. In de ochtend is het redelijk fris met 17 graden maar de temperatuur gaat gestaag omhoog. Eigenlijk verwachtten we dat het kanaal behoorlijk vol zou moeten zijn met water. Maar het tegendeel is waar. Naarmate de kilometers verstrijken wordt het kanaal leger en leger. Eigenlijk zit er nog maar een bodempje water in het irrigatiekanaal. Op een bord bij de snelweg zien we dat we 324 km van Madrid verwijderd zijn. De route kronkelt verder en soms is de snelweg weer in zicht. Weer zien we een bord met Madrid, nog 300 km te gaan. Hm, we hebben echt meer dan 24 km gefietst. Dat krijg je met zo'n route, niet de snelste maar meestal wel de mooiste. Al gaat het voor vandaag niet helemaal op. De bergen komen weer in zicht dus mooi gaat het zeker weer worden. We stoppen bij een restaurant annex camping langs de snelweg voor een broodje en een drankje. We vragen ons af wie hier op de camping staat. Toch geen Nederlanders die ruim 2.000 km in de auto hebben gezeten omdat het altijd mooi weer is?... We kunnen merken dat het voorjaar is. De boeren zijn druk bezig op de landerijen. Lijkt mij lastig om hier te boeren met droge, hete zomers. Maar ze zullen er wel beter de kijk erop hebben dan een zot op een fiets. We rijden Miajades in. Het is ondertussen erg warm. We kiezen voor hotel Triana. Al van een afstand aangeprezen als een weddinghotel. Eens kijken of dit vergelijkbaar is met die in Japan. Verderop is een oude fabriek volledig in beslag genomen door ooievaars. Wederom een fabriek, maar dan een broedfabriek. Het is nu 33 graden. Gelukkig wordt het morgen koeler, 31 graden.

Vila Vicosa - Badajoz

We hebben de airco omgedoopt tot kachel. Het pand waarin we overnachten is een oude school met hele dikke muren. Heerlijk koel in de hete zomers maar best fris in het voorjaar. Overdag was het 25 gr buiten en binnen een stuk koeler...

Na het ontbijt stappen we op de fiets. Vandaag verlaten we Portugal alweer. We hobbelen het oude stadje uit en zijn blij dat de kinderkopjes overgaan in asfalt. We suizen een kleine 8km naar beneden. Heerlijk wakker worden. Allemaal olijfbomen en wijngaarden. Daarna is het feest weer afgelopen en gaat het weer op en neer. Wederom 'Benjaminse vlak' met her en der een stijgingspercentage van 8%... Gisteren reden we langs vrolijk rondrennende varkens en schapen, vandaag worden ze afgewisseld door zwarte stieren met glimmende puntige horens of roodbruine stieren met nog grotere horens. Gelukkig staan ze in een omheind weiland. Ze zijn met velen en volgen ons al van een afstand. We zijn blij met met hekwerk maar vragen ons af of het ze zou tegenhouden als ze echt boos worden. Ja, daar rijd je dan met een rood shirt, rode fietstassen en rode belettering op je fiets... Met in onze gedachten een eerdere achtervolging door een waterbuffel rijden we maar gestaag weer door. We rijden Elvas in om op een plein een drankje te drinken en om iets te eten. Dit is onze laatste stop in Portugal dus een Nata (Portugees gebakje) mag niet ontbreken. 

Op naar de grens. Het landschap veranderd. Het is dit keer vlak. Een weg naast de snelweg brengt ons in Spanje. Badajoz. Hallo Spanje: Bon dias, cortado, desayuno. Tot ziens en tot ooit Portugal: Bom dias, pingado, pequeno almoço. En verhip, wat is het ineens laat...? Oh ja, de klok moet weer een uurtje vooruit. We moeten ons Spaans maar weer eens oppoetsen. De jongen in het hotel doet een verwarrende poging met Spaans-Engels. Dan is gewoon Spaans beter te verstaan, maar ach, we komen er wel. Onze fietsen hebben een eigen kamer op de begane grond omdat ze niet in de bagage ruimte pasten. We frissen ons weer een beetje op en gaan op zoek naar iets te eten. Maar welke idioot probeert dat hier om 20.00 uur? We gaan pas open om 21.00 uur meneer! Welkom in Spanje, we moeten niet vergeten om in de middag vlak voordat de restaurantjes dicht gaan nog snel iets kleins te eten. Met wat stokbrood en heerlijke ham overbruggen we de tijd en we genieten uiteindelijk van heerlijke tapas.

Evora - Vila Viscosa

Lissabon-Alcacer do Sal-Evora-Vila Viscosa

Lissabon - Alcacer do Sal

Eerst moeten we de boot halen om Lissabon uit te komen. Vanuit het hotel hobbelen we over kinderkopjes richting de haven. Om 9 uur zitten we op de boot en speren we met een soort draagvleugelboot naar Montijo. Dit noemen ze een pont... vanaf de pont beginnen we te fietsen. De asfaltweg wordt al snel een onverharde weg. Oftewel mul zand... Hadden we toch die fiets met die mega dikke banden moeten nemen? Na een stuk lopen is het weer enigszins fietsbaar. Op naar Setubal waar we op de volgende boot moeten. Rond 12 uur komen we mooi op tijd aan in Setubal. De boot brengt ons naar een schiereiland. We komen aan op Sol Troia vanwaar we het schiereiland af fietsen. Links en rechts van ons zijn duinen en zee. Het is redelijk vlak en na ongeveer 85km zijn we in Alcacer do Sal. Alcacer do Sal is een eeuwenoud plaatsje waar men leeft van de zoutwinning. Het plaatsje ligt gelegen aan de monding van de rivier de Sado. Het is heerlijk op een terras op de kade. We genieten van de ondergaande zon en een wijntje.

Alcacer do Sal - Evora

De volgende dag vertrekken we richting Evora. De eerste veertig kilometer zijn behoorlijk vermoeiend. Slecht wegdek. We vragen ons af welke dag het is. Dat gaat de goede kant op. Dinsdag vertrokken en op vrijdag al geen idee meer hebben welke dag het is. 

Onderweg zien we veel ooievaars. De ooievaars bouwen hun nesten op electriciteitspalen. We zien zelfs een ooievaarsflat op een electriciteitsmast. Wat zal dat een drukte geven als alle ooievaarsbabies uit de eieren komen. De omgeving is erg mooi. Allemaal olijfbomen, sinaasappelbomen en glooiende heuvels. Het gaat de hele dag op en neer. In verband met het Paasweekend en de drukte hebben we een hotel via internet geboekt in Evora. Ongeveer zes kilometer voor Evora verlaten we de grote weg. Onverhard. Je vraagt je af of het de volledige zes kilometer gaat worden. Maar gelukkig wordt het wegdek na een tijdje weer verhard. Het ligt net buiten de stadsmuur. Even lopen en we zitten midden op een plein. De plaats bezit allerlei Romeinse overblijfselen en een grote kathedraal. We hebben lekker buiten gegeten bij Pateo. Zou het hier altijd mooi weer zijn! Er is geen mogelijkheid om binnen te eten...

Evora - Vila Viscosa

We verlaten de volgende dag Evora. De route leidt ons midden door het stadje. Aangezien we de route in omgekeerde volgorde fietsen lopen we met de navigatie tegen het 'probleem' eenrichtingsverkeer aan. Maar ach, niemand stoort zich aan twee zotten op een fiets. We hobbelen over de kinderkopjes het eeuwenoude plaatsje uit. Op naar Vila Vicosa. Het gaat de hele dag weer op en neer. Dit is Benjaminse (de routemaker) vlak. We komen door kleine plaatsjes met namen als Santa Suzana. We komen een bord tegen waar we uit kunnen opmaken dat de komende zeven kilometer het wegdek slecht is. Net op het moment dat we zeggen 'nou, dat valt mee' is over de hele breedte van de weg het wegdek kapot geslagen. We laveren om de gaten en kuilen heen. Fietsen vaak links van de weg omdat daar het wegdek beter is. Als we weer een plaats inrijden gaat het weer via kinderkopjes. We hobbelen verder en zijn maar weer blij dat er weer asfalt volgt. Een wielrenner knoopt een praatje met ons aan. Hij vraagt waar we heen gaan. Nog twee lastige heuvels te gaan en dan zijn jullie er. Hij fietst met gemak van ons weg. Wat een verschil van 'zware' fietsen met bagage en een lichtgewicht racefiets. We komen in Vila Viscosa. We zoeken naar Casa do Colegio Velho. Een schitterend pand met een binnentuin met zwembad.

Lissabon

Lissabon

Lissabon

Om 2 uur ging de wekker. Handig zo'n vroege vlucht.....;-)

Op Schiphol aangekomen onze fietsjes ingepakt en ingecheckt. Sandra vroeg nog aan de man die de fietsen in ontvangst nam of hij goed op ze wilde passen. "Beneden zitten nog een paar mannetjes die bijna net zo goed zijn als ik" antwoordde hij nog, maar blijkbaar zat er toch iemand beneden die het handboek "hoe ga ik om met de fietsen van onze klanten" nog niet helemaal uit had.

De standaard regel als een fiets het vliegtuig in gaat is dat je lucht uit je banden moet halen omdat ze anders door het drukverschil kunnen ontploffen. Nu is dat een beetje overdreven maar voor de vorm zorgen we er altijd voor dat we flink wat lucht laten ontsnappen.

In Lissabon aangekomen zagen onze fietsen er voor de verandering volledig onbeschadigd uit. Wel heeft een onverlaat van Transavia ALLE lucht uit de banden gehaald. Kwestie van pompen zou je zeggen, maar deze nieuwe banden zijn met een handpompje uiterst lastig weer goed op de velg te krijgen. Dat lukt dus ook niet goed en dus fietsen we met 4 slecht zittende banden hobbelend het centrum van Lissabon in. Na enig zoeken vinden we een aardig hotelletje waar we onze bagage droppen en gaan vervolgens op zoek naar een fietsenmaker. Die is snel gevonden, maar ook hij is nog ruim anderhalf uur bezig om onze banden weer in het gareel te krijgen. Na een aantal pogingen is zijn wonderlijke oplossing uiteindelijk om de banden in te smeren met zeep om ze vervolgens zo hard op te pompen dat ze zich vanzelf gaan "zetten". Dat wordt lastig voor onderweg, laten we maar hopen op niet te veel lekke banden!

Dan wordt het tijd om Lissabon te verkennen. Het is erg druk met toeristen. We hebben maar amper anderhalve dag de tijd en verdwalen heerlijk in de talrijke steegjes en gangetjes. Overal zijn kleine restaurantjes en barretjes waar je kunt genieten van de Portugese specialiteiten. Knap dat de stad authentiek is gebleven ondanks de hordes aan toeristen. Ook als het donker is is de stad mooi verlicht. We komen hier zeker nog eens terug, maar morgen gaan we eerst vroeg uit de veren omdat we de boot moeten halen die ons naar het beginpunt van de route brengt.