Barcelona

We zijn gisteren, 23 mei 2011, in Barcelona aangekomen. De dag ervoor zijn we naar Girona gefietst. Daar hebben we heerlijk geslapen in een mooie rustige hotelkamer. Daar waren we wel aan toe, want de nachten ervoor waren niet zo succesvol qua slapen. We zijn met de trein van Girona naar Barcelona gegaan. Het stuk Girona-Barcelona werd afgeraden. Geen leuke stille weggetjes of fietspaden, alleen maar autostrada's.

De route die wij hebben gefietst was langs allerlei stille weggetjes en soms geitenpaden. Bijna geen verkeer. Lekker rustig, maar wel een nadeel. Je komt ook in plaatsjes die 3x niks voorstellen. In Frankrijk (voornamelijk in het noorden en midden) waren sommige dorpen leeg. Geen bakker of supermarktje meer aanwezig. Ook waren de overnachtingsplaatsen er zo nu en dan niet meer. Niet echt leuk, want het betekent dat je na een inspannende fietsdag zomaar 20 km extra moet fietsen. Laat staan dat er internet aanwezig zou zijn....

Roelf is op 14 mei met de trein in Ales gekomen. Hij heeft een behoorlijke tocht gemaakt. Op zondag 15 mei hebben we elkaar ontmoet op een terras in St Ambroix. We zijn toen met z'n 3-en verder gefietst. We wilden in een plaatsje overnachten, maar helaas hing er een briefje op de deur dat ze de week erop het hotel gingen heropenen.... De dichtsbijzijnde plaats was Anduze. Volgens de plaatselijke winkelier waren daar zeker hotels. Daar aangekomen bleek dat er geen hotel meer was. We hadden toch nog geluk. We zagen een bordje Gite d'etappe. Het was er niet druk. We kregen een kamer met 6 stapelbedden tot onze beschikking. De dag erop hadden we een leuke rit gemaakt en gingen op zoek naar een hotelletje. In het plaatsje geen hotel te vinden. Weer rond gereden, we kwamen erachter dat richting het volgende plaatsje een hotel aanwezig zou zijn. Inderdaad...op een industrieterrein stond een hotel. Het eten was belabberd maar we konden slapen. Volgens het bord was het een 3 sterren hotel, alleen waar ze die vandaan hebben gehaald was ons een raadsel. Misschien wel van de aanwezige magnetron waarmee ze onze warme hap hebben opgepiept?

2 dagen voordat we de grens overgingen zagen we de Pireneeen al voor ons. Besneeuwde toppen. De grensovergang was bovenop de berg. Grappig, aan de Franse kant was het pad erg slecht tot onverhard en aan de Spaanse kant hadden we glad asfalt. Voor het eerst sinds tijden hebben we weer eens een heerlijke afdaling kunnen maken.

In Figueres overnacht. Dali museum bekeken en een stadsfeest meegemaakt. Voor het eerst Spaans gegeten. Tapas! Opvallend was dat de Spanjolen snel overstapten op de Engelse taal. Dat doen de Fransen helemaal niet, die ratelen gewoon fullspeed door.

Marcel en ik kwamen erachter dat we 32 dagen achtereen hebben gefietst. Eigenlijk waren we best moe. In Girona hebben we de korte route genomen en  een beetje uitgerust.

Namur (Namen)

We overnachten vandaag in Namen. We zijn vandaag de taalgrens overschreden. Het is allemaal Franstalig. Namen is in het Frans Namur.
Gisteren hebben we 115 km gefietst. Iets meer dan verwacht. We hebben ergens een afslag gemist. We hebben overnacht in Diest. Een mooi plaatsje. Volgens de schrijver van onze route een van de mooiste plaatsjes in Belgie. Morgen hebben we een korte fietsafstand. We gaan naar Dinant. We boffen nog steeds met het weer. Hoog zomer in april.

Onderweg

Donderdag zijn we vertrokken. Onze eerste overnachtingsplaats was Abcoude. Het was schitterend weer. We waanden ons hoogzomer in Nederland, maar niets is minder waar. Mooie plaatsen gezien en veel mooie huizen aan het water met bootjes in de achtertuin. Tja, je zou het maar zo slecht hebben. Zo lijkt het of er geld genoeg is in Nederland.
Goede Vrijdag hebben we overnacht in Brakel (Gemeente Zaltbommel). Onderweg zagen we kinderen zwemmen in meren en sloten. Ergens stond een trampoline in het water. Met een touw slingerden ze naar de trampoline en vanaf de trampoline een lekkere duik in het water. Grappig om te zien.
Zaterdag zijn we van Brakel naar Eindhoven gefietst. Onderweg 2 ooievaars gezien. Nu zijn we bij Sandra's nicht Tineke. We overnachten bij haar in de woonkamer. Morgen wordt ze een jaartje ouder. We hebben vandaag al een taartje op haar verjaardag gegeten.
Zondag, 1e Paasdag, zullen we in België overnachten. Het plaatsje Diest zal het waarschijnlijk worden.

Marcel en Sandra op de Fiets: Barca here we come!

Marcel en Sandra op de Fiets: Barca here we come!: "We zullen in het voorjaar van 2011 op de fiets naar Barcelona gaan." We zullen gebruik maken van een routebeschrijving. Zie www.cyclingeurope.nl/barcelona.

Barca here we come!

We zullen in het voorjaar van 2011 op de fiets naar Barcelona gaan.

Voorgaande fietstripjes 2005 t/m 2010

Laatste dag Christchurch

Posted on 20 maart 2010

Gisteren zijn we met de bus naar Kaikoura gegaan. Van daaruit met de boot de zee op, op zoek naar walvissen. Het duurde een hele tijd, maar uiteindelijk hebben we toch een walvis gezien. Hij ging net duiken. De mooie staartscene is helaas niet vastgelegd. Wanneer een walvis duikt duurt het ongeveer 30-45 min. voordat hij weer boven komt. Volgens de crew van de boot zijn het alleen mannetjes die hier rond zwemmen. Ze eten zich hier dik en rond. De vrouwtjes zijn hier niet te vinden, omdat het water te koud is. Na lang wachten kwam de walvis weer boven water. We zagen zijn kop tot aan de rug. De walvis bleef lang boven water. De crew verdacht de walvis ervan dat hij lag te slapen. De ademhaling ging erg langzaam. Af en toe een fontijntje. Toen hij weer ging duiken liet hij helaas zijn staart niet zien. De 18 meter lange Sperm Whale, een potvis, ging weer op zoek naar eten.

Vandaag hebben we een poging gedaan om een scenic tour te fietsen. Helaas was het kaartje niet echt duidelijk, dus zijn we hopeloos verdwaald. Uiteindelijk zijn we naar de kust gefietst, Sumner. Daar geluncht en weer terug gefietst naar het hotel. De fietsen staan nu gereed in het bagagehok. Morgen vangen we de terugreis aan.

Christchurch

Posted on 18 maart 2010

Met de bus naar Lake Tekapo gereisd. Een vermoeiende dag. Onderweg wel een heel mooi uitzicht op de besneeuwde Mount Cook. (We zijn in Fox Glacier met de helicopter over Mount Cook gevlogen.) Helaas kwamen we "laat" in Lake Tekapo aan. Even douchen en eten, daarna slapen in ons huisje. Het uitzicht over het meer was heel mooi. We hebben nog net de zon onder zien gaan. Van Lake Tekapo zijn we naar Geraldine gefietst. Het was een mooie zonnige dag. We hebben direct maar van het mooie weer gebruik gemaakt en hebben van 2 dagen fietsen er 1 van gemaakt. Het was 28 graden. We hebben ruim 90km gefietst. Van Geraldine naar Methven gefietst. Methven is een klein wintersportplaatsje. Even nadat we aankwamen begon het hard te waaien. Het weer zou omslaan, regen werd voorspeld. ‘s Nachts regende het. De volgende ochtend was het weer droog. We werden verrast met een mooi uitzicht van een besneeuwd Mount Hutt. Op de fiets was het erg koud. Het was 7 graden, wat een verschil met de dag ervoor. De temperatuur ging erg langzaam omhoog. We hebben besloten om de route van die dag te gaan afsnijden. In plaats van te overnachten in Oxford zijn we naar Darfield gefietst. 30km minder kou lijden. Vanuit Darfield was het niet ver meer naar Christchurch. Helaas hebben we onze eindbestemming al bereikt. Morgen gaan we op walvissenjacht. Hopelijk laten de grote vrienden zich zien.

Queenstown

Posted on 13 maart 2010

Van Wanaka naar Queenstown gefietst. We zijn de Crown Range Pass overgestoken, 1070 meter. 10 km buiten Wanaka hield de reisbegeleider van de Amerikanen ons staande. Het zou noodweer worden binnen een uur. We moesten zorgen dat we snel boven zouden komen. Het hoogste punt was op 41km. Binnen een uur zou het ons nooit lukken, want het was alleen maar omhoog klimmen. Gewoon verder gegaan. In het ski-dorpje Cardarona een Dutch appeltaartje en een cola-tje naar binnen gewerkt. De Amerikanen waren er ook. Een handje vol van de 24 fietsers hebben gefietst, de rest zat alweer met hun kont in de bus. De laatste 2km naar de top begon het te regenen, de temperatuur daalde tot 7 gr. Bij het klimmen blijf je wel warm, niet echt lekker de regen maar afijn. Toen kwam de afdaling. Brrrrr. Rond 16.00 uur kwamen we aan in Queenstown. Heerlijke warme douche! Onderweg richting de restaurantjes werd ineens "Sandra" geroepen. Huh, wie kent mij nou hier in Queenstown. Wat denk je? De Amerikanen logeerden in dezelfde straat.

Vrijdag zijn we met een jetboat over de Dart river geraced. Wauw. Wat een snelheid. De motor jaagt 450 liter water per seconde door het systeem om een snelheid van zo’n 80km/uur te halen. En dat over een rivier met heel weinig water. De boot heeft maar 10cm water nodig om te kunnen varen. Op de milimeter nauwkeurig scheurde de bestuurder langs rotsen e.d.. en dit alles in een adembenemende omgeving. Er was dezelfde dag nog verse sneeuw gevallen op de hoogste bergtoppen. 

Hm, als ik mijn vliegbrevet voor een helikopter niet kan halen, dan wordt ik wel jetboat kapitein!

Vandaag onze haren maar weer eens verkocht, dat krijg je als je langere tijd weggaat…. Met de gondola hebben we het hoogste punt van Queenstown bezocht en genoten van de uitzichten over Queenstown en het meer en de bergen.

Marcel spotte Herman den Blijker nog in Queenstown….

We zijn ondertussen een beetje achter op schema geraakt en daarom zijn we genoodzaakt om morgen met de fietsen in de bus te gaan. Zo kunnen we een aantal fietsdagen inhalen. Niet het leukste tochtje voor ons, maar wel het snelste.

Wanaka

Posted on 10 maart 2010

We zijn van Haast naar Makarora gefietst. Onderweg kwamen we een groep fietsers tegen, allemaal zonder bagage. Het bleken Amerikanen te zijn. De bagage van deze mensen ging in de bus en als het te zwaar werd gingen ze zelf ook in de bus. We hebben veel respect bij ze afgedwongen door met bagage de Haast Pass over te fietsen. Meer dan de helft van de Amerikanen zat in de bus. De stijgingspercentages liepen op tot 15%.

In het vorige blogje hadden we al geschreven dat Makarora niet zo heel erg groot was, dus sliepen we met zijn allen in dezelfde accomodatie. We werden zelfs uitgenodigd om met de groep mee te eten. (onvoorstelbaar, maar er waren 2 mensen die wel hadden gefietst maar die geen honger hadden…Er was al voor ze betaald en ze vonden dat wij het wel hadden verdiend.)

Vandaag van Makarora naar Wanaka gefietst. Weer met allemaal Amerikanen om ons heen. De uitzichten waren adembenemend bij Lake Wahea en Lake Wanaka. Morgen gaan we naar Queenstown, maar eerst nog een heuveltje van ruim 1.000 meter oversteken. In Queenstown nemen we een rustdag en wasdag.

Haast

Posted on 8 maart 2010

Van Fox Glacier zijn we naar Lake Paringa gefietst. We hebben overnacht in een huisje aan het meer. Verder was er helemaal niets in de buurt. We hebben ruim 71km gefietst en alleen bij de laatste 8 km was een Zalm kwekerij waar we iets konden eten of drinken. We hadden in Fox boodschappen gedaan. Ons avondeten en het ontbijt. Het avondeten bestond uit gevriesdroogd voedsel. Ons "voorgerecht" was lekker, een tortilla. Het hoofdgerecht, pasta met brokjes vlees, was minder. (het rook ook een beetje naar hondenbrokken..) Maar we hebben het overleefd. Als ontbijt hadden we een fruitbrood naar Nederlands recept meegenomen. De bodem voor de volgende km’s was gelegd. Na 55 km fietsen, met klimmetjes en een heel mooi uitzicht over zee, zijn we in Haast aangekomen. Haast hoef je hier niet te hebben. Er wonen hier 300 mensen. Heel erg overzichtelijk. Morgen gaan we naar Makarora. En daar wonen maar liefst 40 mensen.. We kunnen er eten en slapen. Wel belangrijk na 85km fietsen. We gaan de Haast Pass over.

Fox Glacier

Posted on 6 maart 2010

Van Franz Josef zijn we naar Fox Glacier gefietst. 25km klimmen en een beetje dalen.

Vandaag, zaterdag, zijn we de dag goed begonnen. Opstaan met een helder blauwe en wolkenloze hemel. Yes! We gaan vliegen. Het was een geweldig mooie ervaring en vlucht. Eerst een rondje om Mount Cook en de beide gletsjers en daarna een sneeuwlanding op de gletsjer. Daar sta je dan. 4 helikopters (je bent niet alleen) en verder alleen maar sneeuw, zon en uitzicht.

Later vanochtend op de fiets vertrokken naar de gletsjertong. Vanaf de parkeerplaats een wandeling van 1.5 uur gemaakt door de rivierbedding. Volgens de overlevering verplaatst de gletsjer dagelijks ongeveer een meter.

Vanmiddag op de fiets naar Lake Matheson gegaan. Ook daar weer een wandeling gemaakt met geweldige uitzichten op de bergen. Wel vermoeiend zo’n rustdag…;-)

Franz Josef

Posted on 4 maart 2010

Van Greymouth zijn we naar Hokitika gefietst. Het plaatsje had wel 3 restaurants. Onze voorkeur had een wachtrij van een uur. Toen weer verder gekeken en uiteindelijk een wachtrij van een half uur uitgezeten. Hokitika heeft een mooie kustlijn. Niet zozeer om echt te badderen, want het was een gevaarlijke zee. Maar gewoon lekker woest. Van Hokitika zijn we naar Hari Hari gefietst. Daar hadden ze wel 2 accomodaties, 1 winkeltje en 1 kroeg/restaurant. Van Hari Hari naar Franz Josef gefietst. Even voor Franz Josef zagen we de gletsjer (Franz Josef Glacier) al. Morgen naar Fox Glacier. Als het weer goed blijft gaan we zaterdag vanuit Fox Glacier een helikoptervlucht maken over de gletsjers en Mount Cook.

Greymouth

Posted on 1 maart 2010

Bij vertrek uit Westport hoorden we van de eigenaar van het motel dat er een Tsunami waarschuwing was veroorzaakt door de aardbeving in Chili . Het betrof de Oostkust. Wij zitten nu aan de Westkust, dus we hebben er totaal niets van gemerkt. We hebben op het nieuws wel beelden gezien, maar er is geen schade veroorzaakt. Het water kwam ongeveer een meter hoog.

Van Westport zijn we naar Punakaiki gefietst. Onderweg kwamen we een Australisch stel op de fiets tegen. De bagagedrager van de dame was los, er was een bout uit. Marcel heeft een bout aan ze gedoneerd. Hij blij (weer iets lichter) en zij blij. De bagagedrager zit weer goed vast. Aangekomen in Punakaiki zijn we doorgefietst naar de Pancake Rocks. Een erg mooi gezicht. We hadden een alleraardigst huisje vlak aan het strand.

De weersvoorspelling voor vandaag en de komende dagen is slecht. Vanochtend op tijd vertrokken naar Greymouth. Zowaar geen regen gehad. De jasjes konden uit en de zon brak even door. Als we deze mazzel blijven houden, dan is slecht weer niet zo slecht;-)

Westport

Posted on 27 februari 2010

Van St. Arnaud zijn we naar Murchison gefietst. We zijn langs de Buller rivier gefietst. Inderdaad ging het voornamelijk naar beneden, maar denk nou niet dat het alleen downhill is… (dan kom je echt bedrogen uit) Het plaatsje zelf stelt niet zoveel voor, maar we hebben lekker geslapen en heerlijk gegeten en cappu’s gedronken. (een kinderhand is gauw gevuld)

Van Murchison was de route bedacht naar Westport. 100km. We hadden nog een escape. Hotel Berlins. tja, verder helemaal niets, behalve dan de Buller Gorge (rivier) en de mogelijkheid om te golven.. Een hole in one van 145meter, met als jackpot 500NZdollar. We hebben een aantal mannen een poging zien wagen, maar de jackpot ging er niet uit.

Vanuit Berlins naar Westport gefietst. Even een bezoek gebracht aan de fietsenmaker. Ik kan weer met volle vaart de afdalingen nemen. Het balhoofd trilde los.

Morgen naar Punakaiki. Bekend van de Pancake Rocks.

We kunnen merken dat het hier op het Zuider eiland kouder is. Vooral in de ochtenden. Vanochtend zijn we vertrokken met 13 graden op de teller. De thermoshirtjes zijn niet voor niets in de tas gegaan.

St Arnaud

Posted on 24 februari 2010

Van Havelock zijn we naar Nelson gefietst. In Nelson zijn wij 2 nachten gebleven. Jammer genoeg moesten we voor de 2e nacht nog een andere accomodatie zoeken, maar een rondje door de straat gelopen en het probleem was weer opgelost. Op de rustdag zijn we naar het Abel Tasmanpark geweest. Met een boot langs de kust gevaren en ergens aan een baai afgezet. Toen hebben we een wandeling gemaakt naar een andere baai waar we weer werden opgepikt door de boot.

Vanochtend vertrokken vanuit Nelson. 90km gefietst. Volgens de routebeschrijving afwisselend klimmen en dalen. De afwisseling vonden wij niet zo groot, voornamelijk klimmen. We hebben 1.200 hoogtemeters overwonnen. St Arnaud is een heel klein plaatsje met een lodge en een tankstation (cq supermarkt) en ligt op zo’n 600m hoogte. Morgen gaan we (hopelijk) voornamelijk afdalen richting Murchison.

Grappige wetenswaardigheden:

In Picton zaten we in een B&B. De kamer was klein. De wastafel ieniemienie, maar dan het toilet! Met recht met je achterwerk in de kast;-)

In Nelson hadden we weer een ieniemienie wastafel. wanneer je op het toilet zat dan zat je klem tussen de wastafel en de schuifdeur.

Havelock

Posted on 21 februari 2010

Vandaag een fantastisch mooie fietsdag gemaakt met wonderschone uitzichten over de zee en de Marlborough Sounds. We zijn in Havelock aangekomen. Een heel klein havenstadje. Ze zeggen zelf wereldberoemd te zijn om de groene mosselen. Morgen naar Nelson. Dan hebben we een rustdag. We moeten nog bepalen wat we gaan doen.

Picton, Zuider eiland

Posted on 20 februari 2010

Vanuit Whakapapa zijn we naar Raetihi gefietst. Het plaatsje leek wel een spookstadje uit een western. Het hotel was gesloten. Er hing wel een mededeling aan de deur dat we naar het Holiday Park konden gaan voor het boeken van een hotelkamer. Bij het Holiday Park aangekomen hing een mededeling dat ze even weg waren en rond 18.00 uur weer terug zouden zijn… Het was even na het middaguur. Uiteindelijk gedouchet bij een B&B (waar we in 2003 in de tuin hebben gecampeerd). Terwijl we schoon en fris wachtten op de eigenaresse, kregen we de mededeling dat ze vol geboekt waren. Tassen weer ingepakt en op het fietsje door de spookstad. Er hing nog een bordje met Snowy Waters Lodge. Het bleek een oud gebouw te zijn waar de verpleegsters vroeger waren gehuisvest. Daar hebben we uiteindelijk geslapen.

Na raetihi zijn we naar Wanganui gegaan. Een zware dag met mooie uitzichten. Onderweg kwamen we nergens eet- of drinkgelegenheden tegen. Toch hebben we bij de plaatselijke school, waar een wielerwedstrijd werd gehouden, koffie met een cake gehad.

Van Wanganui naar Palmerston North. En van Palmerston North in de bus naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland. We hadden nagenoeg direct aansluiting op de ferry naar Picton. Picton is een klein havenplaatsje op het Zuider eiland.

Vandaag hebben we op zee gedobberd in een kayak. Erg mooi, allemaal bergen en fjorden. De Marlborough Sounds. (niet van de sigaretten, wel van de wijn. Ook te zien in de film Lord of the rings)

Morgen weer op het fietsje, het Zuider eiland verkennen.

Whakapapa

Posted on 15 februari 2010

Gisteren zijn we aangekomen bij Whakapapa. Marcel had zin in extra km’s en heeft een aanwijzing niet goed begrepen. We zijn in 2003 hier ook geweest. Vandaar dat hij de stal rook…Toevallig huren we nu een cabin met kachel op dezelfde camping. Alleen was het de bedoeling dat we in een dorpje verderop zouden overnachten. Wij bleven hier rondfietsen en het ging alleen maar omhoog. We spraken 2 Duitsers aan en vroegen hoever het dorpje nog was. Ze keken ons een beetje gek aan. Het bleek achteraf een weg te zijn die naar een skidorp ging. We zitten hier op zo’n 1.100 meter hoogte, het dorpje zal wel hoger liggen. Maar het was niet het dorpje waar we moesten zijn… In vliegende vaart weer naar beneden gesuisd en op de camping beland. We zouden vandaag de Tongariro crossing lopen. Een mooie wandeling van 18.5km over een vulkaan. Helaas. We werden vanochtend wakker van de regen die op onze cabin kletterde. Geen vermoeiende, maar mooie wandeltocht voor ons. Een beetje rondhangen en wachten tot het droog is. Nu klaart het weer op en zullen we een andere wandeling gaan maken. Tja, het mag geen echte rustdag zijn, toch?

Turangi
Na ongeveer 3 uur fietsen kwamen we aan in Turangi. Een stadje waar niet veel te beleven is. Een take away chinees, een koffiehuis dat net gesloten is en zowaar een Italiaan. (daar maar gegeten) Na een heerlijke douche hebben we op ons gemakje het stadje verkend. Niets te doen, dus. Even de Sportsbar in. Gekke boel. Gokkasten en wedden op paardrennen. Allemaal werklui die flink aan het bier waren en lekker wedden. Via een beamer werd de openingsceremonie van de Winterspelen getoond. Ineens werd dit weggezapt. Wat denk je. Paardenraces. Gezellige tent.

Taupo

Posted on 12 februari 2010

Na een rit van zo’n 90 km zijn we in Taupo aangekomen. We hadden een leuk onderkomen in de LP gezien. Eenmaal aangekomen zagen we een aantal Backpackers zitten en zijn rechtsomkeerd gegaan. Geen zin in nachtelijke herrie na zo’n ritje. Gewoon pitten en morgen fris weer op om te gaan peddelen. De laatste 10km van vandaag waren psychisch lastig. Geen stadje te zien… Nog steeds klimmen, terwijl de plaats aan een meer ligt. Nog 3km te gaan, nog steeds klimmen. Nog steeds geen stadje te zien…. Uiteindelijk nog omgereden ook nog. zucht… Maar wel een heerlijke douche! De eerste 30 km over een drukke weg.  Veel trucks met trailer. Geladen met boomstammen, of op de terugweg en leeg. (Als ze leeg zijn dan hebben ze de trailer als lading mee.)

Onderweg hebben we het nodige gezien. Veel dode egels en possum’s. Die beesten liggen te rieken op het stukje weg waar wij over fietsen. Bleh. Maar ook avocado’s en Kiwi’s. Ja, zowel de locals als het fruit;-) Veel campers, maar ook oude caravan’s. Soms een nieuwe. Heel erg groot, maatje stacaravan met daarvoor een vrachtwagen. Een heel andere dimensie, met de vrachtwagen op vakantie.

Rotorua

Posted on 11 februari 2010

Vandaag de eerste rustdag in Rotorua. Een plaatsje met een en al vulcanische activiteit om ons heen. Waar je ook loopt, overal komt wel ergens stoom uit de grond. Vannacht lagen we in bed en nog roken we de "rotte eierenlucht". Altijd handig een Thermal Motel  We slapen recht boven het Thermalbad. We zijn vanochtend naar Wai-o-Tapu geweest een gebied met geizers, gifgroene meertjes en pruttelende modderpoelen. Erg leuk. Straks maar weer lekker dobberen in het bubbelbad. Morgen fietsen we naar Taupo.

Tauranga

Posted on 9 februari 2010

De eerste fietsdagen zitten erop. Het weer is tot nu toe mooi. Zonnig en warm. Afgelopen nacht heeft het flink geregend, maar vandaag was het op een spatje na drooog.

Van Auckland zijn we naar Kaiaua gefietst. Zo’n 100 km klimmen en dalen. Een eerste zware dag, lekker om in te komen na een winterdip. De fietsen doen het goed. Daarna zijn we naar Waihi gefietst. Niet zoals in 2003 naar Waihi Beach. Maar in het gouddelvers plaatsje, geen strand… Vandaag de hele dag over de South Pacifical Highway gefietst. Veel verkeer, waaronder grote trucks met opleggers gevuld met boomstammen. Aangekomen in Tauranga. Een kustplaats met mooi uitzicht over de zee. Even naar de kapper geweest, dus we kunnen er weer even tegen aan. Morgen gaan we naar Rotorura. Daarna een ‘rustdag’.

veilig geland

Posted on 4 februari 2010

Na een lange reis, met een overstap in Hong Kong, zijn we geland in Auckland. De taart ter ere van mijn verjaardag is al verorberd en de cappu’s zijn getest en goed bevonden. Straks maar eens kijken of we kunnen inchecken. De spullen staan al in het hotel, maar we waren te vroeg. Er is geen aparte ruimte voor de fietsen. De fietsen komen op de kamer te staan. (voor Aziatische begrippen heel normaal, maar kennelijk hier ook geen probleem) Kunnen we rustig de fietsen nalopen en kijken of er enige schade door transport is ontstaan. Van één fiets lag de ketting eraf. Op het vliegveld heeft Marcel deze er weer opgelegd, hopelijk is het euvel opgelost. We werden opgehaald door Allan, een oudere, vrolijke man. Hij had een busje met een aanhanger erachter. De fietsen gingen in de aanhanger. Easy. Vandaag (het is hier al vrijdag 5-2) en morgen een beetje door Auckland rond banjeren. Zondag wordt de eerste fietsdag.

2010 Fietsen in Nieuw Zeeland

Posted on 31 januari 2010

Het is nu 7 jaar geleden dat wij voor de 1e keer naar Nieuw Zeeland gingen. Op de ochtend van vertrek moesten wij op de fiets door de sneeuw naar het station. Het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt. Echter gaan wij nu niet alleen fietsen op het Noorder eiland, ook het Zuider eiland gaan wij nu fietsend bekijken.

San Jose

Posted on 10 mei 2008

Vanuit Poasito zijn we naar San Jose gefietst.

Het hotel waar wij overnachten kon ons geen ontbijt aanbieden voor 10.00 uur, dus hebben we om 8.00 uur een aantal bananen en vruchten yoghurt gehaald bij de supermarkt. Tja een mens moet toch iets in zijn maag hebben om de beentjes rond te kunnen laten draaien…

Het was mistig en 17 graden. Belachelijk, maar het was gewoon koud. Gaandeweg de rit steeg de temperatuur langzaam. Onderweg hebben we nog een wielrenner geholpen. Hij had een lekke band. Hij had wel plakspullen bij zich, maar geen pomp….

Het landschap was veel anders dan we de afgelopen weken hebben gezien. Veel groen en bonte koeien. Tot nu toe hadden we witte koeien gezien, voornamelijk scharminkels. Maar nu was het net of we weer in Europa waren. Weilanden met sappig groen gras in glooiend landschap. In de omgeving van Heredia werd het landschap weer anders. Nu geen koeien meer, maar koffieplantages. Hier komt het zwarte goud uit Costa Rica dus vandaan.

Op een gegeven moment werd het verkeer steeds drukker. Vanaf het plaatsje Heredia werd het echt druk. De laatste 10 km was echt het drukste wat we de afgelopen weken hebben meegemaakt. Via de route werden we San Jose ingestuurd. Klimmen tussen de ronkende auto’s en bussen. Ik denk dat de bussen nog wel het meest gevaarlijke zijn van al het verkeer. De grote vrachtwagens zijn altijd netjes ruim om ons heen gegaan, maar de bussen. Het meest vervelende is nog wel een bus die met de deuren open rijdt en dan vlak langs je gaat. De chauffeur beseft waarschijnlijk niet wat hij ons aandoet.

We waren van plan om morgen richting de Irazu vulkaan te fietsen. Maar door de laatste 10 km van vandaag zien we ervan af. De hele route zou net zo druk zijn. We zullen de trip met de bus gaan maken.

Poas

Posted on 9 mei 2008

Vandaag hebben we de Poas vulkaan beklommen, 2700 meter. Helaas was het erg bewolkt, maar we konden de krater toch nog even zien. Het stonk er erg naar rotte eieren, zwavel.

De temperatuur is hier een stuk lager. We hebben vanacht onder dekens geslapen. In Grecia hadden we een airco aan, maar hier is een airco niet nodig. Het is ongeveer 18 graden op de kamer.  Gistermiddag scheen de zon. We zijn zowaar een beetje verbrand.

Morgen fietsen we terug naar San Jose.

Grecia

Posted on 7 mei 2008

In een paar etappes zijn we vanuit Quepos naar Grecia gefietst. E.e.a. is kort samen te vatten: klimmen, klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Dit alles bij nog steeds een graad of 40. Gisteren hadden we een vooruitzicht op een pensionnetje gerund door ene Anna. Als vanzelf komen dan hallucinaties van zelf gebakken appeltaart en andere heerlijkheden in onze gedachten op. Eenmaal bij Anna aangekomen zagen we een geweldig mooi landhuis. Zwembadje erbij, helemaal top dus………Helaas vol!

Op "slechts" 5 kilometer afstand was nog een mooie overnachtingsplek. Ook prachtig hoor, maar ze hadden geen appeltaart……;-)

Vandaag een etappetje van 18 kilometer "gefietst". Op sommige stukken lag het stijgingspercentage boven de 20%. Je gaat dan steeds harder aan je stuur trekken, met het onvermijdelijke tot gevolg….je fiets begint te steigeren. Wij hebben nooit bij het circus gezeten, dus fietsen op 1 wiel hebben wij nooit geleerd. Je kunt maar 1 ding doen…lopen…en niets is zwaarder dan een zware fiets een berg op duwen. Eenmaal aangekomen in Grecia werden we getrakteerd op een ijskoude douche, er kwamen nog net geen ijsklontjes uit

Morgen fietsen we verder richting de Poas vulkaan. Het klimmen is voorlopig dus nog niet voorbij..

Quepos

Posted on 1 mei 2008

Vanuit Jaco naar Quepos gefietst. Onderweg moesten we over noodbruggen. Een jongen vertelde ons dat al 2 jaar aan de brug werd gewerkt. De noodbrug is net breed genoeg voor een vrachtwagen. De auto´s moeten op elkaar wachten om over de brug te gaan. Aan de zijkant van de brug zit een voetgangers gedeelte. Bij de 1e brug zijn we lopend met de fiets aan de hand over het voetgangers gedeelte gegaan. Er lagen planken los waar je overheen moest. Soms ontbraken er planken. Aan het einde van de brug zat een bocht. We konden niet met de fietsen met de tassen erop door de bocht. Een aantal werklui vonden het geweldig dat wij uit Ollanda komen en op de fiets waren. Een van de mannen pakte Marcel´s fiets op aan de bagagedrager en tilde de fiets zover omhoog dat deze boven het relingwerk uitkwam. Na de bocht werd de fiets weer neergezet. Toen ik bij de bocht kwam pakten 2 mannen mijn fiets op, zowel aan de voor als achterzijde en hup mijn fiets was ook over het relingwerk getild. Bij de volgende noodbrug was het loopgedeelte nog smaller. We zijn toen maar fietsend over de brug achter de auto´s gegaan. Het voelde niet zo solide als de slingerende Erasmusbrug. De plaaten waren her en der los en er ontbrak soms een een stuk.

We fietsten tussen de palmolie plantages. Van de vruchten van de palmboom wordt palmolie gemaakt. Oneindig veel palmbonen stonden er. Vroeger waren op dit stuk veel bananenplantages, maar in de jaren 60 zakte deze markt in Toen is er begonnen met de palmolieplantages.

We kwamen over een bruggetje over een riviertje. In het rivertje lag een krokodil. Bij zo´n heerlijk verkoelend riviertje krijg je toch ineens een heel ander beeld…

Manuel Antonio

Al om 07.00 uur zaten wij in de lokale bus om naar het Nationaal park te gaan. Er worden maar 600 bezoekers per dag toegelaten tot het Nationaal park. We wilden niet het risico lopen om in de mensenmassa door het park te lopen. Al vrij snel zagen we de salamanders wegschieten. Even later zagen we een whiteface monkey. Een of ander knaagdier zonder staart. Bij het verlaten van het park zagen we nog een luiaard in de boom. Op een langzame, maar zeer gracieuze manier bewoog de luiaard zich van tak naar tak.

Morgen gaan we weer terug naar Jaco. Helaas dezelfde route terug. Maar er is weer geen ander alternatief.

Jaco

Posted on 29 april 2008

Na een lange tocht zijn we aangekomen in Jaco. Van Roelf mogen we niet meer zeuren over de temperaturen, dus we zullen het vandaag maar niet over de temperatuur hebben. De eerste fles zonnebrand factor 30 is op, dus het wordt tijd voor inkopen.

Morgen weer 75 km voor de boeg. Dan zullen we in het nationaal park Manuel Antonio zijn. We hopen dat we daar nog worden verrast door mooie en bijzondere dieren. Onderweg zien we soms erg mooie vogels, maar een foto hebben we nog niet van deze mooie beestjes gemaakt. Voordat wij van de fiets zijn, fietstas open, fotocamera pakken en aanzetten, dan zijn ze alweer gevlogen…

Tijdens de tocht van vandaag kwamen we over een brug. In de rivier lagen een paar krokodillen te dobberen. Nee geen plastic exemplaren die je wel eens bij een zwembad vergeet.. Maar echte jongens, brrr. Wanneer we fietsen horen we telkens in de berm geritsel. Dan schiet er een geschrokken leguaan of salamander weg. Meestal kruipen ze snel onder bladeren of kruipen in een gat.

Vanochtend ben ik me helemaal een hoedje geschrokken. We waren aan het klimmen. Versnelling op standje koffiemolen en verstand op nul. Nou ja, op nul niet. Ik was met mijn gedachten op de vrije loop. Ineens hoorde ik iemand vlak achter mij iets tegen mij roepen. Ik zag in mijn ooghoeken iets blauws. Ik had helemaal niets of niemand gezien. Een man fietste ons voorbij en riep iets over onze zware tassen. We lagen (fietsten) helemaal in een deuk om mijn reactie. Hij ook trouwens.

Puntarenas

Posted on 27 april 2008

Eergisteren vertrokken van Samara naar Nicoya. De 2e keer dat we in Nicoya waren. Niet omdat het zo´n geweldige plaats is, maar omdat er voor ons geen andere alternatieven zijn om elders te komen. Het wegennetwerk is niet zo heel uitgebreid. Er zijn wel andere wegen, maar dan zijn ze niet verhard. En als dat nog niet het ergste is, het schijnt een labyrint te zijn van zandweggetjes. Dus het is lastig om het juiste weggetje te vinden. Dan maar de veilige weg en dus dezelfde weg terug fietsen. We hebben nu in een duurder hotel geslapen als de vorige keer. De vorige keer hebben we bijna geen oog dicht gedaan vanwege de herrie van de airco. Het was net alsof er een vrachtauto in de kamer stond.

Van Nicoya zijn we naar Puntarenas gefietst. Onderweg hoorden we de brulapen om ons heen. Heel apart om dat te horen. We hebben in het verleden tijdens het fietsen wel apen gehoord, maar niet zo vaak als nu. Af en toe zag je de apen in de bomen. Bij Playa Naranya aangekomen moesten we nog 2 uur wachten voordat de ferry de overtocht ging maken.

De ferry ging niet zo heel snel, maar dit probeerden ze te compenseren met harde muziek. Af en toe herkenden we een deuntje waarvan de tekst in het Spaans is vertaald. Na anderhalf uur discobeatend op de ferry hebben gezeten kwamen we rond 19.00 uur in Puntarenas aan. Het was al donker. We hebben een hotelletje gevonden. Maar dat was nou niet echt een toptent. Bijna geen oog dichtgedaan. Dus zijn we vandaag naar een ander hotel verkast. (met zwembad) Hier kunnen we weer een beetje bijkomen en rustig slapen. Morgen hebben we 75 km voor de boeg naar Jaco (spreek uit als Haco).

Samara

Posted on 24 april 2008

De plannen zijn veranderd. Na enig leeswerk hebben we besloten om naar een andere kustplaats te gaan. Naar Tamarindo was een lang stuk onverhard. Dat trok ons niet erg aan, dus zijn we maar via een verharde weg naar Samara gegaan.

Onderweg zagen we een live aflevering van ¨Ja natuurlijk¨. Vroeger keken we daar naar. Ik tussen mijn vingers door, want ik vond het maar eng en zielig dat er beesten andere beesten opaten. Langs de weg lag een dode koe. Een grote groep aasgieren was druk bezig om het beest op te peuzelen. Tja, ik kon niet met beide handen voor mijn ogen langs fietsen, dus ik heb mijn hoofd maar weggedraaid. Bijna ging ik over mijn nek van de stank. Verschrikkelijk. Full speed er vandoor gegaan.

Morgen maar eens kijken of we een beetje egaal bruin kunnen worden en of we de golven kunnen trotseren met een bodyboard.

La Ensenada

Posted on 23 april 2008

Vanuit Canas zijn wij over de Pan American Highway gefietst. Gelukkig hadden we de dag heel erg goed gepland (meer geluk;-)) Het was zondag en gelukkig niet zo heel erg druk. Langs de kant van de weg lagen vaak aan flarden gereden buitenbanden van vrachtwagens. Dat lijkt mij behoorlijk eng om dat mee te maken terwijl je op het fietsje daar in de buurt peddelt. Maar gelukkig werd het niet zo spannend! Veel chauffeurs toeterden en zwaaiden en vaak werd er ter goedkeuring een duimpje omhoog gestoken. Het was weer erg warm en we smachtten naar ijskoude cola. Eindelijk zagen we een soda (zo heet een plaatselijk restaurantje). Maar het hek was dicht en vergrendeld met een groot slot. Marcel is op zoek gegaan naar de eigenaar. Achter de soda stond een huisje en daar trof Marcel een klein oud mannetje met rubber laarzen aan (?!). Met handen en voeten (tja, ons Spaans is wat roestig..) gevraagd of we toch een colaatje konden krijgen. En de beste man opende het hek voor ons. Eindelijk ijskoude cola! Heerlijk!

Na ongeveer 30 km namen we een afslag naar een onverhard pad. We moesten nog 20 km ploeteren om bij de lodge aan te komen. Oververhit kwamen we aan. We werden verwelkomd met 3 liter vers vruchtensap. Heerlijk, maar zo op. We kregen de sleutel van ons huisje op palen. Het zwembad wachtte op ons. Bij het zwembad zagen we ons eerste wild. Een groep witte Nederlanders die met Fox reizen op pad waren. IEEEEEE. Oh kijk daar, daar is het echte wild. Een groot prehistorisch beest.

Een grote leguaan lag ook bij het zwembad te zonnen. Het beest was erg fotogeniek. Na het zwemmen hoorden we een hoop kabaal. Ach het zal wel een grappenmaker zijn die een leuk geluidje op zijn scooter heeft… Maar het bleken Brul apen te zijn. Erg grappig om te zien, minder grappig dat ze de volgende ochtend rond 4.00 uur om ons huisje zaten te brullen… ´s Avonds rond 19.00 uur gingen we eten. Onderweg naar het restaurant zagen we iets in de struiken lopen. We konden niet zien wat het was. Dan maar gewoon de camera gepakt en geprobeerd een foto met flits te maken. Het beest klom in de boom. Het bleek een mooie miereneter te zijn. Het was een lucky shot.

We hebben met een boot een tourtje gemaakt door een Mangrove bos. In het bos leven allerlei vogels.  Het was lastig om een paar goede foto´s te schieten, maar de echte vogelaars onder ons zullen de beestjes wel herkennen.

´s Avonds werden we door de Nederlanders uitgehoord. Duss.. jullie hebben een fly-en-drive? Eh, ja zoiets. Wordt jullie bagage nagebracht? Eh, nee hoor. Hoeveel lekke banden hebben jullie al gehad? Tja, sinds 1997 nul,nul…

Vanochtend zijn wij extra vroeg vertrokken om de hitte te ontlopen. We hadden 71 km voor de boeg, waarvan de eerste 12 onverhard. De cola boeren hebben onderweg weer goede zaken gedaan. burps. Rond half 2 waren we in Nicoya. Morgen richting de kust, Tamarindo.

Canas

Posted on 19 april 2008

Gisteravond vielen we met onze neus in de boter. In het plaatsje Tileran was het feest. De plaatselijke drumband marcheerde door het stadje. Gevolgd door honderden ruiters te paard. De cowboys waren net de plaatselijke Ankie´s van Grunsven. Ze lieten hun paarden dansen op live muziek. Er was ook nog vuurwerk. Er was veel muziek in de straten. We verwachtten dat het lange tijd onrustig zou zijn in Tileran, maar dat was niet het geval. Om 22.30 uur was het feestje afgelopen. De hoteleigenaar vertelde dat de Tico´s (Costa Ricanen) altijd vroeg op zijn en dat feestjes altijd vroeg eindigen.

Na een lange afdaling zijn wij nu gearriveerd in Canas. Dit is een klein plaatsje aan de Pan American Highway. Wij moeten morgen zelfs een stuk over de snelweg peddelen om bij een uniek gelegen lodge te geraken. www.laensenada.net Daar zullen we 2 nachten blijven. We zijn van plan om een tourtje te maken door een Mangrovebos.

Het is gelukkig opgehouden met regenen. Hier is het heel erg heet. Vanmiddag hadden we 43 graden op de teller staan.

Tileran

Posted on 19 april 2008

Afgelopen nacht hebben wij overnacht in een Zwitsers hotel. Beetje vergane glorie, maar het zag er leuk uit. Zomaar een Zwitsers chalet in Costa Rica.

De beste man had zelfs een treintje gebouwd met een heus station (inclusief toiletten) en een tunnel onder de grond. Het ding reed niet meer, ze waren driftig aan het sleutelen.

We zijn om het meer van Arenal gefietst. In de regen. We hebben getest of de zonnebrand  waterproof is. Helaas het spoelde er na een tijdje gewoon vanaf. Toen het even droog was zijn we zowaar nog verbrand… Onderweg zagen we stroompjes en riviertjes. Niet alleen de stroompjes water die langs de benen zo in onze schoenen stroomden. We hadden een eigen meertje in onze fietsschoenen, het leek nooit op te houden met regenen. Ondanks dat het tijdens de regen 25 graden was, hadden we het gewoon koud omdat we zo nat waren. Als het goed is wordt het weer wat beter.

Normaal is een tochtje langs een meer niet zo inspannend, maar de afgelopen twee dagen waren erg zwaar. Heuveltje op heuveltje af….maar iedere keer wel met  een stijgingspercentage van ruim 10%. Volgens onze hoogtemeters hebben we vandaag in totaal ruim 2000 hoogtemeters overwonnen. Toen we even de tijd namen om uit te rusten en van het uitzicht te genieten, waren er een stel Amerikanen die ons moed in probeerden te praten….Vanaf hier is het alleen nog maar naar beneden…Yeah right! Dat lijkt wellicht zo in een auto.

We zijn nu in een typisch Costa Ricaans stadje.(Tileran)  Een paar straten  rechts, een paar straten links  en je bent er weer doorheen. Alle activiteit speelt zich af in een klein centrum. Wij gaan zo maar weer eens op zoek naar iets te eten  Het eten is hier veel te goed. Ook de lunch is nogal overdadig, waardoor we weer geen kilootjes kwijt raken.

Geen vulkaan…

Posted on 17 april 2008

Vandaag wilden we met een tourtje naar de vulkaan de Arenal. Helaas was het vandaag niet zo heel erg geweldig weer. Bijna de hele dag kon je door de bewolking de vulkaan zelfs niet eens zien vanuit het plaatsje. We hebben daarom maar besloten om geen tripje te boeken, omdat de kans zo´n 99.9% is dat je niets kunt zien.

We hebben wel een fikse wandeling gemaakt naar een hele mooie waterval. Onderweg hoorden we iemand op een fluit spelen. Er bleek een rastaman naar eigen zeggen voor de apen aan het spelen te zijn. Volgens hem leefde er een apenfamilie van 14 apen. Op de foto een aapje van drie maanden oud. Om bij de waterval te komen moesten we eerst weer honderden treden naar beneden klauteren. Het was erg mooi om te zien. Wat een kracht heeft water. Vlakbij de waterval was een riviertje waar vissen tussen de pootje badende mensen zwommen. Op de terugweg kwamen we meerdere bezwete Amerikanen tegen die op slippers! het zelfde tochtje liepen. Tsja of het nog ver was……..

Helaas hebben we nog geen fel gekleurde kikkers gezien. Her en der dode padden en een dode slang. Bij het hotel zag ik zonet nog een dikke pad. Niet spectaculair.

De vogels zijn mooi. Sommige mensen hebben in Nederland deze beestjes in een kooitje en hier vliegen ze vogelvrij rond. Erg leuk om te zien hoe ze smikkelen van een banaan. Driftig vladderende kolibritjes zijn ook een lust voor het oog.

Morgen gaan we weer fietsen. De tocht gaat langs een meer. Het meer heet het meer van Arenal.

La Fortuna

Posted on 16 april 2008

We zijn vandaag gearriveerd in het plaatsje La Fortuna. Je kunt hier de vulkaan Arenal zien. Het ding heeft in 1968 voor het laatst nog lava gespuwd. Het verhaal gaat dat je ´s avonds een rode gloed van lava nog kunt zien. Nou, dat willen wij wel eens zien!

Even algemene info. Het is hier 8 uur vroeger dan in Nederland.

´s Avonds is het vroeg donker, zo rond een uur of 6. Maar ´s ochtends is het dan weer heel vroeg licht, zo rond 5 uur.

Vanochtend om 8.30 gaf de teller aan dat het al 30 graden was.

We starten dus vroeger dan wij gewend zijn en hopen zo de ergste hitte voor te zijn. Met als gevolg dat wij heel vroeg op de bestemming aankomen. Het geeft ons een beetje een vreemd gevoel, maar ach daar zullen we wel aan wennen.

De route heeft ons vandaag langs allerlei plantages gevoerd. Zoals bananen, ananas en papaya. Ook waren er een aantal grote fabrieken die het fruit verwerkten. Dan rook je bijvoorbeeld ananas. best lekker hoor.

Het fruit is hier overheerlijk en in overvloed.

De eerste dagen zitten erop

Posted on 14 april 2008

Het is nu maandag. de eerste 2 fietsdagen zitten er al weer op.

We hebben 1 dag in de hoofdstad San Jose rondgelopen. Niet echt een winkelstad. Het heeft een wegennetwerk dat veel lijkt op een Amerikaanse stad. 1 calle, 2 calle, central Avenida, enz.

Gisteren werden wij en 2 andere fietsdames met fietsen vervoerd in een busje. We werden naar het vertrekpunt vervoerd, omdat op dat traject niet gefietst mocht worden.

Eenmaal op de pedalen werden we al snel vergezeld door enorme roofvogels die boven ons hoofd rondcirkelden. Nu maar hopen dat wij een te grote maaltijd zijn voor die jongens. Om ons heen was het groen. Banannenplanten, annanasplantages en ander mooi groen en bloemen.

Op de weg reden veel grote vrachtwagens. Type grote Amerikaanse jongens. Deze vrachtwagens vervoeren fruit. Chiquita bananen en ander fruit voor bijvoorbeeld Delmonte.

De eerste overnachting was in een mooi resort midden in het regenwoud. Vanuit de hangmat konden wij genieten van allemaal groene planten en mooie bloemen. Veel gekleurde vogels, kolibri´s vlogen vrolijk kwetterend langs onze veranda. Bij het resort hadden ze een vlinderkas met allemaal gekleurde vlinders. Ook keek een niet al te vriendelijke kaayman vanuit het meertje ons aan. brrrr. Opeens kwam een tropische regenbui naar beneden. Erg leuk om te zien vanaf de veranda. Natuurlijk zaten wij droog;-)

Vandaag hebben we de eerste klimmetjes gehad. Het was een vochtige warmte. Opeens begon het te regenen. We hebben bij een familie op de veranda geschuild. Toen het weer droog was zijn wij weer op de fiets gestapt en verder gepeddeld. We zijn nu in Venecia. (nog steeds in Costa Rica en niet in Italie).

Morgen fietsen we naar Fortuna. Daar gaan we een vulkaan beklimmen.

Het is bijna zover…

Posted on 6 april 2008

Nog een paar nachtjes en dan is het zover.

Eindelijk weer op pad met de fiets.

Volgens de GGD waren we nog voldoende voorzien van chemicalien in ons lijf. Vaccinaties waren niet nodig.

Zo langzamerhand hebben we de spulletjes weer verzameld. Donderdag nog even naar de kapper en dan kunnen de tassen worden ingepakt.

vandaag, zondag 6 april, hebben we een testritje gemaakt met de fietsen. Rijdt weer als een zonnetje.

De nieuwe fietsen met Rohloffnaaf zijn besteld, maar deze reis gaan we nog met onze "oude" vertrouwde fietsen op pad.

We hebben er zin in!

Costa Rica april 2008

Posted on 13 maart 2008

Vanaf april 2008 gaan wij een aantal weken fietsen in Costa Rica.

We proberen onderstaande routes te fietsen.

Sienna

Posted on 29 mei 2006

Gisteren van Florence naar Sienna gefietst. Het was een mooie maar zware etappe. Zo’n 75 km gefietst met zeer warm weer. Strak blauwe lucht. Heuveltje op heuveltje af met her en der een stijgingspercentage van 13%.

De uitzichten, als je daar even de puf voor had, waren fantastisch.

We arriveerden laat op de camping. Een rustige camping met een vlak veldje. Hoera! In Florence waren de veldjes heuvelachtig, wat betekende dat je tijdens de slaap omhoog moest klauteren (anders gleed je van het matje af).

Het is vandaag een bewolkte dag, wat ons goed uitkomt omdat we hier in de stad rondslenteren.

We zijn gisteren door de Chianti streek gefietst. De eigenaar van het campingrestaurantje heeft ons verschillende soorten Chianti’s laten proeven. Heerlijk!

Nog 300 km te gaan voor we in Rome zijn.

Groeten,

Marcel en Sandra

Bella Italia

Posted on 27 mei 2006

We hebben ondertussen de Alpen bedwongen. Verona bezocht. Bologna bezocht, door de Apenijnen gefietst. Fietsend door Toscaans landschap en eindelijk in Florence aangekomen.

Gistermiddag in Florence een camping gevonden op loopafstand van de stad. ‘s Avonds heb je een schitterend uitzicht over de stad. Vandaag een "rustdag", wat betekent dat je de hele dag door de stad rondloopt. Vanavond weer genieten van een heerlijk zelf gebrouwen avondmaal met de vers bereide salade van Roelf.

Het fietsen gaat prima. Het weer is ook geweldig. (beter dan in Nederland

Morgen gaan we naar Sienna, waar we ook weer een " rustdag"  gepland hebben.

Onderweg komen we veel Nederlanders tegen die of naar Rome fietsen of vanuit Rome naar Nederland fietsen. Maar ook Duitsers en Amerikanen zijn we al fietsend tegengekomen.

De cappucino is hier overwegend prima, dus dat is genieten! Lekker zo’n bakkie na een aantal uurtjes fietsen.

Cia4now!

eindelijk onderweg!

Posted on 12 mei 2006

Op vrijdag 28 april 2006 zijn we van huis vertrokken naar Rome.

Vrijdag was een droge dag met veel wind. op zaterdag tot en met maandag (?) regende, hagelde het en was het koud. In Roermond kwamen we verkleumd aan bij een alleraardigst stel Vrienden op de Fiets. Bij Odielienrode (?) gingen we de volgende dag de grens over Duitsland in.

Het was mooi weer!

Langzaam aan kon de lange broek en het jasje uit.

Wij hebben een tocht langs de Rijn, Lorelei gemaakt. Tevens hebben we nog langs de Rijn overnacht. Schitterend mooie Duitse plaatsjes aangedaan. Denk aan Heidelberg, Tubbingen enz. Ook nog overnacht langs de Donau. Stukje Donau Radweg gevolgd. Leuke omgevingsplaatjes gezien.

Fietsen door de koolzaadvelden, heuveltjes, boerendorpjes enz, enz.. Op een gegeven moment sliepen we met 7 Nederlanders op de camping die allemaal op de fiets richting Bodensee of Rome onderweg zijn. Leuk, de stoere verhalen komen allemaal weer boven. Een Nederlands echtpaar (55 plussers) zijn we in Nederland tegengekomen op een pontje richting

Roermond. Dit echtpaar zijn wij regelmatig onderweg tijdens het fietsen of op de camping tegengekomen. Erg leuk! We zijn nu in Bregenz aan de Bodensee (Oostenrijk). Het Nederlands echtpaar zal morgen verder gaan en wij vieren een rustdag (nou, ja noem het een wasdag). Morgenavond komt Roelf met de trein in Bregenz. Hij zal ons begeleiden naar de Silvretta  pas. Gaat hij ons duwen??? We zullen het zien.

De route naar Rome

Posted on 2 april 2006

Bijgaand het kaartje waarop de route staat vermeld.

Je kunt ook naar www.reitsmaroutes.nl gaan, want wij volgen de route van Hans Reitsma.

Van huis naar Rome  2006

Posted on 29 maart 2006

Eind april 2006 zullen wij vanuit huis naar Rome fietsen.

Het lijkt ons heerlijk om het mooie weer tegemoet te fietsen.

Lekker de hele dag buiten zijn en genieten van de omgeving.

We hebben 5 weken gepland om in Rome aan te komen.

In Bregenz komt Roelf om verder met ons de tocht voort te zetten.

We hopen dat we kunnen genieten van de vrijheid. Het vrijheidsgevoel zal nog worden versterkt door her en der te gaan camperen met onze nieuwe campeerspulletjes. (en nu maar hopen dat het mooi weer zal worden).

Thuis

Posted on 18 november 2005

We zijn weer terug in Nederland. Met een hoofd vol herinneringen en een heleboel foto’s.

De fietsen zijn heel aangekomen op Schiphol. Na een grondige wasbeurt zijn ze weer toonbaar. Ze wachten braaf in de schuur tot ze weer van stal worden gehaald.

Veel mensen hebben het idee gekregen dat wij behoorlijk hebben moeten afzien tijdens onze vakantie.

Ook hebben velen het idee gekregen dat wij altijd veel moeite hebben moeten doen om het een en ander geregeld te krijgen. Volgens menigeen zal onze vakantie zwaar zijn geweest en wellicht niet leuk.

Wij hebben onze fietsvakantie niet als zwaar (afzien) ervaren, wij vonden de reis zeer zeker de moeite waard en erg leuk. Wij vinden het leuk om in den vreemden dingen te ontdekken, zien en zelf dingen te regelen. Ja, het klopt dat niet alles in een keer geregeld kon worden. Maar bedenk wel dat er vaak een taalbarriere was, dus het kost nu eenmaal meer moeite om duidelijk te maken (vaak met handen en voeten) wat je wilt en hoe je het wilt. Op sommige momenten lastig en soms ook wel eens vervelend, maar in het algemeen helemaal geen probleem. Dit element vinden wij juist leuk en maakt onze vakantie compleet.

Het zijn vaak juist de leuke dingen om te vertellen hoe het er aan toe gaat. Dit zijn juist de afwijkende situaties die je in Nederland niet gauw zult meemaken.

Wij kijken met plezier terug naar deze vakantie!

Weer naar huis

Posted on 11 november 2005

Het is nu vrijdag. De dag voor ons vertrek naar huis. We hebben nog het een en ander moeten regelen. Namelijk op zoek naar dozen om onze fietsen in te pakken.

Er is een fietsmarkt in Kunming.  Stel je het volgende voor: een zijstraatje met allemaal fietsen- en brommerwinkels. En een hele mooie grote Giant winkel. Het duurde even, maar toen brachten ze 2 dozen waar Giant fietsen in gezeten hebben. Klaar. Nou, het zijn niet het formaat fietsen die wij hebben. Dus het zijn fietsdoosjes. Het voorwiel eruit, zadel op de laagste stand, trappers eraf, stuur eraf. Hup in de doos en dichtplakken maar.

Dan sta je met 2 fietsen ingepakt in dozen. Niet op loopafstand van het hotel. De Giantmannetjes vertelden ons dat de dozen niet in een taxi passen (ja, dat dachten wij ook al). Maar na wat heen en weer gepraat bleek dat de buurman wel een minibusje heeft. Even vragen of hij ons naar het hotel wil brengen. ja hoor, voor een luttel bedrag van 30 Yuan (3 hele euro’s) gaan de fietsen achterin het busje. Ik, Sandra, voorin. Marcel opgevouwen naast de fietsen achterin en gaan met die banaan. Mensen in de bus keken wel een beetje vreemd naar het minibusje (gek).

Bij het hotel aangekomen hebben we de fietsdozen maar wat degelijker dichtgeplakt. En klaar is Keesie! Morgen gaan ze weer in een minibus richting vliegveld.

Ach, reizen in China is toch wel heel moeilijk!

Gisteren zijn we in Stone Forrest geweest. Het was een indrukwekkend gezicht een heus bos met allemaal stenen en rotsen. De rit naar het park duurde ongeveer 2 uur. Maar tijdens de heenweg was ons al wel weer helemaal duidelijk waarom wij toch graag willen fietsen en niet in een busje van A naar B crossen.

Het minibusje haalde een topsnelheid van 80 km/u. Maar het leek wel veel harder, want het ding maakte een hoop herrie en rammelde over het niet al te mooie wegdek. De chauffeur dulde geen auto’s voor zich, waarschijnlijk dacht hij dat hij nog kans maakte om de opvolger van Michael Schumachter te worden. Luid toeterend scheurden wij om gaten en auto’s heen. 
Dubbel gevouwen in het busje. Bij aankomst moesten we eerst even een tijdje wennen aan het lopen. Goh, wat is het pijnlijk als je bloed een uurtje of 2 niet vrij rond kan stromen. Nee, geef ons dan maar ons fietsje! Vrijheid, Blijheid.

Op de terugweg maakte de chauffeur het helemaal bont. We vlogen (80km p/u) iedereen voorbij zowel van de linkerkant als van de rechterkant. En opeens gingen we benzine tanken en zeer uitgebreid de auto wassen (inclusief het afdrogen van de ramen). En dat terwijl de beste man ongeveer 4 uren op ons heeft staan wachten.

Ach, dat is allemaal heel normaal….

Rare jongens die Chinezen. 

Kunming

Posted on 8 november 2005

We zijn gearriveerd in Kunming!

Het was een zware tocht. Niet zozeer door het aantal km (84km) of door de beklimmingen, maar door het wegdek. We hebben ongeveer 70 km gefietst over heel slecht wegdek. Veel gaten en hobbels. Er werd gewerkt aan de weg. Alleen hadden wij het idee dat het nogal ongestructureerd ging. Iedereen was overal mee bezig, maar niet met de weg zelf. Ze waren muurtjes aan het metselen, hakken van stenen, maken van gaten in de weg, maar niet echt bezig met het asfalteren of zoiets. Onderweg werd wel eens de weg gerepareerd. Dit ging als volgt te werk. Je vult een groot gat (ongeveer een meter) met asfalt en gooit daarover een laag grote stenen. Je kunt wel nagaan dat het heerlijk fietst over zulke stukken.

De vrachtwagens die ons voorbij denderden kwamen zo nu en dan helemaal los van de weg.

Eergisteren zijn wij van Tonghai naar Jincheng gefietst (90km). Het wegdek was de eerste 50km geweldig goed, maar daarna werd het weer een lappendeken van reparaties en gaten. Het was wel een hele mooie tocht. We zijn door heuvelachtig gebied gefietst met mooie uitzichten. Langs een langgestrekt meer tussen de bergen.

Aangekomen in Jincheng, nee weer geen toeristenfuik, aangeklopt bij het enige hotel in het stadje. Daar werd ons duidelijk gemaakt dat we konden overnachten voor 200 Yuan. In grote steden hebben wij voor deze prijs in redelijk luxe hotels geslapen. Wij aan het onderhandelen, maar de tante aan de receptie kende 1 woord Engels "NO". Het was niet mogelijk om voor minder Yuan’s te overnachten. Marcel ontdekte nog een ander "hotel", maar daar wil je niet overnachten (ranzig). Op een gegeven moment werd er een jongen bijgehaald die Engels sprak. Hij heeft ons geholpen, wat bleek nu.. de overnachting kostte 100 Yuan en de borg was 100 Yuan.

De jongen heeft ons uitgenodigd voor het avondeten bij zijn familie thuis. Een hele ervaring, een hele vis ontleden en weg zien te werken met stokjes. Voor het eerst echt contact met de Chinese bevolking. Zijn ouders hebben een kliniek in het stadje. Zijn vader en moeder zijn chirurg. Voor de goede orde: Wij mochten de operatiekamer zien. We mochten zo met onze smerige schoenen naar binnen lopen… Bij het eten nog even gevraagd naar de studie van de ouders…. Niet dus. Gewoon oefenen op de patienten…….. De jongen, zijn naam is Wei Wei (zijn Engelse naam is Way) heeft in Kunming medicijnen gestudeerd, maar wil ook graag in het buitenland studeren. Hij heeft de aanvraagformulieren al in huis, maar begrijpt niet echt dat als hij die formulieren niet invult en op de post gooit, dat er dan niets gebeurd. "Ik heb ze toch gebeld?" Tsja…..We hebben de rest van de avond besteed aan het pushen van Wei Wei om toch vooral de formulieren in te vullen en op te sturen. Niet geschoten is altijd mis.

Kunming is een erg moderne westers aandoende stad. Voor ons bijna een omgekeerde cultuurshock na vier weken op het platteland te hebben vertoeft. Er is ineens niemand meer die ons aanstaart omdat wij er iets anders uitzien dan de Chinezen. Helaas regent het momenteel nogal hard. Gisteren was het nog heerlijk weer. Het verandert hier dus erg snel.

Tonghai

Posted on 5 november 2005

Na een korte maar wel zware etappe zijn we gearriveerd in Tonghai.

Tonghai ligt op 1700 meter.

Het vorige plaatsje was niet echt een toeristenfuik. Dus er was geen keus wat hotelaccomodatie betreft. Het was er gelukkig schoon. Nu zitten we in het beste hotel van deze stad. Het had, met de nadruk op had, een zwembad. Maar dat kan ook aan het seizoen liggen, want we hebben begrepen dat er in de zomer een zwembad is (misschien een opblaasbad??).

Op de 16e verdieping heb je een mooi uitzicht over het meer (maar dan hadden ze de ramen nog even moeten wassen).

We zijn vandaag om het meer gefietst, en hebben een Mongoolse nederzetting bezocht. De bewoners, afstammelingen van de Kubli Kan, zouden nog steeds in klederdracht lopen. Maar dat was vandaag niet het geval. Wel een jongetje gezien in een shirtje van NKIE (het stond er echt!). Het tochtje om het meer was de moeite waard. Aan de rand van het meer zijn allemaal akkertjes met groenteteelt. Tussen de akkertjes liggen zand/gravelpaadjes waar we overheen zijn gefietst.  (lekker weg van de grote weg). Heerlijk rustig. Het uitzicht is heel mooi.

Aan de rand van de stad is een berg van ongeveer 200 meter. Op deze berg is een park gevestigd. Daar hebben we rondgewandeld en tempels bezocht. Het uitzicht was weer mooi (stad en meer).

Morgen gaan we naar een plaatsje  wat ook geen toeristenfuik zal zijn. Het wordteen tocht van 90km met het laatste gedeelte slecht wegdek. Er moet ook aardig wat geklommen worden.

Dus een goed ontbijt zal wenselijk zijn. Nee, geen noedelsoep. We gaan naar een bakker en slaan daar een aantal zoete broodjes in (brood bakken zoals in Nederland kunnen ze niet. Alles is zoet en vet. Maar je kan er wel op fietsen.)

Jianshui

Posted on 1 november 2005

Gelukkig is het weer hier een stuk beter geworden. We zijn 3 nachten in Gejiu gebleven. Het regende en het was koud. We hadden geen zin om in de regen te gaan fietsen, je loopt alleen maar het risico om ziek te worden. We zijn gisteren vertrokken, het was 11 graden. Het miezerde een beetje.

We hoefden maar een korte etappe te fietsen.

We zouden in een "Centerpark"achtige accomodatie overnachten met een aantal zwembaden en glijbanen. Het was een groot complex. Dat wel… Maar het had zijn beste tijd al lang gehad. De beheerster zei dat er die dag niet gezwommen kon worden, omdat ze aan het schoonmaken waren. Maar na een kleine inspectie door ons bleek dat ze al lang geleden hadden moeten beginnen met schoonmaken. Zeker te druk gehad met al die hotelgasten die langskwamen. Er lag een filmpje vuil op het water.

En Marcel had zich zo verheugd om even te zwemmen. Een voordeel. Het was heerlijk rustig in het hotel. Geen straatrumoer, geen karaoke of zwaar verkeer dat ons uit onze nachtrust hield.

Nu zijn we in Jianshui. Een stad die helemaal gerenoveerd wordt. Overal wordt gebouwd.

We zijn vanochtend vertrokken zonder regen en soms een zonnetje. Het was al gauw over de 20 graden. Een stuk aangenamer. Waarschijnlijk zal het niet heel veel warmer worden, omdat we op ongeveer 1400 meter hoogte zitten.

 China

Posted on 29 oktober 2005

We zijn gearriveerd in China.

De grens overgaan was een hele ervaring. In Vietnam moest de fiets in het gebouw en wij moesten formulieren invullen. De douanier deed heel gewichtig, en het duurde erg lang. Toen mochten we naar China.

De fietsen aan de andere kant het gebouw uit en opstappen maar… Ja dat dachten wij. Nee, op botte wijze werden wij te kennen gegeven dat wij moesten afstappen en lopen. Oh ja, nog even de paspoorten laten zien. Wij grabbelend, leunend tegen de fiets aan om het allemaal een beetje in evenwicht te houden, zoeken wij onze paspoorten. De douanier werd boos, we mochten niet tegen de fiets leunen. Staan!  Na de paspoort check mochten we verder. Naar de Chinese Douane. Fietsen mee naar binnen. NEE, dat moest niet. Een dame in uniform gebaarde en sprak vloeiend Chinees tegen ons. Fiets naar buiten, wij in de rij. Duurde weer een tijdje. Paspoorten een aantal malen onder de UV-lamp en eindelijk een stempel. Naar de fiesten maar weer. Omlopen werd er gebaard (maar niet vriendelijk). Toch nog een heel autoritair gezag.

Direct geld gewisseld en verder gefietst. Langs een bruine, snelstromende rivier. De eerste overnachting in China was basic. Een heel klein plaatsje. Een kale kamer, met douche naast de wc (tja, geen westerse natuurlijk). Accuut geen drang om een grote behoefte te plegen.

Het dorpje had een aantal winkeltjes en eethuisjes. Heel minimaal en zeker geen Engels. Gelukkig hadden we in Sapa een Lonely Planet gekocht (handboek voor de reiziger). Hierin staan een aantal gerechten genoemd. Na veel geduld en met wat aanwijswerk hebben we toch een goed maaltje gehad.

Toen nog slapen op een hard bed (nee, de zachte bedden hebben we al lang niet meer gehad).

De volgende ochtend weer verder gegaan. We waren nog geen 3 km aan het fietsen en het begon te gieten van de regen. We zagen er al gauw niet meer uit, want er werd gewerkt langs de weg (de vorige dag ook al). Met dynamiet werden er rotsblokken naar beneden geblazen. Het was een bruine blubber zootje.

Langs de kant van de weg waren hutjes van wegwerkers en om bouwmateriaal droog te houden. Wij gingen daar schuilen. Al gauw kwam er een mannetje naar ons toe. Een heel verhaal, maar wij begrepen er geen hout van. Hij kwam even later met 2 krukjes aanzetten. Heel aardig. Nog weer later kregen we flesjes drinkwater aangeboden. Heel aardig.

Het weer knapte een beetje op en toen zijn we verder gegaan. Onderweg kwamen we nog 2 Fransen tegen. Zij waren vanaf Kunming (onze eindbestemming) gestart en fietsten langs de rivier naar China met als einddoel India.

Aangekomen in ons overnachtingsplaatsje. Ook weer 3x niks. Toch nog een hapje te eten gekregen en een dak boven ons hoofd. De volgende dag was het regen, regen en nog eens regen. Een paar uur gewacht. Het hield niet op en het regende ook niet minder. We hebben besloten om deze dag niet te gaan fietsen. (in eerste instantie wilden we 30km fietsen en daarna met een bus verder naar Gejui. Na 30 km zou het alleen maar klimmen worden (>30km) en daarna kwam een tunnel waar we niet doorheen mogen fietsen.) Met een hoop handen en voeten en soms een beetje aan de botte kant hebben we onze fietsen in een mini-bus gekregen. Er wilde een dame mee, zittend op een achterwiel van de fiets. Totaal geen besef dat dit niet echt gezond is voor de fiets. Deze dame maar te kennen gegeven dat ze niet mee mocht. Er werd na een tijdje wat heen en weer gepraat van chauffeur gewisseld en een mannetje heeft ons naar Gejui gebracht (65km).

Nu zijn we in Gejui. Gisteren aangekomen. Bij een hotel gevraagd of er een kamer was. Nee, vol vanwege een meeting. Weer verder gezocht. Mensen gevraagd naar hotels, maar niemand spreekt een woord Engels. Een oudere man gevraagd naar een hotel die in de Lonely Planet staat, maar hij wist van niets. Hij wees naar winkeltjes, maar daar had ik al geprobeerd. Weer rondgereden en gezocht. Voor ons is een hotel niet herkenbaar. Opeens komt het mannetje weer naar ons toe. Hij neemt mij (Sandra) mee naar een hotel??. Praat met de dame achter de balie, maar ze wilde niet met me praten. Ik maakte een beweging van slapen (handen naast het hoofd) en de man begint te glimmen. Sleurt me mee. En ja hoor, naar het eerste hotel. Hij sleept me naar de balie en babbelt er vrolijk op los. Ja hoor, we hebben een kamer.

Vandaag was het een regendag. Koud.

Nu, terwijl ik dit type is Marcel d.m.v. een computeraan het communiceren met de eigenaar van deze internetzaak. Marcel typt Engels en dit wordt vertaald naar Chinees. Erg grappig. Die gasten direct zoeken waar Nederland ligt. Geloven niet dat we met de fiets zijn. Nadat ze een foto hebben gezien verklaren ze ons voor gek. Nu wordt het weerbericht opgezocht. Morgen, een beetje regen en 14 graden.

We hopen dat het morgen droog is, dan kunnen we weer verder fietsen. (in de regen is het wel erg koud met 14 graden).

Groeten uit China

Sapa

Posted on 24 oktober 2005

Wij zijn vanaf Lao Cai met een minibusje naar Sapa gegaan.

Het regelen van een minibusje ging erg makkelijk, sneller dan het regelen van het ontbijt.

Inderdaad was de etappe behoorlijk zwaar geweest.

We lazen in de Lonely Planet , de bijbel voor de reiziger, dat je moest getraind zijn voor de Olympische spelen anders zou het een hel zijn om naar Sapa te fietsen.

Het weer is in Sapa heel anders dan elders in Vietnam. Het is gewoon koud! Vanacht zelfs onder een deken geslapen! Het hotel heeft geen airco, een airco heb je hier niet nodig. Sapa ligt op 1600 meter hoogte.

We hebben vanochtend een wandeling gemaakt naar een aantal bergdorpen. Veel foto’s gemaakt van de mensen die daar in klederdracht rondliepen. Helaas hadden we geen mooie uitzichten op de bergen, want het is behoorlijk mistig. ook nu nog om 13.15 uur.

We zullen morgen weer naar Lao Cai gaan. Dit keer zullen we gaan fietsen;) Voornamelijk naar beneden!

We hopen dat het zicht morgen goed is, zodat we nog een aantal mooie plaatjes kunnen schieten.

Overmorgen zullen we dan de rivier (grens) oversteken en in China aanbelanden.

Helaas lukt het niet om een aantal foto’s te uploaden, want een usb-poort ontbreekt toch wel erg vaak.

    

Lao Cai

Posted on 22 oktober 2005

Wij hebben nu weer vier fietsdagen achter de rug.

De omgeving is gaandeweg steeds mooier geworden.

Bergen, groen, riviertjes.

De mensen vinden wij ook veel vriendelijker dan op onze eerste 2 fietsdagen.

We worden wel een beetje moe van al het geHallooo. Waarschijnlijk hebben de mensen niet door dat iedereen ons Hello toeroept en dat je na een aantal uren denkt: Ja, Hallo…

Ook de toeters doen het hier reuze goed. Je schrikt je het leplazerus elke keer. Er zijn van die geinponums die het leuk vinden om hun toeter voluit te proberen wanneer ze naast je rijden. Geloof me, het zijn meer decibels dan in Nederland is toegestaan.

Kwa weer hebben we alles al gehad.

We zijn al een keer gestart in de stromende regen. Hele rivieren stroomden aan de zijkanten van de straten. Het leek er niet op dat het nog droog zou worden, dus toch maar gestart. Om 11.30 uur werd het dan eindelijk helemaal droog.

Ook het zonnige weer heeft ons al menig zweetdruppel doen produceren tijdens het klimmen.

Vandaag was het bewolkt. Heerlijk…

We zijn nu gearriveerd in Lao Cai. Je kunt aan de overkant van de rivier China zien liggen.

We gaan morgen eens heerlijk uitslapen en proberen een minibusje te charteren om ons naar Sapa te brengen.

Sapa ligt maar 36km van Lao Cai af, maar het schijnt zeer zwaar te zijn (voor de getrainde wielrenner staat in de route-omschrijving). Daarom willen we deze berg d.m.v. een gemotoriseerd voertuig beklimmen.

In Sapa gaan we waarschijnlijk een trekking of iets dergelijks maken. Een beetje afhankelijk van wat er te koop is.

Voor nu de groeten uit Viet Nam

weer terug in Hanoi

Posted on 16 oktober 2005

We zijn vanuit Hanoi gaan fietsen naar Halong Bay (het plaatsje Bai Cha hebben we overnacht). Het waren zware km’s voor ons. Erg warm, stoffig, vochtig. Het draaide allemaal nog niet erg lekker. Misschien was de omgeving ook een beetje debet aan deze moeizame start. Bij aankomst in het hotel zagen we eruit als zwarte pieten. Marcel had mooie zwarte randen rond zijn bril. Hij dacht ook dat hij behoorlijk verkleurd was, maar na een douche was hij toch wel een beetje teleurgesteld. Het ontbijt en het avondeten was eigenlijk niet echt best. ‘s Avonds hebben

we onze magen gevuld met veel rijst en blaadjes soep (? geen idee wat het was, maar je moet toch iets binnen krijgen). Wel als toetje een ijsje en een yoghurtje naar binnen gewerkt. De volgende ochtend hebben we elk 2 yoghurtjes naar binnen gewerkt en ergens brood gekocht. Niet echt een culinair hoogstandje dus.

Na twee dagen van ruim 80 en 90 km gefietst te hebben, kwamen we aan in Halong Bay. Halong Bay staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. In de zee zijn hele mooie rotspartijen te zien. We hebben een boottochtje

gemaakt en heel veel foto’s gemaakt. Jammer genoeg was het niet helemaal helder zicht.

De volgende dag hadden we gepland om met de bus naar Hanoi af te
reizen. De avond ervoor geinformeerd wanneer de 1e grote bus zou
vertrekken. Dat zou om 6.30 uur in de ochtend zijn. Vroeg uit de veren.
Bij het busstation aangekomen kregen we te horen dat de grote bussen
tussen 11.30 uur tot 18.00 uur zouden binnen komen. Geen exacte
tijdsplanning dus. Weer teruggefietst naar een hotel waar we een
langdurig ontbijtbuffet hebben genuttigd. Om een heel lang verhaal kort
te maken zijn we uiteindelijk na veel gehannes en onderhandelen om
15.30 uur met een bus naar Hanoi vertrokken. De fietsen werden op de
achterbank gezet. Bij de andere bussen moesten de fietsen onderin het
bagageruim worden gelegd. (tja, hoe komen ze er weer uit als je in
Hanoi bent? Kun je er nog mee fietsen?).

Om 20.00 uur kwamen we aan in Hanoi. We hebben door Hanoi gefietst als
waren we fietskoeriers in New York. Een heksenketel. Je ogen overal
hebben en stug doorfietsen.
Vandaag hebben we maar gebruikt als een "rustdag". Morgen zijn we van plan om te gaan fietsen.

We gaan wel een andere route fietsen dan we vooraf hadden gepland. De
hoge bergen proberen we te vermijden. We hebben geen vertrouwen in de
zware route. De hitte en het matige eten kunnen een zware tocht tot een
ondoenelijke onderneming maken. Het is toch vakantie en geen kwelling!

Wederom de groeten uit Hanoi!

gearriveerd met de Prins

Posted on 11 oktober 2005

Wij zijn eindelijk in Hanoi aangekomen.

Vanaf Kuala Lumpur zaten we met Willem Alexander in het vliegtuig.

Het was een lange reis. We hebben de fietsen meerdere malen gezien. En gelukkig waren de dozen aan het einde van de rit nog nagenoeg heel. Geen schade tot dusver. De fietsen staan nu op onze hotelkamer. Nog even lucht in de banden en de trappers erop, dan kunnen we morgen gaan fietsen richting Halong Bay.

We lopen nu door Hanoi en herkennen her en der dingen van 5 jaar terug. Grappig.

Er is niet echt veel veranderd. Het is alleen niet zo heet als toen. Gelukkig maar… Niet dat het koud is hoor, 33 graden ongeveer.

Wij gaan straks naar een voorstelling in het Waterpuppettheater.  Zijn we de vorige keer ook geweest. Doen we nu nog even over, we vonden het toen erg leuk.

Groeten uit Hanoi

fietsen, waarom…

Posted on 29 september 2005

Cycling…

gives speed to the spirit,

deepness to thoughts,

flight to the imagination…

and wings to the mind

voorbereiding 2005

Posted on 10 september 2005

Wij vertrekken begin oktober naar Hanoi.

Onze vakantie zal bestaan uit het fietsen van Hanoi naar Kunming (China).