Lake Tekapo

Onderweg naar Lake Tekapo

Geraldine-Fairlie-Lake Tekapo

Geraldine-Fairlie

Wanneer we wakker worden regent het. Uiteindelijk miezert het nog wat als we vertrekken. De temperatuur is flink gezakt, tussen de 13 en 15 graden. Altijd lastig wat aan te trekken qua kleding, zeker wanneer er geklommen moet worden. Na 10km is er een bierbrouwerij waar ook koffie verkrijgbaar is. Hierna zou een hele tijd niets verkrijgbaar zijn. Dus dan maar een vroege koffiestop. Na de koffie miezert het nog een heel klein beetje en na veel klimmen klaart het dan toch op. Het wordt gewoon weer zonnig en warm. De laagjes weer uit en in de tas. Als we van het uitzicht genieten zien we aan de rechterkant van de weg (hier rijd je links) beneden ons langzaam rijdend verkeer. Ineens zien we iemand lopen op de weg omhoog, even later zien we dat een fiets omhoog wordt geduwd. Het is zelfs een tandem. Met verbazing aanschouwen we het tafereel. Op de fietstassen zijn stickers van vlaggen geplakt, ze hebben al heel wat landen aangedaan. We vragen ons af hoe moe je op het einde van de dag bent. Het is mega zwaar om een fiets met bepakking omhoog te duwen. En hoelang doe je over afstanden? We hebben ooit bedacht om ook een tandem te nemen op het moment dat één van ons niet meer deze tochtjes kan maken. Maar als we dit zien vragen we ons af of dit voor ons wel een oplossing is. In ieder geval maar zolang mogelijk fit blijven is de hoop en de wens.

Ruim 10km voor Fairlie zien we borden van de Farm Barn met bemoedigende teksten dat we er bijna zijn. Even later de mededeling ‘na de bocht ben je er’. https://southcanterbury.org.nz/business-listing/farm-barn-cafe-ltd/ Daar geluncht met een prachtig uitzicht. 

Nog een paar klimmetjes en dan mogen we afdalen, het plaatsje Fairlie in. We zijn mooi vroeg, alleen blijkt alle accommodatie al vol te zijn. Dan maar naar het Holiday Park om een cabin te huren. Daar hangt een papiertje op het raam dat om 15 uur het kantoortje pas open is. Er zit niets anders op dan 45min te wachten. Wanneer de receptie open is krijgen we te horen dat ze volgeboekt zijn en dat heel Fairlie volgeboekt is vanwege een evenement met honderden bikers. De beste man belt nog een bekende, maar er is geen plek. We gaan naar de VVV, in de hoop dat die ons kan helpen. De dichtstbijzijnde accommodatie is bij Lake Tekapo, maar dat is te ver voor ons. Én volgens de beste man ook volgeboekt vanwege de bikers. Hij biedt aan om voor zijn Dutch-Friends nog rond te bellen als we niets vinden. De dame bij de VVV was niet echt actief. Maar door stug te blijven wachten lukt het uiteindelijk om een kamer te reserveren via airbnb. Onze redding voor deze nacht. Bij een alleenstaande moeder die haar logeerkamer beschikbaar stelt. We kunnen zowaar via WiFi weer internetten, dus maar snel voor de volgende dag, plus een extra rustdag, een reservering gemaakt bij Lake Tekapo.

Fairlie-Lake Tekapo

Wanneer we Fairlie uitrijden staat langs de kant van de weg een signaleringsbord met de waarschuwing dat het erg hard waait. We denken nog even dat we mazzel hebben en de wind in de rug hebben, maar helaas. In de verte zien we ‘stofwolken’, althans dat denken we op dat moment. We peddelen gestaag door. Tegenwind en klimmen. Even later zien we blushelikopters af en aan vliegen. De stofwolken zijn rook. Er is een flinke brand. Het is erg droog in Nieuw Zeeland en overal kom je borden tegen met de waarschuwing dat het brandgevaar hoog is. We fietsen door en gebruiken de Buff’s als mond/neusmasker. Aan een brandweerman, die aan de kant van de weg staat, vragen we of het wel veilig is om door te gaan. Dat is het volgens hem, om er lachend aan toe te voegen; “Als je hard kunt fietsen!”. We fietsen door. Ademen is lastig. We klimmen, het waait hard en er is rook. De brandweer is met man en macht bezig. We horen later dat er een boerderij verwoest is. We zijn blij als we voorbij de brand en rook zijn en weer vrij kunnen ademen. Het blijft klimmen én waaien. In de verte zien we besneeuwde bergen. Het is bijna onmogelijk om er, door de harde wind, een scherpe foto van te maken. Wanneer we een stukje afdalen is het nog steeds werken. In bergverzet trappen we ons een ongeluk en halen tegelijk amper 10km per uur. In Lake Tekapo aangekomen gaan we buiten lunchen. De temperatuur is gewoon goed en we hebben een plekje uit de wind. Wanneer we bij het hotel aankomen worden we door een Aziatische man en vrouw verwelkomt. Eerst krijgen we een desinfectie gel. Zeker bang voor het Corona virus...? Ze spreken geen Engels dus pakt de vrouw haar mobiel en legt via de mobiel in het Engels het e.e.a. uit. Het ontbijt wordt op de kamer geserveerd en niet in de eetkamer vanwege een “emergency”. Blijven vreemde jongens die Aziaten. Maar de kamer is prima in orde, een heerlijke douche en alles wat we nodig hebben. Hopelijk kunnen we ook heerlijk slapen, daar zijn we na wat mindere nachten aan toe.

Onderweg

Christchirch-Methven-Geraldine

Christchurch-Methven

We waren vroeg wakker. Dan maar een vroeg ontbijt en op tijd vertrekken. Het eerste stuk was druk. Zoals altijd als je een stad verlaat. Later werd de weg rustiger. Een saaie lange rechte weg, vals plat én tegenwind. Een mooie samenloop van omstandigheden..niet echt. Maar helaas ontkom je niet aan saaie stukken, vals plat en tegenwind, ook niet in Nieuw Zeeland. Wel zijn er bergen in de verte te zien, een mooi goedmakertje. We rijden langs velden die besproeid worden door hele grote, een paar honderd meter lang, zelfrijdende sproeimachines. Weilanden met Merino schapen of weilanden met koeien.

In totaal hebben we ongeveer 500 hoogtemeters geklommen. Dan ineens komt er een mooie afdaling met uitzicht over de Rakaia Gorge. Een mooie uitgesleten grillige rivier met turkoois gekleurd water. En verder bergen om ons heen. Na de brug over de rivier zou een motel moeten zijn. Maar helaas, een motel is niet aanwezig. Bij de camping gevraagd wat er in de buurt is. Uiteindelijk moeten we naar Methven. Volgens de dame van de camping nog 19km. ‘Nog even de berg over en daarna gaat het naar beneden’. Echt, waar? Methven is toch een wintersportplaatsje? ‘Ja, hoor. Je merkt het bijna niet maar de weg gaat echt naar beneden.’ De dame is super relaxed. Als we een half uurtje willen rusten dan zijn we van harte welkom. We 

gaan verder, de berg over. Altijd fijn na 80 km vals plat nog even klimmen met een stijgingspercentage van 12%. Daarna zou het afdalen worden volgens de dame van de camping. Wat we al dachten, geen daling maar nog even serieus klimmen. 10% stijgen voelt misschien in de auto toch anders;-) In Methven aangekomen staat de teller op ruim 100 km. We zoeken een motel. Het komt ons allemaal vaag bekend voor. Even het blog van 10 jaar terug bekeken. We hebben de indruk dat we ook nog eens in dezelfde kamer zitten als toen. Dit keer geen sneeuw op de bergtoppen te zien. En hopelijk morgen ook geen regen en kou. In 2010 reden we een route in omgekeerde volgorde. 

Methven-Geraldine

De zon komt al snel tevoorschijn. Er is weinig wind. Het belooft een mooie fietsdag te worden. We zitten door ons uitstapje naar Methven niet meer op de route. Maar de kaart laat zien dat we niet dezelfde route terug hoeven. We rijden Methven uit. Verderop moeten we even aan de kant. Een boer drijft met de auto en zijn collie zijn kudde koeien over de weg. De beesten rennen de weg op en draaien zich naar ons toe. Nieuwsgierig kijken ze ons aan. Ze krijgen niet de kans om ons te benaderen. De collie krijgt opdracht om de kudde in gang te zetten. En weg rennen ze weer. Op naar het volgende weiland. We komen na ongeveer 11 km op de route, weg 72, de scenic route. De bergen zien we aan onze rechterhand. En we denken zelfs af en toe wat sneeuw erop te zien. In het plaatsje Stavely zou onze koffie-punt zijn. We naderen een bocht met een gebouw met op het dak een geschilderde koffiekop. Wat doen we? Hier koffie of in het plaatsje. Och, laten we naar het plaatsje gaan. We trappen door. Ineens zegt Marcel: we moeten terug, dat was Stavely... Lekker bakkie en een carrotcake. (Je weet het nooit of er carrotcake is op 5-2;-)) Twee oudere mannen op de fiets vragen of dit onze mobilhome (camper) is, terwijl ze wijzen op onze fietsen. Het komt tot een gesprek. Één van de mannen rijdt op een elektrische fiets zonder accu, de accu was hij vergeten om mee te nemen.. En er komen allerlei vragen. Of de fiets net door de carwash is geweest of zo. Ze zijn wel heel erg schoon. Uh, ja, we zijn nog vers....Ook of ze de fiets even mogen optillen... ‘eh...best zwaar. Maar jullie reizen verder licht.’ En het, zie je dat ze hebben geen ketting en een versnellings’bak’ hebben we ook nog nooit gezien. In Mayfield kunnen we lunchen. We eindigen de rit in Geraldine waar we kunnen kiezen uit de overnachtingsplaatsen. Een bed is snel geregeld. Het is warm. We kunnen ‘s avond lekker buiten eten.

Christchurch

We vertrekken vrij vroeg vanuit Zwaag naar Schiphol. Tijdens de spits mogen we de fiets niet meenemen in de trein. Vertrek na de spits zou geen ruimte bieden voor enige vorm van vertraging dus vertrekken al voor de spits. Het geeft ons de tijd om op Schiphol in alle rust de fietsen uit elkaar te sleutelen en in te pakken. De reis via Dubai en Sydney verloopt voorspoedig maar blijft toch een hele zit. 22 Afleveringen van “Cheers” zijn nog steeds leuk, maar bekeken binnen 28 uur....? ;-)

In Christchurch aangekomen moeten allereerst allerlei formaliteiten worden afgehandeld waaronder de controle van onze fietsen. In Nieuw Zeeland doet men een poging om de kwetsbare natuur te beschermen tegen bedreigingen van buitenaf. En dat zou zelfs de modder uit de Noord Hollandse polder kunnen zijn die aan onze banden kleeft. Een vriendelijke ambtenaar van de douane opent de fietsdozen voorzichtig, constateerde dat onze fietsen mooi schoon zijn, gaat op zoek naar wat plakband en plakt de dozen weer netjes dicht. 

Een busje met aanhanger brengt ons naar het hotel. De fietsen lijken de reis goed te hebben doorstaan, althans de dozen zijn nog redelijk heel, maar een fles shampoo heeft onder te veel druk gestaan en is volledig leeg. De inhoud van de fles is vermengd met de inhoud van de fietstas. Na het schoonmaak klusje en een lekkere douche gaan we op zoek naar iets te eten. Heerlijk om in januari lekker buiten te eten.De porties zijn enorm. Het gebeurt ons niet zo snel dat we het dessert overslaan. Uiteindelijk liggen we rond 8 uur op bed en “slapen” bijna het klokje rond.

Na het ontbijt sleutelen we de fietsen weer in elkaar. Op een kapotte spatlap na inderdaad weinig transportschade. Wel een “probleem” met de fietsdozen. Die willen we in het hotel achterlaten om bij vertrek weer te kunnen gebruiken. In het hotel is echter geen ruimte om de dozen te bewaren. 

Er worden ingewikkelde oplossingen aangedragen als brengen naar de fietswinkel een kilometer verderop, maar als we uit ons raam kijken, staren we naar een garage van een busmaatschappij. Het lijkt logischer om daar even te vragen en inderdaad het blijkt geen enkel probleem om ze daar te bewaren. Het kost niets, dus brengen we de dames op kantoor later nog maar een doosje bonbons. 

Als we door Christchurch wandelen zien we dat de stad nog steeds herstellende is van de aardbevingen in 2010 en 2011. De sfeer is hier heerlijk relaxed, niemand lijkt zich druk te maken.

Morgen onze eerste fietsdag!