Posted
on 20
maart 2010
Gisteren
zijn we met de bus naar Kaikoura gegaan. Van daaruit met de boot de zee op, op
zoek naar walvissen. Het duurde een hele tijd, maar uiteindelijk hebben we toch
een walvis gezien. Hij ging net duiken. De mooie staartscene is helaas niet
vastgelegd. Wanneer een walvis duikt duurt het ongeveer 30-45 min. voordat hij
weer boven komt. Volgens de crew van de boot zijn het alleen mannetjes die hier
rond zwemmen. Ze eten zich hier dik en rond. De vrouwtjes zijn hier niet te
vinden, omdat het water te koud is. Na lang wachten kwam de walvis weer boven
water. We zagen zijn kop tot aan de rug. De walvis bleef lang boven
water. De crew verdacht de walvis ervan dat hij lag te slapen. De
ademhaling ging erg langzaam. Af en toe een fontijntje. Toen hij weer ging duiken
liet hij helaas zijn staart niet zien. De 18 meter lange Sperm Whale, een
potvis, ging weer op zoek naar eten.
Vandaag
hebben we een poging gedaan om een scenic tour te fietsen. Helaas was het
kaartje niet echt duidelijk, dus zijn we hopeloos verdwaald. Uiteindelijk zijn
we naar de kust gefietst, Sumner. Daar geluncht en weer terug gefietst naar het
hotel. De fietsen staan nu gereed in het bagagehok. Morgen vangen we de
terugreis aan.
Posted
on 18
maart 2010
Met de bus
naar Lake Tekapo gereisd. Een vermoeiende dag. Onderweg wel een heel mooi
uitzicht op de besneeuwde Mount Cook. (We zijn in Fox Glacier met de
helicopter over Mount Cook gevlogen.) Helaas kwamen we "laat" in Lake
Tekapo aan. Even douchen en eten, daarna slapen in ons huisje. Het uitzicht
over het meer was heel mooi. We hebben nog net de zon onder zien gaan. Van Lake
Tekapo zijn we naar Geraldine gefietst. Het was een mooie zonnige dag. We
hebben direct maar van het mooie weer gebruik gemaakt en hebben van 2 dagen
fietsen er 1 van gemaakt. Het was 28 graden. We hebben ruim 90km gefietst. Van
Geraldine naar Methven gefietst. Methven is een klein wintersportplaatsje. Even
nadat we aankwamen begon het hard te waaien. Het weer zou omslaan, regen werd
voorspeld. ‘s Nachts regende het. De volgende ochtend was het weer droog. We
werden verrast met een mooi uitzicht van een besneeuwd Mount Hutt. Op de fiets
was het erg koud. Het was 7 graden, wat een verschil met de dag ervoor. De
temperatuur ging erg langzaam omhoog. We hebben besloten om de route van die
dag te gaan afsnijden. In plaats van te overnachten in Oxford zijn we naar
Darfield gefietst. 30km minder kou lijden. Vanuit Darfield was het niet ver
meer naar Christchurch. Helaas hebben we onze eindbestemming al bereikt.
Morgen gaan we op walvissenjacht. Hopelijk laten de grote vrienden zich zien.
Posted
on 13
maart 2010
Van Wanaka
naar Queenstown gefietst. We zijn de Crown Range Pass overgestoken, 1070 meter.
10 km buiten Wanaka hield de reisbegeleider van de Amerikanen ons staande. Het
zou noodweer worden binnen een uur. We moesten zorgen dat we snel boven zouden
komen. Het hoogste punt was op 41km. Binnen een uur zou het ons nooit lukken,
want het was alleen maar omhoog klimmen. Gewoon verder gegaan. In het
ski-dorpje Cardarona een Dutch appeltaartje en een cola-tje naar binnen
gewerkt. De Amerikanen waren er ook. Een handje vol van de 24 fietsers
hebben gefietst, de rest zat alweer met hun kont in de bus. De laatste 2km naar
de top begon het te regenen, de temperatuur daalde tot 7 gr. Bij het
klimmen blijf je wel warm, niet echt lekker de regen maar afijn. Toen kwam de
afdaling. Brrrrr. Rond 16.00 uur kwamen we aan in Queenstown. Heerlijke warme
douche! Onderweg richting de restaurantjes werd ineens "Sandra"
geroepen. Huh, wie kent mij nou hier in Queenstown. Wat denk je? De Amerikanen
logeerden in dezelfde straat.
Vrijdag
zijn we met een jetboat over de Dart river geraced. Wauw. Wat een snelheid. De
motor jaagt 450 liter water per seconde door het systeem om een snelheid van
zo’n 80km/uur te halen. En dat over een rivier met heel weinig water. De boot
heeft maar 10cm water nodig om te kunnen varen. Op de milimeter nauwkeurig
scheurde de bestuurder langs rotsen e.d.. en dit alles in een adembenemende
omgeving. Er was dezelfde dag nog verse sneeuw gevallen op de hoogste
bergtoppen.
Hm, als ik
mijn vliegbrevet voor een helikopter niet kan halen, dan wordt ik wel jetboat
kapitein!
Vandaag
onze haren maar weer eens verkocht, dat krijg je als je langere tijd weggaat….
Met de gondola hebben we het hoogste punt van Queenstown bezocht en genoten van
de uitzichten over Queenstown en het meer en de bergen.
Marcel
spotte Herman den Blijker nog in Queenstown….
We zijn
ondertussen een beetje achter op schema geraakt en daarom zijn we genoodzaakt
om morgen met de fietsen in de bus te gaan. Zo kunnen we een aantal fietsdagen
inhalen. Niet het leukste tochtje voor ons, maar wel het snelste.
Posted
on 10
maart 2010
We zijn van
Haast naar Makarora gefietst. Onderweg kwamen we een groep fietsers tegen,
allemaal zonder bagage. Het bleken Amerikanen te zijn. De bagage van deze
mensen ging in de bus en als het te zwaar werd gingen ze zelf ook in de bus. We
hebben veel respect bij ze afgedwongen door met bagage de Haast Pass over te
fietsen. Meer dan de helft van de Amerikanen zat in de bus. De
stijgingspercentages liepen op tot 15%.
In het
vorige blogje hadden we al geschreven dat Makarora niet zo heel erg groot was,
dus sliepen we met zijn allen in dezelfde accomodatie. We werden zelfs
uitgenodigd om met de groep mee te eten. (onvoorstelbaar, maar er waren 2
mensen die wel hadden gefietst maar die geen honger hadden…Er was al voor ze
betaald en ze vonden dat wij het wel hadden verdiend.)
Vandaag van
Makarora naar Wanaka gefietst. Weer met allemaal Amerikanen om ons heen. De
uitzichten waren adembenemend bij Lake Wahea en Lake Wanaka. Morgen gaan we
naar Queenstown, maar eerst nog een heuveltje van ruim 1.000 meter oversteken.
In Queenstown nemen we een rustdag en wasdag.
Posted
on 8
maart 2010
Van Fox
Glacier zijn we naar Lake Paringa gefietst. We hebben overnacht in een huisje
aan het meer. Verder was er helemaal niets in de buurt. We hebben ruim 71km
gefietst en alleen bij de laatste 8 km was een Zalm kwekerij waar we iets
konden eten of drinken. We hadden in Fox boodschappen gedaan. Ons avondeten en
het ontbijt. Het avondeten bestond uit gevriesdroogd voedsel. Ons
"voorgerecht" was lekker, een tortilla. Het hoofdgerecht, pasta met
brokjes vlees, was minder. (het rook ook een beetje naar hondenbrokken..) Maar
we hebben het overleefd. Als ontbijt hadden we een fruitbrood naar Nederlands
recept meegenomen. De bodem voor de volgende km’s was gelegd. Na 55 km fietsen,
met klimmetjes en een heel mooi uitzicht over zee, zijn we in Haast aangekomen.
Haast hoef je hier niet te hebben. Er wonen hier 300 mensen. Heel erg
overzichtelijk. Morgen gaan we naar Makarora. En daar wonen maar liefst 40
mensen.. We kunnen er eten en slapen. Wel belangrijk na 85km fietsen. We gaan
de Haast Pass over.
Posted
on 6
maart 2010
Van Franz
Josef zijn we naar Fox Glacier gefietst. 25km klimmen en een beetje dalen.
Vandaag,
zaterdag, zijn we de dag goed begonnen. Opstaan met een helder blauwe en
wolkenloze hemel. Yes! We gaan vliegen. Het was een geweldig mooie ervaring en
vlucht. Eerst een rondje om Mount Cook en de beide gletsjers en daarna een
sneeuwlanding op de gletsjer. Daar sta je dan. 4 helikopters (je bent niet
alleen) en verder alleen maar sneeuw, zon en uitzicht.
Later
vanochtend op de fiets vertrokken naar de gletsjertong. Vanaf de parkeerplaats
een wandeling van 1.5 uur gemaakt door de rivierbedding. Volgens de
overlevering verplaatst de gletsjer dagelijks ongeveer een meter.
Vanmiddag
op de fiets naar Lake Matheson gegaan. Ook daar weer een wandeling gemaakt met
geweldige uitzichten op de bergen. Wel vermoeiend zo’n rustdag…;-)
Posted
on 4
maart 2010
Van
Greymouth zijn we naar Hokitika gefietst. Het plaatsje had wel 3 restaurants.
Onze voorkeur had een wachtrij van een uur. Toen weer verder gekeken en uiteindelijk
een wachtrij van een half uur uitgezeten. Hokitika heeft een mooie kustlijn.
Niet zozeer om echt te badderen, want het was een gevaarlijke zee. Maar gewoon
lekker woest. Van Hokitika zijn we naar Hari Hari gefietst. Daar hadden ze wel
2 accomodaties, 1 winkeltje en 1 kroeg/restaurant. Van Hari Hari naar Franz
Josef gefietst. Even voor Franz Josef zagen we de gletsjer (Franz Josef
Glacier) al. Morgen naar Fox Glacier. Als het weer goed blijft gaan we zaterdag
vanuit Fox Glacier een helikoptervlucht maken over de gletsjers en Mount Cook.
Posted
on 1
maart 2010
Bij vertrek
uit Westport hoorden we van de eigenaar van het motel dat er een Tsunami
waarschuwing was veroorzaakt door de aardbeving in Chili . Het betrof de
Oostkust. Wij zitten nu aan de Westkust, dus we hebben er totaal niets van
gemerkt. We hebben op het nieuws wel beelden gezien, maar er is geen schade
veroorzaakt. Het water kwam ongeveer een meter hoog.
Van
Westport zijn we naar Punakaiki gefietst. Onderweg kwamen we een
Australisch stel op de fiets tegen. De bagagedrager van de dame was los,
er was een bout uit. Marcel heeft een bout aan ze gedoneerd. Hij blij (weer
iets lichter) en zij blij. De bagagedrager zit weer goed vast. Aangekomen in
Punakaiki zijn we doorgefietst naar de Pancake Rocks. Een erg mooi gezicht. We
hadden een alleraardigst huisje vlak aan het strand.
De
weersvoorspelling voor vandaag en de komende dagen is slecht. Vanochtend op
tijd vertrokken naar Greymouth. Zowaar geen regen gehad. De jasjes konden uit
en de zon brak even door. Als we deze mazzel blijven houden, dan is slecht weer
niet zo slecht;-)
Posted
on 27
februari 2010
Van St.
Arnaud zijn we naar Murchison gefietst. We zijn langs de Buller rivier
gefietst. Inderdaad ging het voornamelijk naar beneden, maar denk nou niet dat
het alleen downhill is… (dan kom je echt bedrogen uit) Het plaatsje zelf stelt
niet zoveel voor, maar we hebben lekker geslapen en heerlijk gegeten en cappu’s
gedronken. (een kinderhand is gauw gevuld)
Van
Murchison was de route bedacht naar Westport. 100km. We hadden nog een escape.
Hotel Berlins. tja, verder helemaal niets, behalve dan de Buller Gorge (rivier)
en de mogelijkheid om te golven.. Een hole in one van 145meter, met als jackpot
500NZdollar. We hebben een aantal mannen een poging zien wagen, maar de jackpot
ging er niet uit.
Vanuit
Berlins naar Westport gefietst. Even een bezoek gebracht aan de fietsenmaker.
Ik kan weer met volle vaart de afdalingen nemen. Het balhoofd trilde los.
Morgen naar
Punakaiki. Bekend van de Pancake Rocks.
We kunnen
merken dat het hier op het Zuider eiland kouder is. Vooral in de ochtenden.
Vanochtend zijn we vertrokken met 13 graden op de teller. De thermoshirtjes
zijn niet voor niets in de tas gegaan.
Posted
on 24
februari 2010
Van Havelock
zijn we naar Nelson gefietst. In Nelson zijn wij 2 nachten gebleven. Jammer
genoeg moesten we voor de 2e nacht nog een andere accomodatie zoeken, maar een
rondje door de straat gelopen en het probleem was weer opgelost. Op de rustdag
zijn we naar het Abel Tasmanpark geweest. Met een boot langs de kust gevaren en
ergens aan een baai afgezet. Toen hebben we een wandeling gemaakt naar een
andere baai waar we weer werden opgepikt door de boot.
Vanochtend
vertrokken vanuit Nelson. 90km gefietst. Volgens de routebeschrijving
afwisselend klimmen en dalen. De afwisseling vonden wij niet zo groot,
voornamelijk klimmen. We hebben 1.200 hoogtemeters overwonnen. St Arnaud is een
heel klein plaatsje met een lodge en een tankstation (cq supermarkt) en ligt op
zo’n 600m hoogte. Morgen gaan we (hopelijk) voornamelijk afdalen richting
Murchison.
Grappige
wetenswaardigheden:
In
Picton zaten we in een B&B. De kamer was klein. De wastafel
ieniemienie, maar dan het toilet! Met recht met je achterwerk in de kast;-)
In Nelson
hadden we weer een ieniemienie wastafel. wanneer je op het toilet zat dan zat
je klem tussen de wastafel en de schuifdeur.
Posted
on 21
februari 2010
Vandaag een
fantastisch mooie fietsdag gemaakt met wonderschone uitzichten over de zee en
de Marlborough Sounds. We zijn in Havelock aangekomen. Een heel klein
havenstadje. Ze zeggen zelf wereldberoemd te zijn om de groene mosselen. Morgen
naar Nelson. Dan hebben we een rustdag. We moeten nog bepalen wat we gaan doen.
Posted
on 20
februari 2010
Vanuit
Whakapapa zijn we naar Raetihi gefietst. Het plaatsje leek wel een spookstadje
uit een western. Het hotel was gesloten. Er hing wel een mededeling aan de deur
dat we naar het Holiday Park konden gaan voor het boeken van een hotelkamer.
Bij het Holiday Park aangekomen hing een mededeling dat ze even weg waren en
rond 18.00 uur weer terug zouden zijn… Het was even na het middaguur.
Uiteindelijk gedouchet bij een B&B (waar we in 2003 in de tuin hebben
gecampeerd). Terwijl we schoon en fris wachtten op de eigenaresse, kregen we de
mededeling dat ze vol geboekt waren. Tassen weer ingepakt en op het fietsje
door de spookstad. Er hing nog een bordje met Snowy Waters Lodge. Het bleek een
oud gebouw te zijn waar de verpleegsters vroeger waren gehuisvest. Daar hebben
we uiteindelijk geslapen.
Na raetihi
zijn we naar Wanganui gegaan. Een zware dag met mooie uitzichten. Onderweg
kwamen we nergens eet- of drinkgelegenheden tegen. Toch hebben we bij de
plaatselijke school, waar een wielerwedstrijd werd gehouden, koffie met een
cake gehad.
Van
Wanganui naar Palmerston North. En van Palmerston North in de bus naar Wellington,
de hoofdstad van Nieuw Zeeland. We hadden nagenoeg direct aansluiting op de
ferry naar Picton. Picton is een klein havenplaatsje op het Zuider eiland.
Vandaag
hebben we op zee gedobberd in een kayak. Erg mooi, allemaal bergen en fjorden.
De Marlborough Sounds. (niet van de sigaretten, wel van de wijn. Ook te zien in
de film Lord of the rings)
Morgen weer
op het fietsje, het Zuider eiland verkennen.
Posted
on 15
februari 2010
Gisteren
zijn we aangekomen bij Whakapapa. Marcel had zin in extra km’s en heeft een
aanwijzing niet goed begrepen. We zijn in 2003 hier ook geweest. Vandaar dat
hij de stal rook…Toevallig huren we nu een cabin met kachel op dezelfde
camping. Alleen was het de bedoeling dat we in een dorpje verderop zouden
overnachten. Wij bleven hier rondfietsen en het ging alleen maar omhoog. We
spraken 2 Duitsers aan en vroegen hoever het dorpje nog was. Ze keken ons een
beetje gek aan. Het bleek achteraf een weg te zijn die naar een skidorp ging.
We zitten hier op zo’n 1.100 meter hoogte, het dorpje zal wel hoger liggen.
Maar het was niet het dorpje waar we moesten zijn… In vliegende vaart weer naar
beneden gesuisd en op de camping beland. We zouden vandaag de Tongariro
crossing lopen. Een mooie wandeling van 18.5km over een vulkaan. Helaas. We
werden vanochtend wakker van de regen die op onze cabin kletterde. Geen
vermoeiende, maar mooie wandeltocht voor ons. Een beetje rondhangen en wachten
tot het droog is. Nu klaart het weer op en zullen we een andere wandeling gaan
maken. Tja, het mag geen echte rustdag zijn, toch?
Turangi
Na
ongeveer 3 uur fietsen kwamen we aan in Turangi. Een stadje waar niet veel te
beleven is. Een take away chinees, een koffiehuis dat net gesloten is en zowaar
een Italiaan. (daar maar gegeten) Na een heerlijke douche hebben we op ons
gemakje het stadje verkend. Niets te doen, dus. Even de Sportsbar in. Gekke
boel. Gokkasten en wedden op paardrennen. Allemaal werklui die flink aan het
bier waren en lekker wedden. Via een beamer werd de openingsceremonie van de
Winterspelen getoond. Ineens werd dit weggezapt. Wat denk je. Paardenraces.
Gezellige tent.
Posted
on 12
februari 2010
Na een rit
van zo’n 90 km zijn we in Taupo aangekomen. We hadden een leuk onderkomen
in de LP gezien. Eenmaal aangekomen zagen we een aantal Backpackers zitten en
zijn rechtsomkeerd gegaan. Geen zin in nachtelijke herrie na zo’n ritje. Gewoon
pitten en morgen fris weer op om te gaan peddelen. De laatste 10km van vandaag
waren psychisch lastig. Geen stadje te zien… Nog steeds klimmen, terwijl de
plaats aan een meer ligt. Nog 3km te gaan, nog steeds klimmen. Nog steeds geen
stadje te zien…. Uiteindelijk nog omgereden ook nog. zucht… Maar wel een
heerlijke douche! De eerste 30 km over een drukke weg. Veel trucks met
trailer. Geladen met boomstammen, of op de terugweg en leeg. (Als ze leeg zijn
dan hebben ze de trailer als lading mee.)
Onderweg
hebben we het nodige gezien. Veel dode egels en possum’s. Die beesten liggen te
rieken op het stukje weg waar wij over fietsen. Bleh. Maar ook avocado’s en
Kiwi’s. Ja, zowel de locals als het fruit;-) Veel campers, maar ook oude
caravan’s. Soms een nieuwe. Heel erg groot, maatje stacaravan met daarvoor
een vrachtwagen. Een heel andere dimensie, met de vrachtwagen op vakantie.
Posted
on 11
februari 2010
Vandaag de
eerste rustdag in Rotorua. Een plaatsje met een en al vulcanische activiteit om
ons heen. Waar je ook loopt, overal komt wel ergens stoom uit de grond.
Vannacht lagen we in bed en nog roken we de "rotte eierenlucht".
Altijd handig een Thermal Motel 
We slapen recht boven het Thermalbad. We zijn
vanochtend naar Wai-o-Tapu geweest een gebied met geizers, gifgroene meertjes
en pruttelende modderpoelen. Erg leuk. Straks maar weer lekker dobberen in het
bubbelbad. Morgen fietsen we naar Taupo.
We slapen recht boven het Thermalbad. We zijn
vanochtend naar Wai-o-Tapu geweest een gebied met geizers, gifgroene meertjes
en pruttelende modderpoelen. Erg leuk. Straks maar weer lekker dobberen in het
bubbelbad. Morgen fietsen we naar Taupo.
Posted
on 9
februari 2010
De eerste
fietsdagen zitten erop. Het weer is tot nu toe mooi. Zonnig en warm. Afgelopen
nacht heeft het flink geregend, maar vandaag was het op een spatje na drooog.
Van
Auckland zijn we naar Kaiaua gefietst. Zo’n 100 km klimmen en dalen. Een eerste
zware dag, lekker om in te komen na een winterdip. De fietsen doen het goed.
Daarna zijn we naar Waihi gefietst. Niet zoals in 2003 naar Waihi Beach. Maar
in het gouddelvers plaatsje, geen strand… Vandaag de hele dag over de South
Pacifical Highway gefietst. Veel verkeer, waaronder grote trucks met opleggers
gevuld met boomstammen. Aangekomen in Tauranga. Een kustplaats met mooi
uitzicht over de zee. Even naar de kapper geweest, dus we kunnen er weer even
tegen aan. Morgen gaan we naar Rotorura. Daarna een ‘rustdag’.
Posted
on 4
februari 2010
Na een
lange reis, met een overstap in Hong Kong, zijn we geland in Auckland. De taart
ter ere van mijn verjaardag is al verorberd en de cappu’s zijn getest en goed
bevonden. Straks maar eens kijken of we kunnen inchecken. De spullen staan al
in het hotel, maar we waren te vroeg. Er is geen aparte ruimte voor de fietsen.
De fietsen komen op de kamer te staan. (voor Aziatische begrippen heel normaal,
maar kennelijk hier ook geen probleem) Kunnen we rustig de fietsen nalopen en
kijken of er enige schade door transport is ontstaan. Van één fiets lag de
ketting eraf. Op het vliegveld heeft Marcel deze er weer opgelegd, hopelijk is
het euvel opgelost. We werden opgehaald door Allan, een oudere, vrolijke man.
Hij had een busje met een aanhanger erachter. De fietsen gingen in de
aanhanger. Easy. Vandaag (het is hier al vrijdag 5-2) en morgen een beetje door
Auckland rond banjeren. Zondag wordt de eerste fietsdag.
2010 Fietsen in Nieuw
Zeeland
Posted
on 31
januari 2010
Het is nu 7
jaar geleden dat wij voor de 1e keer naar Nieuw Zeeland gingen. Op de ochtend
van vertrek moesten wij op de fiets door de sneeuw naar het station. Het lijkt
erop dat de geschiedenis zich herhaalt. Echter gaan wij nu niet alleen fietsen
op het Noorder eiland, ook het Zuider eiland gaan wij nu fietsend bekijken.
Posted
on 10
mei 2008
Vanuit
Poasito zijn we naar San Jose gefietst.
Het hotel
waar wij overnachten kon ons geen ontbijt aanbieden voor 10.00 uur, dus hebben
we om 8.00 uur een aantal bananen en vruchten yoghurt gehaald bij de
supermarkt. Tja een mens moet toch iets in zijn maag hebben om de beentjes rond
te kunnen laten draaien…
Het was
mistig en 17 graden. Belachelijk, maar het was gewoon koud. Gaandeweg de rit
steeg de temperatuur langzaam. Onderweg hebben we nog een wielrenner geholpen.
Hij had een lekke band. Hij had wel plakspullen bij zich, maar geen pomp….
Het
landschap was veel anders dan we de afgelopen weken hebben gezien. Veel groen
en bonte koeien. Tot nu toe hadden we witte koeien gezien, voornamelijk
scharminkels. Maar nu was het net of we weer in Europa waren. Weilanden met
sappig groen gras in glooiend landschap. In de omgeving van Heredia werd het
landschap weer anders. Nu geen koeien meer, maar koffieplantages. Hier komt het
zwarte goud uit Costa Rica dus vandaan.
Op een
gegeven moment werd het verkeer steeds drukker. Vanaf het plaatsje Heredia werd
het echt druk. De laatste 10 km was echt het drukste wat we de afgelopen weken
hebben meegemaakt. Via de route werden we San Jose ingestuurd. Klimmen tussen
de ronkende auto’s en bussen. Ik denk dat de bussen nog wel het meest
gevaarlijke zijn van al het verkeer. De grote vrachtwagens zijn altijd netjes
ruim om ons heen gegaan, maar de bussen. Het meest vervelende is nog wel een
bus die met de deuren open rijdt en dan vlak langs je gaat. De chauffeur beseft
waarschijnlijk niet wat hij ons aandoet.
We waren
van plan om morgen richting de Irazu vulkaan te fietsen. Maar door de laatste
10 km van vandaag zien we ervan af. De hele route zou net zo druk zijn. We
zullen de trip met de bus gaan maken.
Posted
on 9
mei 2008
Vandaag
hebben we de Poas vulkaan beklommen, 2700 meter. Helaas was het erg bewolkt,
maar we konden de krater toch nog even zien. Het stonk er erg naar rotte
eieren, zwavel.
De
temperatuur is hier een stuk lager. We hebben vanacht onder dekens geslapen. In
Grecia hadden we een airco aan, maar hier is een airco niet nodig. Het is
ongeveer 18 graden op de kamer. Gistermiddag scheen de zon. We zijn
zowaar een beetje verbrand.
Morgen
fietsen we terug naar San Jose.
Posted
on 7
mei 2008
In een paar
etappes zijn we vanuit Quepos naar Grecia gefietst. E.e.a. is kort samen te
vatten: klimmen, klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Dit alles bij nog steeds
een graad of 40. Gisteren hadden we een vooruitzicht op een pensionnetje gerund
door ene Anna. Als vanzelf komen dan hallucinaties van zelf gebakken appeltaart
en andere heerlijkheden in onze gedachten op. Eenmaal bij Anna aangekomen zagen
we een geweldig mooi landhuis. Zwembadje erbij, helemaal top dus………Helaas vol!
Op
"slechts" 5 kilometer afstand was nog een mooie
overnachtingsplek. Ook prachtig hoor, maar ze hadden geen appeltaart……;-)
Vandaag een
etappetje van 18 kilometer "gefietst". Op sommige stukken lag het
stijgingspercentage boven de 20%. Je gaat dan steeds harder aan je stuur
trekken, met het onvermijdelijke tot gevolg….je fiets begint te steigeren. Wij
hebben nooit bij het circus gezeten, dus fietsen op 1 wiel hebben wij nooit
geleerd. Je kunt maar 1 ding doen…lopen…en niets is zwaarder dan een zware
fiets een berg op duwen. Eenmaal aangekomen in Grecia werden we getrakteerd op
een ijskoude douche, er kwamen nog net geen ijsklontjes uit 
Morgen
fietsen we verder richting de Poas vulkaan. Het klimmen is voorlopig dus nog
niet voorbij..
Posted
on 1
mei 2008
Vanuit Jaco
naar Quepos gefietst. Onderweg moesten we over noodbruggen. Een jongen vertelde
ons dat al 2 jaar aan de brug werd gewerkt. De noodbrug is net breed genoeg
voor een vrachtwagen. De auto´s moeten op elkaar wachten om over de brug te
gaan. Aan de zijkant van de brug zit een voetgangers gedeelte. Bij de 1e brug
zijn we lopend met de fiets aan de hand over het voetgangers gedeelte gegaan.
Er lagen planken los waar je overheen moest. Soms ontbraken er planken. Aan het
einde van de brug zat een bocht. We konden niet met de fietsen met de tassen
erop door de bocht. Een aantal werklui vonden het geweldig dat wij uit Ollanda
komen en op de fiets waren. Een van de mannen pakte Marcel´s fiets op aan de
bagagedrager en tilde de fiets zover omhoog dat deze boven het relingwerk
uitkwam. Na de bocht werd de fiets weer neergezet. Toen ik bij de bocht kwam
pakten 2 mannen mijn fiets op, zowel aan de voor als achterzijde en hup
mijn fiets was ook over het relingwerk getild. Bij de volgende noodbrug was het
loopgedeelte nog smaller. We zijn toen maar fietsend over de brug achter de
auto´s gegaan. Het voelde niet zo solide als de slingerende Erasmusbrug. De
plaaten waren her en der los en er ontbrak soms een een stuk.
We fietsten
tussen de palmolie plantages. Van de vruchten van de palmboom wordt palmolie
gemaakt. Oneindig veel palmbonen stonden er. Vroeger waren op dit stuk veel
bananenplantages, maar in de jaren 60 zakte deze markt in Toen is er begonnen
met de palmolieplantages.
We kwamen
over een bruggetje over een riviertje. In het rivertje lag een krokodil. Bij
zo´n heerlijk verkoelend riviertje krijg je toch ineens een heel ander
beeld…
Manuel
Antonio
Al om 07.00
uur zaten wij in de lokale bus om naar het Nationaal park te gaan. Er worden
maar 600 bezoekers per dag toegelaten tot het Nationaal park. We wilden niet
het risico lopen om in de mensenmassa door het park te lopen. Al vrij snel
zagen we de salamanders wegschieten. Even later zagen we een whiteface monkey.
Een of ander knaagdier zonder staart. Bij het verlaten van het park zagen we nog
een luiaard in de boom. Op een langzame, maar zeer gracieuze manier bewoog de
luiaard zich van tak naar tak.
Morgen gaan
we weer terug naar Jaco. Helaas dezelfde route terug. Maar er is weer geen
ander alternatief.
Posted
on 29
april 2008
Na een
lange tocht zijn we aangekomen in Jaco. Van Roelf mogen we niet meer zeuren
over de temperaturen, dus we zullen het vandaag maar niet over de temperatuur
hebben. De eerste fles zonnebrand factor 30 is op, dus het wordt tijd voor
inkopen.
Morgen weer
75 km voor de boeg. Dan zullen we in het nationaal park Manuel Antonio zijn.
We hopen dat we daar nog worden verrast door mooie en bijzondere dieren.
Onderweg zien we soms erg mooie vogels, maar een foto hebben we nog niet van
deze mooie beestjes gemaakt. Voordat wij van de fiets zijn, fietstas open,
fotocamera pakken en aanzetten, dan zijn ze alweer gevlogen…
Tijdens de
tocht van vandaag kwamen we over een brug. In de rivier lagen een paar
krokodillen te dobberen. Nee geen plastic exemplaren die je wel eens bij een
zwembad vergeet.. Maar echte jongens, brrr. Wanneer we fietsen horen we telkens
in de berm geritsel. Dan schiet er een geschrokken leguaan of
salamander weg. Meestal kruipen ze snel onder bladeren of kruipen in een
gat.
Vanochtend
ben ik me helemaal een hoedje geschrokken. We waren aan het klimmen.
Versnelling op standje koffiemolen en verstand op nul. Nou ja, op nul niet. Ik
was met mijn gedachten op de vrije loop. Ineens hoorde ik iemand vlak achter
mij iets tegen mij roepen. Ik zag in mijn ooghoeken iets blauws. Ik had
helemaal niets of niemand gezien. Een man fietste ons voorbij en riep iets over
onze zware tassen. We lagen (fietsten) helemaal in een deuk om mijn reactie.
Hij ook trouwens.
Posted
on 27
april 2008
Eergisteren
vertrokken van Samara naar Nicoya. De 2e keer dat we in Nicoya waren. Niet
omdat het zo´n geweldige plaats is, maar omdat er voor ons geen andere
alternatieven zijn om elders te komen. Het wegennetwerk is niet zo heel
uitgebreid. Er zijn wel andere wegen, maar dan zijn ze niet verhard. En als dat
nog niet het ergste is, het schijnt een labyrint te zijn van zandweggetjes. Dus
het is lastig om het juiste weggetje te vinden. Dan maar de veilige weg en dus
dezelfde weg terug fietsen. We hebben nu in een duurder hotel geslapen als de
vorige keer. De vorige keer hebben we bijna geen oog dicht gedaan vanwege de
herrie van de airco. Het was net alsof er een vrachtauto in de kamer stond.
Van Nicoya
zijn we naar Puntarenas gefietst. Onderweg hoorden we de brulapen om ons heen.
Heel apart om dat te horen. We hebben in het verleden tijdens het fietsen wel
apen gehoord, maar niet zo vaak als nu. Af en toe zag je de apen in de bomen.
Bij Playa Naranya aangekomen moesten we nog 2 uur wachten voordat de ferry de
overtocht ging maken.
De ferry
ging niet zo heel snel, maar dit probeerden ze te compenseren met harde muziek.
Af en toe herkenden we een deuntje waarvan de tekst in het Spaans is vertaald.
Na anderhalf uur discobeatend op de ferry hebben gezeten kwamen we rond
19.00 uur in Puntarenas aan. Het was al donker. We hebben een hotelletje
gevonden. Maar dat was nou niet echt een toptent. Bijna geen oog dichtgedaan.
Dus zijn we vandaag naar een ander hotel verkast. (met zwembad) Hier kunnen we
weer een beetje bijkomen en rustig slapen. Morgen hebben we 75 km voor de boeg
naar Jaco (spreek uit als Haco).
Posted
on 24
april 2008
De plannen
zijn veranderd. Na enig leeswerk hebben we besloten om naar een andere
kustplaats te gaan. Naar Tamarindo was een lang stuk onverhard. Dat trok ons
niet erg aan, dus zijn we maar via een verharde weg naar Samara gegaan.
Onderweg
zagen we een live aflevering van ¨Ja natuurlijk¨. Vroeger keken we daar naar.
Ik tussen mijn vingers door, want ik vond het maar eng en zielig dat er beesten
andere beesten opaten. Langs de weg lag een dode koe. Een grote groep aasgieren
was druk bezig om het beest op te peuzelen. Tja, ik kon niet met beide handen
voor mijn ogen langs fietsen, dus ik heb mijn hoofd maar weggedraaid. Bijna
ging ik over mijn nek van de stank. Verschrikkelijk. Full speed er vandoor
gegaan.
Morgen maar
eens kijken of we een beetje egaal bruin kunnen worden en of we de golven
kunnen trotseren met een bodyboard.
Posted
on 23
april 2008
Vanuit
Canas zijn wij over de Pan American Highway gefietst. Gelukkig hadden we de dag
heel erg goed gepland (meer geluk;-)) Het was zondag en gelukkig niet zo heel
erg druk. Langs de kant van de weg lagen vaak aan flarden gereden buitenbanden
van vrachtwagens. Dat lijkt mij behoorlijk eng om dat mee te maken terwijl je
op het fietsje daar in de buurt peddelt. Maar gelukkig werd het niet zo
spannend! Veel chauffeurs toeterden en zwaaiden en vaak werd er ter goedkeuring
een duimpje omhoog gestoken. Het was weer erg warm en we smachtten naar
ijskoude cola. Eindelijk zagen we een soda (zo heet een plaatselijk
restaurantje). Maar het hek was dicht en vergrendeld met een groot slot. Marcel
is op zoek gegaan naar de eigenaar. Achter de soda stond een huisje en daar
trof Marcel een klein oud mannetje met rubber laarzen aan (?!). Met handen en
voeten (tja, ons Spaans is wat roestig..) gevraagd of we toch een colaatje
konden krijgen. En de beste man opende het hek voor ons. Eindelijk ijskoude
cola! Heerlijk!
Na ongeveer
30 km namen we een afslag naar een onverhard pad. We moesten nog 20 km
ploeteren om bij de lodge aan te komen. Oververhit kwamen we aan. We werden
verwelkomd met 3 liter vers vruchtensap. Heerlijk, maar zo op. We kregen de
sleutel van ons huisje op palen. Het zwembad wachtte op ons. Bij het zwembad
zagen we ons eerste wild. Een groep witte Nederlanders die met Fox reizen op
pad waren. IEEEEEE. Oh kijk daar, daar is het echte wild. Een groot
prehistorisch beest.
Een grote
leguaan lag ook bij het zwembad te zonnen. Het beest was erg fotogeniek. Na het
zwemmen hoorden we een hoop kabaal. Ach het zal wel een grappenmaker zijn die
een leuk geluidje op zijn scooter heeft… Maar het bleken Brul apen te zijn. Erg
grappig om te zien, minder grappig dat ze de volgende ochtend rond 4.00 uur om
ons huisje zaten te brullen… ´s Avonds rond 19.00 uur gingen we eten. Onderweg
naar het restaurant zagen we iets in de struiken lopen. We konden niet zien wat
het was. Dan maar gewoon de camera gepakt en geprobeerd een foto met flits te
maken. Het beest klom in de boom. Het bleek een mooie miereneter te zijn. Het
was een lucky shot.
We hebben
met een boot een tourtje gemaakt door een Mangrove bos. In het bos leven
allerlei vogels. Het was lastig om een paar goede foto´s te schieten,
maar de echte vogelaars onder ons zullen de beestjes wel herkennen.
´s Avonds
werden we door de Nederlanders uitgehoord. Duss.. jullie hebben een
fly-en-drive? Eh, ja zoiets. Wordt jullie bagage nagebracht? Eh, nee hoor.
Hoeveel lekke banden hebben jullie al gehad? Tja, sinds 1997 nul,nul…
Vanochtend
zijn wij extra vroeg vertrokken om de hitte te ontlopen. We hadden 71 km
voor de boeg, waarvan de eerste 12 onverhard. De cola boeren hebben onderweg
weer goede zaken gedaan. burps. Rond half 2 waren we in Nicoya. Morgen richting
de kust, Tamarindo.
Posted
on 19
april 2008
Gisteravond
vielen we met onze neus in de boter. In het plaatsje Tileran was het feest. De
plaatselijke drumband marcheerde door het stadje. Gevolgd door honderden ruiters
te paard. De cowboys waren net de plaatselijke Ankie´s van Grunsven. Ze lieten
hun paarden dansen op live muziek. Er was ook nog vuurwerk. Er was veel muziek
in de straten. We verwachtten dat het lange tijd onrustig zou zijn in Tileran,
maar dat was niet het geval. Om 22.30 uur was het feestje afgelopen. De
hoteleigenaar vertelde dat de Tico´s (Costa Ricanen) altijd vroeg op zijn en
dat feestjes altijd vroeg eindigen.
Na een
lange afdaling zijn wij nu gearriveerd in Canas. Dit is een klein plaatsje aan
de Pan American Highway. Wij moeten morgen zelfs een stuk over de snelweg
peddelen om bij een uniek gelegen lodge te geraken. www.laensenada.net Daar zullen we 2 nachten blijven. We zijn van plan om
een tourtje te maken door een Mangrovebos.
Het is
gelukkig opgehouden met regenen. Hier is het heel erg heet. Vanmiddag hadden we
43 graden op de teller staan.
Posted
on 19
april 2008
Afgelopen
nacht hebben wij overnacht in een Zwitsers hotel. Beetje vergane glorie, maar
het zag er leuk uit. Zomaar een Zwitsers chalet in Costa Rica.
De beste
man had zelfs een treintje gebouwd met een heus station (inclusief toiletten)
en een tunnel onder de grond. Het ding reed niet meer, ze waren driftig aan het
sleutelen.
We zijn om
het meer van Arenal gefietst. In de regen. We hebben getest of de
zonnebrand waterproof is. Helaas het spoelde er na een tijdje gewoon
vanaf. Toen het even droog was zijn we zowaar nog verbrand… Onderweg zagen we
stroompjes en riviertjes. Niet alleen de stroompjes water die langs de benen zo
in onze schoenen stroomden. We hadden een eigen meertje in onze fietsschoenen,
het leek nooit op te houden met regenen. Ondanks dat het tijdens de regen 25
graden was, hadden we het gewoon koud omdat we zo nat waren. Als het goed is
wordt het weer wat beter.
Normaal is
een tochtje langs een meer niet zo inspannend, maar de afgelopen twee dagen
waren erg zwaar. Heuveltje op heuveltje af….maar iedere keer wel met een
stijgingspercentage van ruim 10%. Volgens onze hoogtemeters hebben we vandaag
in totaal ruim 2000 hoogtemeters overwonnen. Toen we even de tijd namen om uit
te rusten en van het uitzicht te genieten, waren er een stel Amerikanen die ons
moed in probeerden te praten….Vanaf hier is het alleen nog maar naar
beneden…Yeah right! Dat lijkt wellicht zo in een auto.
We zijn nu
in een typisch Costa Ricaans stadje.(Tileran) Een paar straten
rechts, een paar straten links en je bent er weer doorheen. Alle
activiteit speelt zich af in een klein centrum. Wij gaan zo maar weer eens op
zoek naar iets te eten 
Het eten is hier veel te goed. Ook de lunch is
nogal overdadig, waardoor we weer geen kilootjes kwijt raken.
Het eten is hier veel te goed. Ook de lunch is
nogal overdadig, waardoor we weer geen kilootjes kwijt raken.
Posted
on 17
april 2008
Vandaag
wilden we met een tourtje naar de vulkaan de Arenal. Helaas was het vandaag
niet zo heel erg geweldig weer. Bijna de hele dag kon je door de bewolking de
vulkaan zelfs niet eens zien vanuit het plaatsje. We hebben daarom maar besloten
om geen tripje te boeken, omdat de kans zo´n 99.9% is dat je niets kunt zien.
We hebben
wel een fikse wandeling gemaakt naar een hele mooie waterval. Onderweg hoorden
we iemand op een fluit spelen. Er bleek een rastaman naar eigen zeggen voor de
apen aan het spelen te zijn. Volgens hem leefde er een apenfamilie van 14 apen.
Op de foto een aapje van drie maanden oud. Om bij de waterval te komen
moesten we eerst weer honderden treden naar beneden klauteren. Het was erg
mooi om te zien. Wat een kracht heeft water. Vlakbij de waterval was een
riviertje waar vissen tussen de pootje badende mensen zwommen. Op de terugweg
kwamen we meerdere bezwete Amerikanen tegen die op slippers! het zelfde tochtje
liepen. Tsja of het nog ver was……..
Helaas
hebben we nog geen fel gekleurde kikkers gezien. Her en der dode padden en een
dode slang. Bij het hotel zag ik zonet nog een dikke pad. Niet spectaculair.
De vogels
zijn mooi. Sommige mensen hebben in Nederland deze beestjes in een kooitje en
hier vliegen ze vogelvrij rond. Erg leuk om te zien hoe ze smikkelen van een
banaan. Driftig vladderende kolibritjes zijn ook een lust voor het oog.
Morgen gaan
we weer fietsen. De tocht gaat langs een meer. Het meer heet het meer van
Arenal.
Posted
on 16
april 2008
We zijn
vandaag gearriveerd in het plaatsje La Fortuna. Je kunt hier de vulkaan Arenal
zien. Het ding heeft in 1968 voor het laatst nog lava gespuwd. Het verhaal gaat
dat je ´s avonds een rode gloed van lava nog kunt zien. Nou, dat willen wij wel
eens zien!
Even
algemene info. Het is hier 8 uur vroeger dan in Nederland.
´s Avonds
is het vroeg donker, zo rond een uur of 6. Maar ´s ochtends is het dan weer
heel vroeg licht, zo rond 5 uur.
Vanochtend
om 8.30 gaf de teller aan dat het al 30 graden was.
We starten
dus vroeger dan wij gewend zijn en hopen zo de ergste hitte voor te zijn. Met
als gevolg dat wij heel vroeg op de bestemming aankomen. Het geeft ons een
beetje een vreemd gevoel, maar ach daar zullen we wel aan wennen.
De route
heeft ons vandaag langs allerlei plantages gevoerd. Zoals bananen, ananas en
papaya. Ook waren er een aantal grote fabrieken die het fruit verwerkten. Dan
rook je bijvoorbeeld ananas. best lekker hoor.
Het fruit
is hier overheerlijk en in overvloed.
Posted
on 14
april 2008
Het is nu
maandag. de eerste 2 fietsdagen zitten er al weer op.
We hebben 1
dag in de hoofdstad San Jose rondgelopen. Niet echt een winkelstad. Het heeft
een wegennetwerk dat veel lijkt op een Amerikaanse stad. 1 calle, 2 calle,
central Avenida, enz.
Gisteren
werden wij en 2 andere fietsdames met fietsen vervoerd in een busje. We werden
naar het vertrekpunt vervoerd, omdat op dat traject niet gefietst mocht worden.
Eenmaal op
de pedalen werden we al snel vergezeld door enorme roofvogels die boven ons
hoofd rondcirkelden. Nu maar hopen dat wij een te grote maaltijd zijn voor die
jongens. Om ons heen was het groen. Banannenplanten, annanasplantages en ander
mooi groen en bloemen.
Op de weg
reden veel grote vrachtwagens. Type grote Amerikaanse jongens. Deze
vrachtwagens vervoeren fruit. Chiquita bananen en ander fruit voor bijvoorbeeld
Delmonte.
De eerste
overnachting was in een mooi resort midden in het regenwoud. Vanuit de hangmat
konden wij genieten van allemaal groene planten en mooie bloemen. Veel
gekleurde vogels, kolibri´s vlogen vrolijk kwetterend langs onze veranda. Bij
het resort hadden ze een vlinderkas met allemaal gekleurde
vlinders. Ook keek een niet al te vriendelijke kaayman vanuit het
meertje ons aan. brrrr. Opeens kwam een tropische regenbui naar beneden.
Erg leuk om te zien vanaf de veranda. Natuurlijk zaten wij droog;-)
Vandaag hebben
we de eerste klimmetjes gehad. Het was een vochtige warmte. Opeens begon het te
regenen. We hebben bij een familie op de veranda geschuild. Toen het weer droog
was zijn wij weer op de fiets gestapt en verder gepeddeld. We zijn nu in
Venecia. (nog steeds in Costa Rica en niet in Italie).
Morgen
fietsen we naar Fortuna. Daar gaan we een vulkaan beklimmen.
Posted
on 6
april 2008
Nog een
paar nachtjes en dan is het zover.
Eindelijk
weer op pad met de fiets.
Volgens de
GGD waren we nog voldoende voorzien van chemicalien in ons lijf. Vaccinaties
waren niet nodig.
Zo
langzamerhand hebben we de spulletjes weer verzameld. Donderdag nog even naar
de kapper en dan kunnen de tassen worden ingepakt.
vandaag,
zondag 6 april, hebben we een testritje gemaakt met de fietsen. Rijdt weer als
een zonnetje.
De nieuwe
fietsen met Rohloffnaaf zijn besteld, maar deze reis gaan we nog met onze
"oude" vertrouwde fietsen op pad.
We hebben
er zin in!
Costa Rica april 2008
Posted
on 13
maart 2008
Vanaf april
2008 gaan wij een aantal weken fietsen in Costa Rica.
We proberen
onderstaande routes te fietsen.
 |
Posted
on 29
mei 2006
Gisteren
van Florence naar Sienna gefietst. Het was een mooie maar zware etappe. Zo’n 75
km gefietst met zeer warm weer. Strak blauwe lucht. Heuveltje op heuveltje af
met her en der een stijgingspercentage van 13%.
De
uitzichten, als je daar even de puf voor had, waren fantastisch.
We
arriveerden laat op de camping. Een rustige camping met een vlak veldje. Hoera!
In Florence waren de veldjes heuvelachtig, wat betekende dat je tijdens de
slaap omhoog moest klauteren (anders gleed je van het matje af).
Het is
vandaag een bewolkte dag, wat ons goed uitkomt omdat we hier in de stad rondslenteren.
We zijn
gisteren door de Chianti streek gefietst. De eigenaar van het
campingrestaurantje heeft ons verschillende soorten Chianti’s laten proeven.
Heerlijk!
Nog 300 km
te gaan voor we in Rome zijn.
Groeten,
Marcel en
Sandra
Posted
on 27
mei 2006
We hebben
ondertussen de Alpen bedwongen. Verona bezocht. Bologna bezocht, door
de Apenijnen gefietst. Fietsend door Toscaans landschap en eindelijk in
Florence aangekomen.
Gistermiddag
in Florence een camping gevonden op loopafstand van de stad. ‘s Avonds heb je
een schitterend uitzicht over de stad. Vandaag een "rustdag", wat
betekent dat je de hele dag door de stad rondloopt. Vanavond weer genieten van
een heerlijk zelf gebrouwen avondmaal met de vers bereide salade van Roelf.
Het fietsen
gaat prima. Het weer is ook geweldig. (beter dan in Nederland
Morgen gaan
we naar Sienna, waar we ook weer een " rustdag" gepland hebben.
Onderweg
komen we veel Nederlanders tegen die of naar Rome fietsen of vanuit Rome naar
Nederland fietsen. Maar ook Duitsers en Amerikanen zijn we al fietsend
tegengekomen.
De
cappucino is hier overwegend prima, dus dat is genieten! Lekker zo’n bakkie na
een aantal uurtjes fietsen.
Cia4now!
Posted
on 12
mei 2006
Op vrijdag
28 april 2006 zijn we van huis vertrokken naar Rome.
Vrijdag was
een droge dag met veel wind. op zaterdag tot en met maandag (?) regende,
hagelde het en was het koud. In Roermond kwamen we verkleumd aan bij een
alleraardigst stel Vrienden op de Fiets. Bij Odielienrode (?) gingen we de
volgende dag de grens over Duitsland in.
Het was
mooi weer!
Langzaam
aan kon de lange broek en het jasje uit.
Wij hebben
een tocht langs de Rijn, Lorelei gemaakt. Tevens hebben we nog langs de Rijn
overnacht. Schitterend mooie Duitse plaatsjes aangedaan. Denk aan Heidelberg,
Tubbingen enz. Ook nog overnacht langs de Donau. Stukje Donau Radweg gevolgd.
Leuke omgevingsplaatjes gezien.
Fietsen
door de koolzaadvelden, heuveltjes, boerendorpjes enz, enz.. Op een gegeven
moment sliepen we met 7 Nederlanders op de camping die allemaal op de fiets
richting Bodensee of Rome onderweg zijn. Leuk, de stoere verhalen komen
allemaal weer boven. Een Nederlands echtpaar (55 plussers) zijn we in Nederland
tegengekomen op een pontje richting
Roermond.
Dit echtpaar zijn wij regelmatig onderweg tijdens het fietsen of op de camping
tegengekomen. Erg leuk! We zijn nu in Bregenz aan de Bodensee (Oostenrijk). Het
Nederlands echtpaar zal morgen verder gaan en wij vieren een rustdag (nou, ja
noem het een wasdag). Morgenavond komt Roelf met de trein in Bregenz. Hij zal
ons begeleiden naar de Silvretta pas. Gaat hij ons duwen??? We zullen het
zien.
Posted
on 2
april 2006
Bijgaand
het kaartje waarop de route staat vermeld.
Je kunt ook
naar www.reitsmaroutes.nl gaan, want wij volgen de
route van Hans Reitsma.
 |
Van huis naar Rome 2006
Posted
on 29
maart 2006
Eind april
2006 zullen wij vanuit huis naar Rome fietsen.
Het lijkt
ons heerlijk om het mooie weer tegemoet te fietsen.
Lekker de
hele dag buiten zijn en genieten van de omgeving.
We hebben 5
weken gepland om in Rome aan te komen.
In Bregenz
komt Roelf om verder met ons de tocht voort te zetten.
We hopen
dat we kunnen genieten van de vrijheid. Het vrijheidsgevoel zal nog worden
versterkt door her en der te gaan camperen met onze nieuwe campeerspulletjes.
(en nu maar hopen dat het mooi weer zal worden).
Posted
on 18
november 2005
We zijn
weer terug in Nederland. Met een hoofd vol herinneringen en een heleboel
foto’s.
De fietsen
zijn heel aangekomen op Schiphol. Na een grondige wasbeurt zijn ze
weer toonbaar. Ze wachten braaf in de schuur tot ze weer van stal worden
gehaald.
Veel mensen
hebben het idee gekregen dat wij behoorlijk hebben moeten afzien tijdens onze
vakantie.
Ook hebben
velen het idee gekregen dat wij altijd veel moeite hebben moeten doen om het
een en ander geregeld te krijgen. Volgens menigeen zal onze vakantie zwaar zijn
geweest en wellicht niet leuk.
Wij hebben
onze fietsvakantie niet als zwaar (afzien) ervaren, wij vonden de
reis zeer zeker de moeite waard en erg leuk. Wij vinden het leuk om in den
vreemden dingen te ontdekken, zien en zelf dingen te regelen. Ja, het
klopt dat niet alles in een keer geregeld kon worden. Maar bedenk wel dat er
vaak een taalbarriere was, dus het kost nu eenmaal meer moeite om duidelijk te
maken (vaak met handen en voeten) wat je wilt en hoe je het wilt. Op
sommige momenten lastig en soms ook wel eens vervelend, maar in het algemeen
helemaal geen probleem. Dit element vinden wij juist leuk en maakt onze
vakantie compleet.
Het zijn
vaak juist de leuke dingen om te vertellen hoe het er aan toe gaat. Dit zijn
juist de afwijkende situaties die je in Nederland niet gauw zult meemaken.
Wij kijken
met plezier terug naar deze vakantie!
Posted
on 11
november 2005
Het
is nu vrijdag. De dag voor ons vertrek naar huis. We hebben nog het een en
ander moeten regelen. Namelijk op zoek naar dozen om onze fietsen in te pakken.
Er
is een fietsmarkt in Kunming. Stel je het volgende voor: een
zijstraatje met allemaal fietsen- en brommerwinkels. En een hele mooie grote
Giant winkel. Het duurde even, maar toen brachten ze 2 dozen waar Giant fietsen
in gezeten hebben. Klaar. Nou, het zijn niet het formaat fietsen die wij
hebben. Dus het zijn fietsdoosjes. Het voorwiel eruit, zadel op de laagste
stand, trappers eraf, stuur eraf. Hup in de doos en dichtplakken maar.
Dan
sta je met 2 fietsen ingepakt in dozen. Niet op loopafstand van het hotel. De
Giantmannetjes vertelden ons dat de dozen niet in een taxi passen (ja, dat
dachten wij ook al). Maar na wat heen en weer gepraat bleek dat de buurman wel
een minibusje heeft. Even vragen of hij ons naar het hotel wil brengen. ja
hoor, voor een luttel bedrag van 30 Yuan (3 hele euro’s) gaan de fietsen
achterin het busje. Ik, Sandra, voorin. Marcel opgevouwen naast de fietsen
achterin en gaan met die banaan. Mensen in de bus keken wel een beetje vreemd
naar het minibusje (gek).
Bij
het hotel aangekomen hebben we de fietsdozen maar wat degelijker dichtgeplakt.
En klaar is Keesie! Morgen gaan ze weer in een minibus richting vliegveld.
Ach,
reizen in China is toch wel heel moeilijk!
Gisteren
zijn we in Stone Forrest geweest. Het was een indrukwekkend gezicht een heus
bos met allemaal stenen en rotsen. De rit naar het park duurde ongeveer 2 uur.
Maar tijdens de heenweg was ons al wel weer helemaal duidelijk waarom wij toch
graag willen fietsen en niet in een busje van A naar B crossen.
Het
minibusje haalde een topsnelheid van 80 km/u. Maar het leek wel veel harder,
want het ding maakte een hoop herrie en rammelde over het niet al te mooie
wegdek. De chauffeur dulde geen auto’s voor zich, waarschijnlijk dacht hij dat
hij nog kans maakte om de opvolger van Michael Schumachter te worden. Luid
toeterend scheurden wij om gaten en auto’s heen.
Dubbel gevouwen in het busje.
Bij aankomst moesten we eerst even een tijdje wennen aan het lopen. Goh, wat is
het pijnlijk als je bloed een uurtje of 2 niet vrij rond kan stromen. Nee, geef
ons dan maar ons fietsje! Vrijheid, Blijheid.
Op
de terugweg maakte de chauffeur het helemaal bont. We vlogen (80km p/u)
iedereen voorbij zowel van de linkerkant als van de rechterkant. En opeens
gingen we benzine tanken en zeer uitgebreid de auto wassen (inclusief het
afdrogen van de ramen). En dat terwijl de beste man ongeveer 4 uren op ons
heeft staan wachten.
Ach,
dat is allemaal heel normaal….
Rare
jongens die Chinezen.
Posted
on 8
november 2005
We zijn
gearriveerd in Kunming!
Het was een
zware tocht. Niet zozeer door het aantal km (84km) of door de beklimmingen,
maar door het wegdek. We hebben ongeveer 70 km gefietst over heel slecht
wegdek. Veel gaten en hobbels. Er werd gewerkt aan de weg. Alleen hadden wij
het idee dat het nogal ongestructureerd ging. Iedereen was overal mee bezig,
maar niet met de weg zelf. Ze waren muurtjes aan het metselen, hakken van
stenen, maken van gaten in de weg, maar niet echt bezig met het asfalteren of
zoiets. Onderweg werd wel eens de weg gerepareerd. Dit ging als volgt te werk.
Je vult een groot gat (ongeveer een meter) met asfalt en gooit daarover een
laag grote stenen. Je kunt wel nagaan dat het heerlijk fietst over zulke
stukken.
De
vrachtwagens die ons voorbij denderden kwamen zo nu en dan helemaal los van de
weg.
Eergisteren
zijn wij van Tonghai naar Jincheng gefietst (90km). Het wegdek was de eerste
50km geweldig goed, maar daarna werd het weer een lappendeken van reparaties en
gaten. Het was wel een hele mooie tocht. We zijn door heuvelachtig gebied
gefietst met mooie uitzichten. Langs een langgestrekt meer tussen de bergen.
Aangekomen
in Jincheng, nee weer geen toeristenfuik, aangeklopt bij het enige hotel in het
stadje. Daar werd ons duidelijk gemaakt dat we konden overnachten voor 200
Yuan. In grote steden hebben wij voor deze prijs in redelijk luxe hotels
geslapen. Wij aan het onderhandelen, maar de tante aan de receptie kende 1
woord Engels "NO". Het was niet mogelijk om voor minder Yuan’s te
overnachten. Marcel ontdekte nog een ander "hotel", maar daar wil je
niet overnachten (ranzig). Op een gegeven moment werd er een jongen bijgehaald
die Engels sprak. Hij heeft ons geholpen, wat bleek nu.. de overnachting kostte
100 Yuan en de borg was 100 Yuan.
De jongen
heeft ons uitgenodigd voor het avondeten bij zijn familie thuis. Een hele
ervaring, een hele vis ontleden en weg zien te werken met
stokjes. Voor het eerst echt contact met de Chinese bevolking. Zijn ouders
hebben een kliniek in het stadje. Zijn vader en moeder zijn chirurg. Voor de
goede orde: Wij mochten de operatiekamer zien. We mochten zo met onze smerige
schoenen naar binnen lopen… Bij het eten nog even gevraagd naar de
studie van de ouders…. Niet dus. Gewoon oefenen op de
patienten…….. De jongen, zijn naam is Wei Wei (zijn Engelse naam is Way)
heeft in Kunming medicijnen gestudeerd, maar wil ook graag in het buitenland
studeren. Hij heeft de aanvraagformulieren al in huis, maar begrijpt niet echt
dat als hij die formulieren niet invult en op de post gooit, dat er dan niets
gebeurd. "Ik heb ze toch gebeld?" Tsja…..We hebben de rest van de
avond besteed aan het pushen van Wei Wei om toch vooral de formulieren in te
vullen en op te sturen. Niet geschoten is altijd mis.
Kunming is
een erg moderne westers aandoende stad. Voor ons bijna een omgekeerde
cultuurshock na vier weken op het platteland te hebben vertoeft. Er is ineens
niemand meer die ons aanstaart omdat wij er iets anders uitzien dan de
Chinezen. Helaas regent het momenteel nogal hard. Gisteren was het nog heerlijk
weer. Het verandert hier dus erg snel.
Posted
on 5
november 2005
Na een
korte maar wel zware etappe zijn we gearriveerd in Tonghai.
Tonghai
ligt op 1700 meter.
Het vorige
plaatsje was niet echt een toeristenfuik. Dus er was geen keus wat
hotelaccomodatie betreft. Het was er gelukkig schoon. Nu zitten we in het beste
hotel van deze stad. Het had, met de nadruk op had, een zwembad. Maar dat kan
ook aan het seizoen liggen, want we hebben begrepen dat er in de zomer een zwembad
is (misschien een opblaasbad??).
Op de 16e
verdieping heb je een mooi uitzicht over het meer (maar dan hadden ze de ramen
nog even moeten wassen).
We zijn
vandaag om het meer gefietst, en hebben een Mongoolse nederzetting bezocht. De
bewoners, afstammelingen van de Kubli Kan, zouden nog steeds in klederdracht
lopen. Maar dat was vandaag niet het geval. Wel een jongetje gezien in een
shirtje van NKIE (het stond er echt!). Het tochtje om het meer was de moeite
waard. Aan de rand van het meer zijn allemaal akkertjes met groenteteelt.
Tussen de akkertjes liggen zand/gravelpaadjes waar we overheen zijn
gefietst. (lekker weg van de grote weg). Heerlijk rustig. Het uitzicht is
heel mooi.
Aan de rand
van de stad is een berg van ongeveer 200 meter. Op deze berg is een park
gevestigd. Daar hebben we rondgewandeld en tempels bezocht. Het uitzicht was
weer mooi (stad en meer).
Morgen gaan
we naar een plaatsje wat ook geen toeristenfuik zal zijn.
Het wordteen tocht van 90km met het laatste gedeelte slecht wegdek. Er
moet ook aardig wat geklommen worden.
Dus een
goed ontbijt zal wenselijk zijn. Nee, geen noedelsoep. We gaan naar een bakker
en slaan daar een aantal zoete broodjes in (brood bakken zoals in Nederland
kunnen ze niet. Alles is zoet en vet. Maar je kan er wel op fietsen.)
Posted
on 1
november 2005
Gelukkig
is het weer hier een stuk beter geworden. We zijn 3 nachten in Gejiu gebleven.
Het regende en het was koud. We hadden geen zin om in de regen te gaan fietsen,
je loopt alleen maar het risico om ziek te worden. We zijn gisteren vertrokken,
het was 11 graden. Het miezerde een beetje.
We
hoefden maar een korte etappe te fietsen.
We
zouden in een "Centerpark"achtige accomodatie overnachten met een
aantal zwembaden en glijbanen. Het was een groot complex. Dat wel… Maar het had
zijn beste tijd al lang gehad. De beheerster zei dat er die dag niet gezwommen
kon worden, omdat ze aan het schoonmaken waren. Maar na een kleine inspectie
door ons bleek dat ze al lang geleden hadden moeten beginnen met schoonmaken.
Zeker te druk gehad met al die hotelgasten die langskwamen. Er lag een filmpje
vuil op het water.
En
Marcel had zich zo verheugd om even te zwemmen. Een voordeel. Het was heerlijk
rustig in het hotel. Geen straatrumoer, geen karaoke of zwaar verkeer dat ons
uit onze nachtrust hield.
Nu
zijn we in Jianshui. Een stad die helemaal gerenoveerd wordt. Overal wordt
gebouwd.
We
zijn vanochtend vertrokken zonder regen en soms een zonnetje. Het was al gauw
over de 20 graden. Een stuk aangenamer. Waarschijnlijk zal het niet heel veel
warmer worden, omdat we op ongeveer 1400 meter hoogte zitten.
Posted
on 29
oktober 2005
We zijn
gearriveerd in China.
De grens
overgaan was een hele ervaring. In Vietnam moest de fiets in het gebouw en wij
moesten formulieren invullen. De douanier deed heel gewichtig, en het duurde
erg lang. Toen mochten we naar China.
De fietsen
aan de andere kant het gebouw uit en opstappen maar… Ja dat dachten wij. Nee,
op botte wijze werden wij te kennen gegeven dat wij moesten afstappen en lopen.
Oh ja, nog even de paspoorten laten zien. Wij grabbelend, leunend tegen de
fiets aan om het allemaal een beetje in evenwicht te houden, zoeken wij onze
paspoorten. De douanier werd boos, we mochten niet tegen de fiets leunen.
Staan! Na de paspoort check mochten we verder. Naar de Chinese Douane.
Fietsen mee naar binnen. NEE, dat moest niet. Een dame in uniform gebaarde en
sprak vloeiend Chinees tegen ons. Fiets naar buiten, wij in de rij. Duurde weer
een tijdje. Paspoorten een aantal malen onder de UV-lamp en eindelijk een
stempel. Naar de fiesten maar weer. Omlopen werd er gebaard (maar niet
vriendelijk). Toch nog een heel autoritair gezag.
Direct geld
gewisseld en verder gefietst. Langs een bruine, snelstromende rivier. De eerste
overnachting in China was basic. Een heel klein plaatsje. Een kale kamer, met
douche naast de wc (tja, geen westerse natuurlijk). Accuut geen drang om een
grote behoefte te plegen.
Het dorpje
had een aantal winkeltjes en eethuisjes. Heel minimaal en zeker geen Engels.
Gelukkig hadden we in Sapa een Lonely Planet gekocht (handboek voor de
reiziger). Hierin staan een aantal gerechten genoemd. Na veel geduld en met wat
aanwijswerk hebben we toch een goed maaltje gehad.
Toen nog
slapen op een hard bed (nee, de zachte bedden hebben we al lang niet meer
gehad).
De volgende
ochtend weer verder gegaan. We waren nog geen 3 km aan het fietsen en het begon
te gieten van de regen. We zagen er al gauw niet meer uit, want er werd gewerkt
langs de weg (de vorige dag ook al). Met dynamiet werden er rotsblokken naar
beneden geblazen. Het was een bruine blubber zootje.
Langs de
kant van de weg waren hutjes van wegwerkers en om bouwmateriaal droog te
houden. Wij gingen daar schuilen. Al gauw kwam er een mannetje naar ons toe.
Een heel verhaal, maar wij begrepen er geen hout van. Hij kwam even later met 2
krukjes aanzetten. Heel aardig. Nog weer later kregen we flesjes drinkwater
aangeboden. Heel aardig.
Het weer
knapte een beetje op en toen zijn we verder gegaan. Onderweg kwamen we nog 2
Fransen tegen. Zij waren vanaf Kunming (onze eindbestemming) gestart en
fietsten langs de rivier naar China met als einddoel India.
Aangekomen
in ons overnachtingsplaatsje. Ook weer 3x niks. Toch nog een hapje te eten
gekregen en een dak boven ons hoofd. De volgende dag was het regen, regen en
nog eens regen. Een paar uur gewacht. Het hield niet op en het regende ook niet
minder. We hebben besloten om deze dag niet te gaan fietsen. (in eerste
instantie wilden we 30km fietsen en daarna met een bus verder naar Gejui. Na 30
km zou het alleen maar klimmen worden (>30km) en daarna kwam een tunnel waar
we niet doorheen mogen fietsen.) Met een hoop handen en voeten en soms een
beetje aan de botte kant hebben we onze fietsen in een mini-bus gekregen. Er
wilde een dame mee, zittend op een achterwiel van de fiets. Totaal geen besef
dat dit niet echt gezond is voor de fiets. Deze dame maar te kennen gegeven dat
ze niet mee mocht. Er werd na een tijdje wat heen en weer gepraat van chauffeur
gewisseld en een mannetje heeft ons naar Gejui gebracht (65km).
Nu zijn we
in Gejui. Gisteren aangekomen. Bij een hotel gevraagd of er een kamer was. Nee,
vol vanwege een meeting. Weer verder gezocht. Mensen gevraagd naar hotels, maar
niemand spreekt een woord Engels. Een oudere man gevraagd naar een hotel die in
de Lonely Planet staat, maar hij wist van niets. Hij wees naar winkeltjes, maar
daar had ik al geprobeerd. Weer rondgereden en gezocht. Voor ons is een hotel
niet herkenbaar. Opeens komt het mannetje weer naar ons toe. Hij neemt mij
(Sandra) mee naar een hotel??. Praat met de dame achter de balie, maar ze wilde
niet met me praten. Ik maakte een beweging van slapen (handen naast het hoofd)
en de man begint te glimmen. Sleurt me mee. En ja hoor, naar het eerste hotel.
Hij sleept me naar de balie en babbelt er vrolijk op los. Ja hoor, we hebben
een kamer.
Vandaag was
het een regendag. Koud.
Nu, terwijl
ik dit type is Marcel d.m.v. een computeraan het communiceren met de eigenaar
van deze internetzaak. Marcel typt Engels en dit wordt vertaald naar Chinees.
Erg grappig. Die gasten direct zoeken waar Nederland ligt. Geloven niet dat we
met de fiets zijn. Nadat ze een foto hebben gezien verklaren ze ons voor
gek. Nu wordt het weerbericht opgezocht. Morgen, een beetje regen en 14
graden.
We hopen
dat het morgen droog is, dan kunnen we weer verder fietsen. (in de regen is het
wel erg koud met 14 graden).
Groeten uit
China
Posted
on 24
oktober 2005
Wij zijn
vanaf Lao Cai met een minibusje naar Sapa gegaan.
Het regelen
van een minibusje ging erg makkelijk, sneller dan het regelen van het ontbijt.
Inderdaad
was de etappe behoorlijk zwaar geweest.
We lazen in
de Lonely Planet , de bijbel voor de reiziger, dat je moest getraind zijn voor
de Olympische spelen anders zou het een hel zijn om naar Sapa te fietsen.
Het weer is
in Sapa heel anders dan elders in Vietnam. Het is gewoon koud! Vanacht zelfs
onder een deken geslapen! Het hotel heeft geen airco, een airco heb je hier
niet nodig. Sapa ligt op 1600 meter hoogte.
We
hebben vanochtend een wandeling gemaakt naar een aantal bergdorpen. Veel
foto’s gemaakt van de mensen die daar in klederdracht rondliepen. Helaas hadden
we geen mooie uitzichten op de bergen, want het is behoorlijk mistig. ook nu
nog om 13.15 uur.
We zullen
morgen weer naar Lao Cai gaan. Dit keer zullen we gaan fietsen;) Voornamelijk
naar beneden!
We hopen
dat het zicht morgen goed is, zodat we nog een aantal mooie plaatjes kunnen
schieten.
Overmorgen
zullen we dan de rivier (grens) oversteken en in China aanbelanden.
Helaas lukt
het niet om een aantal foto’s te uploaden, want een usb-poort ontbreekt toch
wel erg vaak.
Posted
on 22
oktober 2005
Wij hebben
nu weer vier fietsdagen achter de rug.
De omgeving
is gaandeweg steeds mooier geworden.
Bergen,
groen, riviertjes.
De mensen
vinden wij ook veel vriendelijker dan op onze eerste 2 fietsdagen.
We worden
wel een beetje moe van al het geHallooo. Waarschijnlijk hebben de mensen niet
door dat iedereen ons Hello toeroept en dat je na een aantal uren denkt: Ja,
Hallo…
Ook de
toeters doen het hier reuze goed. Je schrikt je het leplazerus elke keer. Er
zijn van die geinponums die het leuk vinden om hun toeter voluit te proberen
wanneer ze naast je rijden. Geloof me, het zijn meer decibels dan in Nederland
is toegestaan.
Kwa weer
hebben we alles al gehad.
We zijn al
een keer gestart in de stromende regen. Hele rivieren stroomden aan de
zijkanten van de straten. Het leek er niet op dat het nog droog zou worden, dus
toch maar gestart. Om 11.30 uur werd het dan eindelijk helemaal droog.
Ook het
zonnige weer heeft ons al menig zweetdruppel doen produceren tijdens het
klimmen.
Vandaag was
het bewolkt. Heerlijk…
We zijn nu
gearriveerd in Lao Cai. Je kunt aan de overkant van de rivier China zien
liggen.
We gaan
morgen eens heerlijk uitslapen en proberen een minibusje te charteren om ons
naar Sapa te brengen.
Sapa ligt
maar 36km van Lao Cai af, maar het schijnt zeer zwaar te zijn (voor de
getrainde wielrenner staat in de route-omschrijving). Daarom willen we deze
berg d.m.v. een gemotoriseerd voertuig beklimmen.
In Sapa
gaan we waarschijnlijk een trekking of iets dergelijks maken. Een beetje
afhankelijk van wat er te koop is.
Voor nu de
groeten uit Viet Nam
Posted
on 16
oktober 2005
We zijn
vanuit Hanoi gaan fietsen naar Halong Bay (het plaatsje Bai Cha hebben we
overnacht). Het waren zware km’s voor ons. Erg warm, stoffig, vochtig. Het
draaide allemaal nog niet erg lekker. Misschien was de omgeving ook een beetje
debet aan deze moeizame start. Bij aankomst in het hotel zagen we eruit als
zwarte pieten. Marcel had mooie zwarte randen rond zijn bril. Hij dacht ook dat
hij behoorlijk verkleurd was, maar na een douche was hij toch wel een beetje
teleurgesteld. Het ontbijt en het avondeten was eigenlijk niet echt best. ‘s
Avonds hebben
we onze
magen gevuld met veel rijst en blaadjes soep (? geen idee wat het was, maar je
moet toch iets binnen krijgen). Wel als toetje een ijsje en een yoghurtje naar
binnen gewerkt. De volgende ochtend hebben we elk 2 yoghurtjes naar binnen
gewerkt en ergens brood gekocht. Niet echt een culinair hoogstandje dus.
Na twee
dagen van ruim 80 en 90 km gefietst te hebben, kwamen we aan in Halong Bay.
Halong Bay staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. In de zee zijn hele mooie
rotspartijen te zien. We hebben een boottochtje
gemaakt en
heel veel foto’s gemaakt. Jammer genoeg was het niet helemaal helder zicht.
De volgende
dag hadden we gepland om met de bus naar Hanoi af te
reizen. De avond ervoor
geinformeerd wanneer de 1e grote bus zou
vertrekken. Dat zou om 6.30 uur in de
ochtend zijn. Vroeg uit de veren.
Bij het busstation aangekomen kregen we te
horen dat de grote bussen
tussen 11.30 uur tot 18.00 uur zouden binnen komen.
Geen exacte
tijdsplanning dus. Weer teruggefietst naar een hotel waar we
een
langdurig ontbijtbuffet hebben genuttigd. Om een heel lang verhaal kort
te
maken zijn we uiteindelijk na veel gehannes en onderhandelen om
15.30 uur met
een bus naar Hanoi vertrokken. De fietsen werden op de
achterbank gezet. Bij de
andere bussen moesten de fietsen onderin het
bagageruim worden gelegd. (tja,
hoe komen ze er weer uit als je in
Hanoi bent? Kun je er nog mee fietsen?).
Om 20.00
uur kwamen we aan in Hanoi. We hebben door Hanoi gefietst als
waren we
fietskoeriers in New York. Een heksenketel. Je ogen overal
hebben en stug
doorfietsen.
Vandaag hebben we maar gebruikt als een "rustdag".
Morgen zijn we van plan om te gaan fietsen.
We gaan wel
een andere route fietsen dan we vooraf hadden gepland. De
hoge bergen proberen
we te vermijden. We hebben geen vertrouwen in de
zware route. De hitte en het
matige eten kunnen een zware tocht tot een
ondoenelijke onderneming maken. Het
is toch vakantie en geen kwelling!
Wederom de
groeten uit Hanoi!
Posted
on 11
oktober 2005
Wij zijn
eindelijk in Hanoi aangekomen.
Vanaf Kuala
Lumpur zaten we met Willem Alexander in het vliegtuig.
Het was een
lange reis. We hebben de fietsen meerdere malen gezien. En gelukkig waren de
dozen aan het einde van de rit nog nagenoeg heel. Geen schade tot dusver. De
fietsen staan nu op onze hotelkamer. Nog even lucht in de banden en de trappers
erop, dan kunnen we morgen gaan fietsen richting Halong Bay.
We lopen nu
door Hanoi en herkennen her en der dingen van 5 jaar terug. Grappig.
Er is niet
echt veel veranderd. Het is alleen niet zo heet als toen. Gelukkig maar… Niet
dat het koud is hoor, 33 graden ongeveer.
Wij gaan
straks naar een voorstelling in het Waterpuppettheater. Zijn we de vorige
keer ook geweest. Doen we nu nog even over, we vonden het toen erg leuk.
Groeten uit
Hanoi
Posted
on 29
september 2005
Cycling…
gives
speed to the spirit,
deepness
to thoughts,
flight
to the imagination…
and
wings to the mind
voorbereiding 2005
Posted
on 10
september 2005
Wij
vertrekken begin oktober naar Hanoi.
Onze
vakantie zal bestaan uit het fietsen van Hanoi naar Kunming (China).
