Geraldine-Fairlie
Wanneer we wakker worden regent het. Uiteindelijk miezert het nog wat als we vertrekken. De temperatuur is flink gezakt, tussen de 13 en 15 graden. Altijd lastig wat aan te trekken qua kleding, zeker wanneer er geklommen moet worden. Na 10km is er een bierbrouwerij waar ook koffie verkrijgbaar is. Hierna zou een hele tijd niets verkrijgbaar zijn. Dus dan maar een vroege koffiestop. Na de koffie miezert het nog een heel klein beetje en na veel klimmen klaart het dan toch op. Het wordt gewoon weer zonnig en warm. De laagjes weer uit en in de tas. Als we van het uitzicht genieten zien we aan de rechterkant van de weg (hier rijd je links) beneden ons langzaam rijdend verkeer. Ineens zien we iemand lopen op de weg omhoog, even later zien we dat een fiets omhoog wordt geduwd. Het is zelfs een tandem. Met verbazing aanschouwen we het tafereel. Op de fietstassen zijn stickers van vlaggen geplakt, ze hebben al heel wat landen aangedaan. We vragen ons af hoe moe je op het einde van de dag bent. Het is mega zwaar om een fiets met bepakking omhoog te duwen. En hoelang doe je over afstanden? We hebben ooit bedacht om ook een tandem te nemen op het moment dat één van ons niet meer deze tochtjes kan maken. Maar als we dit zien vragen we ons af of dit voor ons wel een oplossing is. In ieder geval maar zolang mogelijk fit blijven is de hoop en de wens.
Ruim 10km voor Fairlie zien we borden van de Farm Barn met bemoedigende teksten dat we er bijna zijn. Even later de mededeling ‘na de bocht ben je er’. https://southcanterbury.org.nz/business-listing/farm-barn-cafe-ltd/ Daar geluncht met een prachtig uitzicht.
Nog een paar klimmetjes en dan mogen we afdalen, het plaatsje Fairlie in. We zijn mooi vroeg, alleen blijkt alle accommodatie al vol te zijn. Dan maar naar het Holiday Park om een cabin te huren. Daar hangt een papiertje op het raam dat om 15 uur het kantoortje pas open is. Er zit niets anders op dan 45min te wachten. Wanneer de receptie open is krijgen we te horen dat ze volgeboekt zijn en dat heel Fairlie volgeboekt is vanwege een evenement met honderden bikers. De beste man belt nog een bekende, maar er is geen plek. We gaan naar de VVV, in de hoop dat die ons kan helpen. De dichtstbijzijnde accommodatie is bij Lake Tekapo, maar dat is te ver voor ons. Én volgens de beste man ook volgeboekt vanwege de bikers. Hij biedt aan om voor zijn Dutch-Friends nog rond te bellen als we niets vinden. De dame bij de VVV was niet echt actief. Maar door stug te blijven wachten lukt het uiteindelijk om een kamer te reserveren via airbnb. Onze redding voor deze nacht. Bij een alleenstaande moeder die haar logeerkamer beschikbaar stelt. We kunnen zowaar via WiFi weer internetten, dus maar snel voor de volgende dag, plus een extra rustdag, een reservering gemaakt bij Lake Tekapo.
Fairlie-Lake Tekapo
Wanneer we Fairlie uitrijden staat langs de kant van de weg een signaleringsbord met de waarschuwing dat het erg hard waait. We denken nog even dat we mazzel hebben en de wind in de rug hebben, maar helaas. In de verte zien we ‘stofwolken’, althans dat denken we op dat moment. We peddelen gestaag door. Tegenwind en klimmen. Even later zien we blushelikopters af en aan vliegen. De stofwolken zijn rook. Er is een flinke brand. Het is erg droog in Nieuw Zeeland en overal kom je borden tegen met de waarschuwing dat het brandgevaar hoog is. We fietsen door en gebruiken de Buff’s als mond/neusmasker. Aan een brandweerman, die aan de kant van de weg staat, vragen we of het wel veilig is om door te gaan. Dat is het volgens hem, om er lachend aan toe te voegen; “Als je hard kunt fietsen!”. We fietsen door. Ademen is lastig. We klimmen, het waait hard en er is rook. De brandweer is met man en macht bezig. We horen later dat er een boerderij verwoest is. We zijn blij als we voorbij de brand en rook zijn en weer vrij kunnen ademen. Het blijft klimmen én waaien. In de verte zien we besneeuwde bergen. Het is bijna onmogelijk om er, door de harde wind, een scherpe foto van te maken. Wanneer we een stukje afdalen is het nog steeds werken. In bergverzet trappen we ons een ongeluk en halen tegelijk amper 10km per uur. In Lake Tekapo aangekomen gaan we buiten lunchen. De temperatuur is gewoon goed en we hebben een plekje uit de wind. Wanneer we bij het hotel aankomen worden we door een Aziatische man en vrouw verwelkomt. Eerst krijgen we een desinfectie gel. Zeker bang voor het Corona virus...? Ze spreken geen Engels dus pakt de vrouw haar mobiel en legt via de mobiel in het Engels het e.e.a. uit. Het ontbijt wordt op de kamer geserveerd en niet in de eetkamer vanwege een “emergency”. Blijven vreemde jongens die Aziaten. Maar de kamer is prima in orde, een heerlijke douche en alles wat we nodig hebben. Hopelijk kunnen we ook heerlijk slapen, daar zijn we na wat mindere nachten aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten