TranzAlpine Express

Greymouth-Christchurch, TranzAlpine Express

Om 10 uur moeten we uitschenken bij het motel. Om 13:50 uur inchecken bij de I-site van het station voor de TranzAlpine train. We struinen Greymouth af om ergens te kunnen ontbijten en iets langer te kunnen blijven hangen. Uiteindelijk na het ontbijt en een paar bakken koffie vertrekken we. Eerst maar alvast op zoek naar tape om de fietsdozen weer in orde te maken. Als deze nog steeds bij de garage van de busmaatschappij staan... Zo niet, dan moeten we nog improviseren. Maar dat is dan de zorg voor morgen. De tape was relatief snel geregeld aan de overkant van het station. Ondertussen werd het al druk bij het station met incheckende mensen met mega koffers. Onze fietstassen moeten gewogen worden, volgens de dame waar ik incheck. Maar wanneer we de tassen komen brengen wordt dat snel weggewuifd want die tasjes kunnen geen 20kg of meer wegen. En de fietsen moeten bij het fietsenrek staan, op slot. En t.z.t. gaan de fietsen mee in de trein. De trein heeft een half uur vertraging. Best wel knap. Er is sprake van het in Nederland beruchte rondje om de kerk. De trein vertrekt in de ochtend van Christchurch naar Greymouth. In Greymouth aangekomen gaat deze na het schoonmaken en omdraaien van de stoelen weer terug naar Christchurch. De rit gaat met een diesellocomotief. Iedere reiziger heeft een gereserveerde zitplaats, er is een restauratiewagon en er is een aantal open wagons waar je vrij kunt fotograferen. We vertrekken met blauwe lucht en zon. De uitzichten zijn mooi. Mooie groene bergen, stukken regenwoud met veel varens, meren. Bijzonder om te zien dat er mensen zijn die zich installeren voor een lang tukkie. En dat ook gewoon doen onder luid geronk. Voor Athur’s pass gaan we door de 8.5km lange Otira Tunnel. In Athur’s pass maken we een korte stop waar nog een groep mensen instapt. Arthur’s pass ligt 740m boven zeeniveau. Het weer is veranderd in fris en bewolkt. Maar de landschappen zijn nog mooier. Ruige kale bergen met dramatische wolken, rivieren en tunneltjes door bergen. Een mooie rit van 223km, ongeveer 4,5 uur. Het station is vlakbij het hotel waar we 6 weken geleden zijn begonnen. We sluiten de dag af met een lekker diner en een magisch dessert.

Morgen de fietsdozen ophalen en de fietsen inpakken voor de lange terugreis.

De haarspeldbochten van Queenstown naar Wanaka (over The Crown Range naar Cardrona)

Ride and seek tours was de afgelopen weken ook in NZ. Deze drone foto is afkomstig van Ride and Seek. De haarspeldbochten van Queenstown naar Wanaka over the Crown Range naar Cardrona.

Hieronder een foto gemaakt door onszelf.

Franz Josef Glacier, onderweg naar Hari Hari, op de gletsjer

Franz Josef Glacier-Hari Hari-Hokitika-Greymouth

Franz Josef Glacier

We staan vroeg op want we hebben, bij goed weer, een afspraak met een helikopter. Én het is goed weer! Een strak blauwe lucht zonder een wolkje. We zijn natuurlijk eerder aanwezig dan op het afgesproken tijdstip. De drie andere personen ook, dus we kunnen al om 8 uur de lucht in. We vliegen langs de gletsjer en landen in de sneeuw. En dit keer zijn wij de enigen. De as van de branden in Australië is nog steeds te zien. We zien ook dat de gletsjer in 10 jaar tijd behoorlijk kleiner is geworden. Wat ons betreft begint de ochtend heel erg goed. Doordat de vlucht eerder is dan in eerste instantie gepland hebben we nu meer tijd om rustig het laatste restje ontbijt weg te werken en op ons gemakje de tassen weer in te pakken. We fietsen langs een groot meer, Lake Mapourika. Het ziet er mooi uit in de zon, met op de achtergrond de besneeuwde bergtoppen. In Whataroa is bij een supermarktje een restaurantje. Voor de lunch hoef je eigenlijk ook niet te stoppen in dit gat, maar bij gebrek aan beter... Na 46km moeten we weer klimmen, 3% tot max 14%. Mount Hercules. Er is nog veel schade aan de weg van de overstromingen van december. Er is maar één rijbaan vrij, daardoor wordt het verkeer d.m.v. een verkeerslicht om de 10 minuten doorgelaten. Dat geeft ons mooi de ruimte om rustig te klimmen.

Hari Hari is klein. Een hotel met pub en campeerveldje en een motel. Én de b&b/Lodge waar wij een kamer hebben mét bubbelbad. Met handdoeken die in mooie zwanen zijn gevouwen. Althans één is gelukt. De andere is gemaakt door de heer des huizes (vrouw is er niet). Hij moet nog even oefenen, maar we moeten hem wel een beetje steunen in zijn vouwkunst ;-) Manmanman, wat krijg je van zo’n bubbelbad lamme benen... of zou dat door het gefietst komen? We eten in de pub, tussen de lokalen en een paar fietsers. Één fietser loopt de hele avond in wielerkleding. De volgende ochtend zien we hem op het campeerveldje mét dezelfde wielerkleding...Zou het uitgeweest zijn toen hij in zijn slaapzak kroop? We voelen ons wel een beetje bezwaard. Het contrast met onze gevouwen zwanen en bubbelbad is wel heel erg groot.

Hokatika

Na het ontbijt en een kort gesprekje met de man des huizes, vertrekken we. De b&b is een dingetje van zijn vrouw. Hij is meer van het jagen, vissen en klussen.

De weg is heuvelachtig met her en der klimmetjes tussen 4% en 8%. We komen langs een meer, Lake Iantha. We fietsen door een regenwoud (zonder regen;-)) We komen steeds meer fietsers tegen. De meesten rijden in tegengestelde richting. En gek genoeg zijn de bike-packers (heel, heel weinig bagage mee) vandaag in de minderheid. We zien meer de ouderwetse fietstassen zoals wij hebben.

In Ross stoppen we voor de lunch. De lunchroom is mega oude meuk met een chagrijnige eigenaresse. We zien af en toe de zee. Gek genoeg fietsen we de laatste 10km nagenoeg langs de kust. We horen de zee maar zien hem niet. Hokitika herinneren we ons nog en de kloktoren herkennen we. Ons motel is nieuw. En her en der is toch wel iets veranderd in Hokitika. De kustlijn is verstevigd omdat de zee steeds dichterbij de huizen kwam met overstromingen tot gevolg, de replica van een schip is er ook nog steeds. Maar nog steeds geen strand/zee om lekker in te badderen. Een ruwe golfslag en veel aangespoelde takken. Van die aangespoelde takken zijn dan weer kunstwerken gemaakt. Er zijn nog steeds maar een paar restaurants. 

De motel-eigenaar babbelt er vrolijk op los. Er komt straks een bus met Amerikanen. Als we willen kunnen we morgen aanschuiven voor het ontbijt.

Greymouth 

De weersvoorspelling is uitgekomen. Regen. Onze laatste fietsdag houden we het helaas niet droog. Én we hebben natuurlijk weer stevige tegenwind. De motel-eigenaar vindt ons een beetje zielig zo met de regen. Het ontbijt krijgen we daardoor cadeau. Het is een saaie weg. Af en toe zien we de zee. Het regent in vlagen. Maar al met al valt het ons toch mee. De temperatuur is niet slecht, zo’n 19 graden. Net na de middag zijn we in Greymouth. 

Morgen zou het weer droog en zonnig moeten zijn. Dan gaan we met de TranzAlpine Express naar Christchurch. Volgens de Kiwi’s de mooiste treinreis ter wereld.

https://www.greatjourneysofnz.co.nz/tranzalpine/experience/the-journey/

Haast-Voorbij Bruce Bay-Fox Glacier-Franz Josef Glacier

Voorbij Bruce Bay

Wanneer we vertrekken is het een beetje grauw. We houden ons vast aan de weersvoorspelling, het blijft droog. We zijn nu aan de Westkust. Mooi groen...dus veel regen... het landschap is veranderd. Met mos begroeide rotswanden waar water over druppelt. Een beetje het tuincentrum-idee. Mosjes die langs de weg groeien. Van die mosjes voor in kerststukjes. Varens en meer jungle-achtig uiterlijk. We moeten bij Haast Junction over een lange brug. Het klimmen begint weer. 5-12%. Al snel zien we de zee. Bij een mooi uitzicht stappen we van de fiets om te genieten. Er staat een auto geparkeerd. Aan de bestuurderskant staat de deur open, daar wordt iets gekookt. Ruikt heel lekker. Een jongen is iets aan het koken op een gasbrandertje. Hij blijkt uit de Tsjechische Republiek te komen. Even later komt hij met een grote schelp en een pannetje in zijn hand naar ons toe. Hij heeft (mossel) schelpen geraapt bij laag water en heeft het ‘vlees’ bereid en biedt het ons aan om te proeven. Het mosselvlees is erg vlezig, als je niet beter wist zou je denken dat je een stuk vlees at. We kletsen nog wat en even later vertrekken we. Bij Knights Point is een uitzichtpunt. Vandaar zien we zeeleeuwen. Het weer blijft goed en wordt snel zonnig. Bij Lake Paringa zien we de Lodge (een paar basic vissershutjes) waar we 10 jaar geleden hebben overnacht. Er is nu zelfs WiFi! Op km 56 kunnen we lunchen bij de Salmon Farm. In Bruce Bay zien we een Lodge waar we graag hadden willen overnachten. Toen we wilden boeken was het volgeboekt en nu staat er een bord dat ze nog plek hebben... Even verderop staat een caravan. Vanuit deze caravan wordt o.a. koffie en ijs verkocht. Terwijl we in de rij staan worden we lek geprikt door de sandflies. Hele kleine mugjes, formaat fruitvlieg. En wanneer ze prikken/bijten doet dat pijn en in no time heb je een jeukbult. We kopen direct het lokale insectensmeersel. We glimmen van de amandelolie en stinken naar citronella. Het lijkt te helpen. Na ruim 83km zijn we bij het Pine Grove Motel. Oude meuk, maar blij dat we er zijn. Met vier fietstassen en vier paar schoenen kunnen we onze kont niet meer keren. Één persoon kan vrij uit bed komen, de andere moet klauteren. En het bed lijkt een waterbed. Als de één beweegt is de ander zeeziek. Er is een klein winkeltje bij het motel waar we pasta, saus, soep en een paar sneden brood kunnen kopen. Met de in Haast gekochte groente, eten we een maaltijd uit de ‘fietstas’ bij gebrek aan een restaurant.

Fox Glacier

Na ons ontbijt van de paar sneden brood en muesli gaan we op pad. De weersvoorspelling biedt hoop op droog weer tot het middaguur. We hebben ‘maar’ zo’n 35km te gaan. Na 10km wordt het heuvelachtige weer gewoon klimmen. En we hebben weer wind tegen...ondanks dat er hier meestal zuidenwind is... wordt die wind nou nooit moe? Wij wel, hoor. We hebben uitzicht op groen begroeide bergen en grote rivierbeddingen. In de rivierbeddingen zijn ze druk bezig om grind te winnen. Vrachtwagens en graafmachines in de rivierbeddingen. We fietsen nog in t-shirt, maar zo’n 10km voor Fox Glacier begint het te miezeren. Even voor de brug bij de afslag naar de gletsjer begint het serieuzer te regenen. We zien nog een helikopter voor vluchtje vertrekken, waarschijnlijk de laatste voor vandaag en morgen. Het wordt slecht weer.

Bij het avondeten in een restaurant zit een groep Duitsers met reisbegeleiding. De reisbegeleidster laat een filmpje zien hoe de brug wordt weggespoeld door hevige regen. Van wanneer het filmpje was weten we niet. We hebben gehoord dat in december ook bruggen waren weggeslagen tijdens hevige regen, misschien was het toen. Een paar weken geleden heeft het ook flink geregend, we hebben onderweg herstelwerkzaamheden gezien. Er zijn maar weinig wegen en (éénbaans)bruggen, dus als er schade is heeft het veel gevolgen voor de bereikbaarheid. Morgen is de weersvoorspelling heel slecht, hopelijk geen schade tot gevolg. Als de weermannen en vrouwen gelijk hebben is het zaterdag weer droog. 

We hebben 2 nachten een motel geboekt in Fox Glacier. Uitrusten en het slechte weer afwachten. 

In menig hotel/motel of openbare plek zien we allerlei bordjes of papiertjes met aanwijzingen, tips of geboden. In dit motel ook. ‘Wash your Own dishes after use. Because it Will make you Younger, Prettier, Cooler, Smarter, Funnier, well-travelled and Better in Bed.’ 

Vrijdag is het echt slecht weer. Het is niet droog geweest. Volgens een site zou het in totaal 133mm regenen. Af en toe gaan we de kamer uit voor een cappuccino, lunch en een bezoek aan de supermarkt. Regenjas aan en onder een geleende paraplu. We kunnen de bergen niet zien. Bij het avondeten spreken we twee Engelse dames. In Lancaster kan het regenen, maar dit sloeg werkelijk alles volgens de dames. Zou het zaterdag echt droog en zonnig zijn?

Franz Josef Glacier

Wanneer we opstaan is het echt droog. En jawel! Blauwe lucht en het zonnetje! De eerste helikopters horen we alweer vertrekken. De kassa rinkelt weer bij die jongens.

Als we bij het motel wegrijden kunnen we direct aan de bak. Het is een kort ritje van 24km. Flinke klimmen tussen de 3% en 10%. Een kleine 3km even dalen om daarna gewoon weer te klimmen. Er komt damp van het gras of asfalt waar de zon op schijnt. Het is groen met veel varens. We gaan over en langs snel stromende rivieren en riviertjes. Rond het middaguur komen we aan bij het motel. De kamer is al gereed. Na de douche de lunch en een poging een helikoptervlucht te boeken. In Franz Josef schijnt de zon, maar op de gletsjer zit een dikke wolk die ons in de weg zit. Er wordt geadviseerd om rond half 5 te vliegen in de hoop dat de bewolking dan weg is. Maar helaas, de bewolking blijft hangen. We staan op de lijst voor morgenochtend. Hopelijk hebben we dan geluk!

Wanaka-Makarora-Haast

We verlaten Wanaka. Het is mooi weer en het belooft een mooie rit te worden. We herinneren ons van 10 jaar geleden dat het hier heel erg mooi is. We fietsen langs Lake Hawea en via The Neck (405m) komen we weer langs Lake Wanaka. De weg is heuvelachtig met in het begin veel klimmetjes. Na een km of 12 is een benzinepomp met een ‘café’. Vanuit een caravan wordt koffie e.d. verkocht. We maken er gebruik van, want dit is de enige mogelijkheid vandaag. Een oudere man op een mountainbike stelt ons allerlei vragen. Hij komt uit Engeland en is op bezoek bij vrienden. Door een verkoudheid heeft hij besloten om korte fietstochtjes te maken. Hij ‘klaagde’ dat hij ook problemen had met de felle zon. Volgens mij had hij daar nou juist niet zoveel last van als ik zijn outfit bekeek. Een groezelig overhemd met daaroverheen een trui met lange mouwen en een groezelige korte spijkerbroek tot de knieën, lange kousen aan en sandalen. Alleen de kuiten bloot, wat is het probleem? We fietsten gewoon in t-shirt, genietend van de zon. Wel goed ingesmeerd, want dit belooft een schroeidagje te worden. Wanneer we 100m hebben geklommen (8-10%) komen we op een mooi uitzichtpunt. Een Kodakmomentje. Het is schitterend. Er stoppen meerdere auto’s en campers. Tot onze verbazing stopt een camper waarvan alleen de vrouw uitstapt, snel een foto maakt en daar gaan ze weer. De man heeft geen stap uit de auto gezet. Hij verwacht zeker nog een beter plekje?... Een dame is bezig enthousiast een filmpje te maken met bijbehorende tekst. Dit moet een keer of 5 overnieuw. Toch bijzonder interessant om aapjes te observeren;-) Bij The Neck hebben we nog een mooi overzicht over Lake Hawea. We hebben de tijd, dus maar even van het zadel en genieten maar. We krijgen de vraag of we vandaag naar Haast gaan. Nou... het is al na de middag...we zijn al even onderweg en Haast is nog een kilometertje of 105 verder. Nee, dat gaat hem niet worden vandaag. De vragenstellers kwamen uit Wanaka, dat was best wel ver.... men heeft geen idee van afstanden en fietstijden. 

Wanneer we langs Lake Wanaka fietsten zien we weer her en der sneeuw. En er zijn allerlei watervalletjes die langs de rotsen stromen. En waar het meer nauwer wordt zien we meer golfslag, dus meer wind...tegenwind... We komen in een vallei en hebben de laatste 20km flink tegenwind. We komen aan in Makarora, een gehucht. Maar wel een gehucht met een landingsbaan (een grasveld) voor vliegtuigjes en er is een hangar met twee helicopters. We overnachten in Wonderland. Tien jaar geleden hebben we hier ook overnacht. Geen steek veranderd. Ze hebben studio’s met een eigen badkamer. Stel je er niet teveel bij voor, maar we hebben een puntdak boven ons hoofd. De douche was heerlijk! En er is een café/restaurant. De WiFi is bijster langzaam, maar we kunnen een paar accommodaties boeken.

Haast

‘s Nachts is de stroom uitgevallen, dus de Nespresso machine in ons hutje kunnen we niet uitproberen. Bij het restaurant draait een zware aggregaat. Gelukkig kunnen we wel een ontbijt bestellen. De vliegtuigjes en helikopters vertrekken af en aan. 

Na het ontbijt vertrekken we. Het is zonnig maar we fietsen een hele tijd in de schaduw van de bossen, dus het is fris. Er is een waarschuwingsbord dat bij een brug een wachttijd is van een half uur. Door de hevige regenval een paar weken terug is er veel schade aan de Haastroad en de bruggen. De weg is heuvelachtig met her en der klimmetjes tussen de 7% en 12%. Wanneer we de Haast-pas beklimmen worden we aangemoedigd door een dame die uit een autoraam hangt. ‘We doen het goed en we zijn er bijna!’ Nou ja, er bijna zijn is niet helemaal waar. Ons tripje van vandaag eindigt na 80km, in het gehucht Haast. Maar ze bedoelt natuurlijk de top van de pas. We gaan een paar maal van de fiets om een waterval te bekijken. Wanneer we een bocht inrijden krijgen we een supermooi uitzicht op een besneeuwde berg. De uitzichten zijn allerminst vervelend;-) Na 50km begint de wind weer op te steken, tegenwind... Onderweg komen we geen restaurantjes o.i.d. tegen. We moeten het doen met de bumperbar’s uit de fietstas. Het is goed spul en we komen ermee in Haast.